Chirurg van harte. Susan Pienaar

sal haar effens moet los, anders voel sy wat sy aan hom doen.

      “Natasja?”

      Sy hik. “’Skuus. Mmm?”

      “Het jy al geëet?”

      Sy skud haar kop liggies teen sy skouer. “Ek is nie honger nie.”

      Hy sal harder moet probeer: “Los jou motortjie hier, dan kom klim jy in myne en gaan eet ons ’n ordentlike ete. Sodra jy die heerlike kos ruik en sien, gaan jy beslis jou eetlus herwin.”

      Sy maak haar uit sy omhelsing los, vee dan met die verfrommelde snesie onder haar oë. “Dankie, maar ek moet liewer by die huis kom.”

      “Dink eers daaroor, toe? Ek sal jou graag ’n paar vrae oor jouself wil vra terwyl ons eet. Dit sal jou goed doen om ’n bietjie –”

      “Dis nie ’n goeie idee nie, dokter Massyn.”

      “Hoekom nie?”

      “Ek sal wil weet hoekom jy in die begin so mislik met my tydens oggendrondtes was. En hoekom jy toe skielik vriendeliker geraak het en nou vriende met my wil wees.”

      Vroumense! Hoekom vra sy nou, op hierdie oomblik, wat hy nie in een sin kan sê nie? “Ek was nog nooit … u-hm, regtig lelik met jou nie, maar dit is juis die dinge waaroor ek met jou wil praat. Daar is … was ’n rede. Laat ons dit oor ’n bord kos bespreek, dan verduidelik ek, wat sê jy?”

      Sy probeer praat, skud dan haar kop. “Vertel my nou, hier, en kry klaar. Wat het ek ooit aan jou gedoen? Jy het my soggens skaars gegroet. En dan het jy geblaf wanneer ek ’n geringe foutjie maak. Jy het my voor die ander kliniese assistente verneder.”

      Hel, hy wil haar so graag ’n ruk naby hom hê. Hy vat liggies aan haar arm, maar sy ruk los. “Ek wil hê ons moet rustig sit en gesels terwyl ek my optrede verduidelik,” probeer hy water op die vuur gooi.

      “Wat is so erg dat ons rustig moet wees terwyl jy verduidelik?”

      Flip, sy’s mooi wanneer sy kwaad is. Haar groen oogskadu beklemtoon haar blink, groen oë en haar pienk lippe glim nat toe sy met haar tongpuntjie daaroor vee. Haar asemhaling is so hewig dat haar borste onder die toppie op en af dein. Hy wil haar vashou, vir haar sê sy moet bedaar, dan haar gesig en nek soen en haar begeerlike mond met syne liefkoos.

      Hy sug.

      Sy wag vir ’n antwoord. “Dit is ietwat … u-hm, gekompliseerd,” soek hy na ’n woord terwyl hy haar staan en bewonder.

      Sy kyk hom ’n oomblik sprakeloos aan. “Gekompliseerd?” Haar stemtoon het nog laer gesak. “Jy het my behandel asof ek niks in jou oë is nie en dan noem jy dit kompleks?”

      Hoe de hel het alles nou so gaan staan en verkeerd uitdraai? “Natasja, nee! Jy is verkeerd. Jy is alles wat …”

      Sy hou ’n hand in die lug. “Ek wil liewer niks weet nie, dokter Hugo Massyn,” sê sy duidelik, draai om en klim in haar motor terwyl hy magteloos toekyk hoe sy wegry.

      Hugo klim in sy motor en klap teen die stuurwiel. “Idioot! Nou het jy alles gaan staan en bederf.” Daar was ’n oomblik wat hy gedink het sy gaan instem …

      Nou is sy éérs de duiwel in vir hom.