Bet-El. Helena Hugo

nou-nou regkom.”

      “Hoop so. Haar niggietjie wag al van vroeg vanoggend af vir haar maatjie.”

      “Loop sy, Oom?”

      “Nog nie, maar een van die dae. Kan jy self afklim?”

      “Ja, maklik.” Maria spring af. “Gee haar vir my, Katryn.”

      Katryn laat sak Cara deur Maria se arms af grond toe. Pierre Francois klap hande asof hy ’n sirkustoertjie waargeneem het en Anna Catharina verstom haar nogeens aan Maria wat alles so maklik regkry. Maria en Cara staan al op die tuinpaadjie toe Katryn die mandjie aftel. Benewens Cara se slaapkombersie en ’n stel skoon kleertjies is daar twee bottels van tant Hendriena se ingemaakte perskes, ’n sakkie biltong en ’n bottel met heuning wat Daniël op Elim uitgehaal het. Hy was nie baie gretig om die Du Toits met geskenke te oorlaai nie, maar Anna Catharina het haar eie kop gevolg. Daar lê ook twee pampoene onder die agtersitplek en sy herinner Daniël daaraan.

      Pierre Francois besing die pampoene asof dit enige oomblik in Aspoester se koets gaan verander. “Maar kom in, die croissants moet haas uit die oond.”

      “Ek kan ongelukkig nie vertoef nie. Totsiens, Anna.” Daniël soen haar en knik in Pierre Francois se rigting.

      Hy staan met ’n pampoen in elke arm en kan nie handgee nie. “Waarheen so haastig?”

      “Dorp toe vir besigheid.”

      “Ek sien.”

      Dit lyk of hy nie weet wat hy sien nie, maar hy dring nie aan op ’n verduideliking nie. “Bon courage,” sê hy en tree agteruit dat Daniël die perde aan die loop kan kry.

      Hy en Anna Catharina bly staan tot die kar ’n ent weg is.

      “Watse besigheid?” vra hy.

      “Die bank. Daniël wil met die bestuurder gaan praat.” Sy haak by hom in. “Is jou croissants nie al gaar nie?”

      “Emily sal kyk.”

      “Sy is vroeg op haar pos.”

      “Ons het vir haar ’n kamer ingerig, haar as huishoudster aangestel. Die besigheid blom, Clarabelle kruip die wêreld vol en ek en Georgina kon nie meer alles behartig nie. Emily is ’n ster, sy regeer die huishoudelike personeel met ysterhandjies, drie van hulle en die tuinier.”

      “Was sy nie julle ontvangsdame nie?”

      “Haar sustertjie het oorgeneem. Vreeslik oulik; so slim met tale, sy praat al Frans.”

      Maria staan met Cara aan die hand, Katryn met die mandjie. Hulle wag op die stoep, te beskroomd om in te gaan al staan die voordeur wawyd oop.

      “Stap gerus na binne, julle mensies. Ons sal moet roer met die ontbyt. Vandag trap die boervrouens ons dood. Paasnaweek of nie, Saterdag is dorpdag, en ons kan nie bekostig om toe te wees nie. Jy eerste, mevrou Basson. Jy lyk so goed.”

      Die ontvangskamer ruik na gedroogde blomblare, rose en laventel. Rolle lap en patroonboeke is uitgestal op die toonbank, ’n stapeltjie boeke met ’n paar bolle blou en pienk wol op die verste punt.

      Pierre Francois plak die pampoene neer. “Voor ek vergeet. Jou wol en patroonboeke. Ek’t vir jou my mooistes gemerk. Veels geluk.” Sy kry ’n klapsoen. “Glo my vry, babas is oor en oor die moeite werd. Nè, Pappa se liefding.”

      Georgina staan in die gangdeur met die pragtigste pokkeltjie in haar arms.

      Sy kraai ’n plesierig “Pa-pa!” en steek haar armpies na hom toe uit.

      Hy vat oor, maak ’n verspotte draai deur die kamer en gaan kniel voor Cara, die kleintjie op sy knie. “Cara, dis nou jou niggietjie. Haar naam is Clarabelle. Hallo, Cara. Hallo, Clarabelle.”

      Cara staar na die opgepofte valletjiespop asof sy ’n vreemde diertjie is.

      Hoe anders, dink Anna Catharina, haar beste maatjie is Siena se Fientjie.

      Die pop probeer Cara se blonde krulle beetpak, maar dié keer is Maria wakker genoeg om tussenbeide te kom.

      Georgina kyk meewarig. “Een donker en een lig,” sê sy en draai dan na Anna Catharina. “Hoe gaan dit vandag met jou?”

      “Goed, baie beter. Ek en my ma het vrede gemaak. Sy kom my elfuur haal vir inkopies.”

      “Ek is bly. Los die meisies hier, dan kan julle rustig koop. Ons sal hulle besig hou.”

      “Is jy seker?”

      “Natuurlik,” beaam Pierre Francois. “Haar speelkamer is oop vir besoekers, nè, Pappa se skat?”

      Emily verskyn in die deur. “Goeiedag, mevrou Basson en welkom. Ontbyt is op die tafel.”

      Katryn haal Cara se kombersie en ander goedjies uit die mandjie, gee die mandjie vir Emily aan.

      “Ingemaakte perskes en heuning en biltong,” sê Anna Catharina.

      “Dankie. Baie, dankie.” Tant Georgina lyk verras.

      “En daar sit twee vet pampoene op die toonbank.” Pierre Francois wend hom weer tot die dogtertjies. “Die blonde kind fassineer my. Regte goue lokkies met Caroline se viooltjie-oë. Hoe oud is sy nou?”

      Maria gee haar ’n stootjie. “Wys vir die oom.”

      Cara vou haar regterduim en wysvinger in haar linkerhand toe en wys drie vingers.

      “Drie! Sy verjaar mos Kersfees.”

      “Die dag ná Kersfees, Oom, dan is sy vier. Ek is elf.”

      “Baie mooi. Ons maak vir haar ’n blou blommetjiesrok. Watter kleur hou jy van?”

      “Rooi.”

      “Fantasties, ’n rooi rok vir ’n rooi roos.”

      Tant Georgina sug. “Hy wil almal altyd aantrek.”

      Die etensklokkie lui hoorbaar ongeduldig.

      “Daar gaan Emily in vlamme op. Pierre, Emily se kos word koud.” Tant Georgina slaan haar arm om Anna Catharina se middel, stuur haar in die rigting van die eetkamer. “Ons stel die voorbeeld, hopelik volg hulle. Dat jy nou ’n boervrou moet wees. Getroud met die liefde van jou lewe.” Sy gee ’n gevoellose laggie. “Meer as wat die meeste van ons kan sê. Onthou dat ek jou iets gee om vir Willem te gee. Ons mag asseblief nie vergeet nie.”