Sy kleurvolle Afrikaaps als deel van die verkoopsman-teater (en beslis nie iets waarmee hy op Stellenbosch te koop geloop het nie).
Natuurlik net vir sekere mense sy selfoonnommer gegee. Sy kliënte weet waar om hom te kry: weeksoggende by die ou hawe, voor die hotelle en eetplekke waar die uitlanders so graag sit. Anders doen hy huisbesoek, vir ’n paar rand ekstra.
’n Betroubare naam loop vanself. Ryk vriende vertel vir hulle vriende. Die kuns is om te weet wanneer om ja te sê en wanneer om te sê jou voorraad is op. Hy was nog net een keer gevang, maar sonder genoeg bewyse is hy weer laat gaan.
Sy produktelys het uitgebrei: bietjie kokaïen, bietjie E uit die Kaap. Maar net as hy dit by ’n betroubare dealer kon kry. Niks tik nie. Hy wou nie te betrokke raak by die junkies nie.
Dagga het die fondasie van sy besigheid gebly. Clean fun. Meestal vir mense wat verveeld is en bietjie opwinding in hulle grênd sesslaapkamerhuise soek. “Sieke te min problems.” Veral as hy die weelde sien waarin hulle leef.
Toe hoor hy van Lennet, die whitey wat elke nou en dan daar verbykom in sy ou, sonverbleikte Mercedes. Sy produk is glo ordentlik, the real thing. Geen pips nie, en geurig.
“Hoe lykit, Lennie? Ek verpan als wat djy kan bring.”
Die eerlikheid van Everest se storie, en seker maar die whisky ook, het hom daardie oggend oortuig.
Daar word nié op Tierdrif gemors nie, alle vullis word gesorteer – ’n omgewingsvriendelike gewoonte wat Lennet ook by sy gaste probeer kweek. In die hoop dat hulle dit by hul eie huise sal voortsit en die wêreld só ’n beter plek sal maak. Noem hom sommer weldoener.
Maar nee, eintlik steek dit hom net dwars in die krop om enigiets wat herwinbaar of steeds bruikbaar is weg te gooi. Daarom het hy elke drom in die kombuis met ’n plakker en sy netjiesste handskrif gemerk: Organiese vullis / Organic waste; Herwinbare vullis / Recyclable waste; Algemene vullis / General waste. Duideliker kon hy dit sekerlik nie maak nie.
Maar al sy goeie bedoelings verbrokkel toe hy die eerste herwinningsdrom se deksel afhaal. Want daar, bo-op ’n toring drankbottels en bebloede foamalite-bakkies waarin vleis was, lê ’n halwe boereworsrol en ’n gebruikte kondoom slap oor ’n visgraat gedrapeer.
Hy kyk nie verder nie. Pluk die sakke uit, knoop toe en dra buitentoe. Werp dit eenkant op die stoep sonder om te probeer onthou watter een is wat. Daar’s nie ’n manier dat hy die varke se vullis vir hulle gaan sorteer nie!
Hy karwei die spul met die kruiwa na die klipplaat duskant die karavaan.
Die vlamme klim teen die swartsakke op. Die plastiek retireer voor die hitte, krimp weg en smeul tot rook, ’n hopie niks. Hier en daar ’n flikkering as papier of iets vlambaars aan die brand slaan.
Dit verbaas hom dat hy nie skuldiger voel nie. Hy sal normaalweg nooit só van huishoudelike vullis ontslae raak nie. Maar dis nou amper terapeuties, of simbolies of iets. Om te staan en kyk hoe die varke se gemors brand. Hoe hulle nalatenskap hier op ’n hoop lê, waar die vuur net roet en as sal oor los.
Hy tree terug toe die walms te verstikkend raak.
Die hele tyd bly Everest in sy gedagtes. Everest wat vriend was, maar wat nie by hul reëlings kon hou nie.
Everest wie se gulsigheid hom nou oor sy drumpel gebring het.
5
Die son is aan die sak, Kaap se kant toe. Die wind het teruggetrek en ’n leemte gelaat waarin selfs die voëls se gekwetter stil geraak het. As hy mooi luister, kan hy die see doer onder teen die kus hoor klop.
Hy sien van ver reeds die twee kopligte aankom. Sigbaar op die kruin van ’n koppie, voor dit afdaal en verdwyn, net om by die volgende oopte weer te verskyn. Eers onhoorbaar, maar dan klink die verlangse geruis van bande op. Dit crescendo soos die voertuig al naderkruip.
Lennet voel verlig toe die motor verby Tierdrif se ingang jaag. Dat sy besoeker op pad is, is altemit. Onvermydelik. Tog voel hy dankbaar vir die paar ekstra minute stilte en ongekompliseerde wéés wat hy gegun word.
Hy hoor die vat-vat van die ABS ’n paar honderd meter verder soos dit verhoed dat die bande gly toe die remme vasslaan. Die kar kom tot stilstand terwyl die stofwolk in sy spoor nog verbywaai. Met die gekerm van die enjin in trurat beweeg dit terug tot by die indraai, trek weer met tollende bande weg, die tweespoorpaadjie op.
Heeltemal te vinnig.
Hy maak sy oë toe. Maar selfs met die wete van wat kom, skrik hy steeds vir die klap van metaal teen klip.
Die slag laat die kar stop. Ná ’n oomblik se huiwering beur dit weer vorentoe, maar nou is daar die klank van blik wat aaklig rammel. Die bestuurder se deur word oopgeruk en sy frustrasie blyk duidelik uit die skelwoorde wat volg. Op sy knieë begin hy in die swak lig die probleem onder die kar soek.
Lennet kom regop van waar hy op sy hurke op die stoep sit.
Met die inspeksie voltooi, klap die motordeur weer toe. Die voertuig kom aansienlik stadiger in die pad op. Metaal vibreer skel bo die sagte geluier van die enjin. ’n Duitse fabrikaat, vermoed Lennet aan die ry LED-kopligte.
Voor die gastehuis word die motor afgeskakel. Die deur word oopgegooi en sommer net so gelos. By die flou liggie van ’n selfoon word verder na die skade gesoek.
Lennet tree nader.
“Naand, Konrad,” groet hy die liggaam waarvan die kop onder die voertuig versteek is.
Asof sy broer enigiets van karre af weet.
“Kyk, as jy net eendag in ’n normale fokken plek kan bly!” kom sy stem van onder die motor. “Dan sal mens nie jou gehuurde kar hoef op te donner om by jou te kom nie.”
“Daar’s ’n teken.”
“Wat?” sê Konrad toe hy regop kom.
Sy broer klink geïrriteerd. Dis nie ’n goeie begin nie.
“Daar’s ’n teken ’n paar meter voor die rots. Dit sê: Pasop, ry stadig – Danger, drive slowly. Jy het dit seker gemis.”
“Maar my donner! Pleks jy herlei die pad of haal die rots uit, nou sit jy bordjies op.”
“Ek sal môreoggend na die kar kyk. Iets het seker net losgekom.”
Konrad druk die foon in sy hempsak. “Nou ja, help seker nie ek hou aan daaroor nie.”
In die stoeplig merk Lennet die baard op. Dit was nie voorheen daar nie. En dit pas glad nie by Konrad nie, hoewel hy dit nie vir hom sal sê nie. Afgesien daarvan lyk sy broer nog presies dieselfde. Steeds net ’n bietjie langer as hyself, en steeds die glimlag wat effens hoër optrek aan die een kant van sy gesig. En toe Konrad hom nadertrek en teen sy bors aandruk, besef hy hoe hy hom gemis het.
“Ek sien jy dra nie meer rok nie.”
“Ja, nè.”
Lennet sal eerder nie sê hoe lank hy vanmiddag moes soek na ’n kortbroek nie. Dis net makliker as om heeldag-aldag na Konrad se rokgrappies te moet luister soos met sy vorige besoek. Haai, maar kyk hoe fraai lyk sy. Hene, Heidi, jy kan seker nie in daardie rokkie gaan bokke melk nie. ’n Kortbroek is net die eenvoudiger opsie as sy broer kom kuier, maar nou wonder hy opnuut wat van al sy ander kortbroeke geword het.
Die fiets wat Konrad eerste aflaai, lyk lig toe hy dit teen die trappies opdra.
“Jy kan dit maar op die stoep los,” sê Lennet. “Niemand steel hier nie.”
“Ga, daar’s nie ’n manier dat ek ’n fiets van vier en ’n half duisend dollar buite los in hierdie land nie.” Konrad stoot die fiets by die skuifdeur in.
“Waar’s Chloe en … Daniel?” Lennet korrigeer homself net betyds om die naam op Engels uit te spreek.
“Lang storie, kleinboet, lang storie.”
Nie dat sy Kanadese skoonsus se afwesigheid Lennet pla nie. Hy sou dalk