bewe.
Nee! Nee! Nee! Asseblief net nie dít nie. Die noodlot kan tog nie so wreed wees nie. Peter se lêer tuimel uit haar hande – blaaie fladder deur die lug en lê oor die mat by haar voete gestrooi.
Sy probeer haar tot kalmte dwing. “Daar is duisende mense met dieselfde naam,” berispe sy haarself, maar haar oë bly op die lêer skuins voor haar vasgenael.
Haar bene is te lam om haar gewig verder te dra en sy val bewerig terug op Lizel se stoel. ’n Rukkie sit sy so, haar bewende hande inmekaar verstrengel, oë steeds op die naam voor haar op die tafel.
Haar oupa het haar gewaarsku: “Jou verlede haal jou altyd in, my kind. Jy kan hardloop, jy kan wegkruip, maak nie saak waar hy jou weer eendag kry nie, maar kry kry hy vir jou.”
Is dit haar verlede wat haar vanaand, na ’n skamele ses jaar, hier kom uitsnuffel het? Haar hele wese smag na vlug. Sy wil huis toe hardloop, die sakke wat sy so pas uitgepak het, weer gaan pak, haar kind in die kar laai en verdwyn.
Die vraag is waarheen? Waarheen en vir hoe lank dié keer?
Weereens maan sy haarself tot kalmte. Sy sweep haar senuwees op, en dalk is dit pure verniet. Nog ’n paar diep asemteue laat haar effens kalmeer. Sy moet seker maak.
Eers maak sy al die papiere op die mat bymekaar, sit hulle netjies terug in Peter se lêer voordat sy weer huiwerig na die ander stapel kyk.
Haar verlede wil-wil soos ’n boek oopval, maar sy stry met alles in haar vermoë daarteen. Sy wil nie daaraan dink nie. Nie vanaand nie, nie môre nie, nóóit weer nie.
Uiterlike letsels soos die meeste pasiënte hier, het sy nie, maar die man met dieselfde naam as die pasiënt in die lêer voor haar het haar siel geknak – gesteel. Boonop het hy alle vertroue wat sy in die manlike spesie gehad het, so geknou dat sy tot vandag toe nog geen man weer naby haar toegelaat het nie.
Haar hande bewe nog erg toe sy die lêer nadertrek. Die geboortedatum, sy moet die geboortedatum kry. Met moeite slaan sy die lêer oop, sien die blokkies waarin sy geboortedatum moet verskyn, maar sy kry haar hande nie stil genoeg om die syfers leesbaar te maak nie. Miskien is dit haar onderbewussyn wat wil help om die gevreesde oomblik uit te stel.
Dis soos ’n droom – jy sien, maar die syfers en gesigte is nooit heeltemal duidelik nie. Dit bly nie net ’n droom nie. Dit word ’n skokkende werklikheid! ’n Mens kan uit ’n droom wakker word, maar nie uit die werklikheid nie.
Al probeer sy hoe hard keer, val die laaste paar jare weg en staan sy weerloos en alleen voor die gastehuiseienaar en smeek om ’n kamer. Net ’n enkele tas langs haar en haar handsak oor haar skouer. Klim die seer, vernedering en haat wat sy so netjies vir die mense om haar kon wegsteek, terug in haar lewe en voel sy magteloser as die dag toe sy besluit het dat sy genoeg gehad het.
Al die tekens was daar, sy moes dit sien kom het, maar wie is blinder as iemand wat nie wil sien nie? Ja, daar was tekens dat haar man verander het, maar sy het dit toegeskryf aan die feit dat sy eie lewe feitlik oornag so radikaal moes verander. Maar daardie aand – die aand van hul eerste huweliksherdenking – het sy ook die eerste keer besef die probleem is heelwat groter as wat sy wou erken.
Sy het die kombuispersoneel die middag afgegee en self ’n feesmaal vir die twee van hulle beplan. Stilweg het sy gebid dat die vorige aand se rusie ook daarmee uitgewis kon word. Christiaan was hopelik ook te besope om veel daarvan te onthou.
Teen halfvier die middag het hy die huis ingestorm, gestort en hom netjies aangetrek.
Sy het met ’n glimlag geluister hoe hy homself regmaak, gedink hy maak hom netjies vir haar en dat hy dalk self iets vir hulle beplan het, maar toe hy oomblikke later uit die kamer kom, het hy haar vlugtig op die wang gesoen en gesê: “Sien jou later. Ek behoort voor ses terug te wees.”
“Christiaan …”
Hy het by die deur omgedraai en gesteurd terug gekyk.
“Toemaar, jy is haastig.”
“Wat is dit nou weer?”
“Ek wou maar net sê …” Sy het haar trots in haar sak gesteek, tot voor hom gestap en haar arms om sy nek gegooi. “Happy anniversary. Ek dink jy het dalk vergeet.”
Vir ’n oomblik het hy verleë, halfgeskok gelyk, maar toe trek hy haar nader en soen haar behoorlik. “Dink jy regtig ek sal so ’n belangrike dag vergeet? Hoekom dink jy is ek so haastig dorp toe.”
Daardie aand was die eerste keer wat hy nie huis toe gekom het nie. Teen seweuur het sy die kos in skottels geskep en in die oond gesit. Teen aguur het sy regtig bekommerd geraak en teen tienuur het sy begin rondbel. Oral waar hy moontlik kon gewees het, het sy gebel. Later ook die hospitaal en polisiekantoor, maar niemand kon haar help nie.
Alleen en hulpeloos het sy op die bank in die sitkamer gelê en gebid dat hy tog veilig moet wees. Almal het belowe dat hulle sou bel wanneer hulle hom sien, maar die telefoon het nie een keer gelui nie. Daar was ook geen boodskappe op haar selfoon nie, hoegenaamd niks.
Teen elfuur het sy die dreuning van ’n motor gehoor en uitgehardloop op die stoep. Haar bene wou onder haar meegee toe sy die blou ligte van ’n polisievoertuig stadig sien naderkom het. Daar op die trappie van die stoep, het sy hulle ingewag, nie in staat om te beweeg nie. Dit was egter net twee konstabels wat haar kom inlig het dat hulle die pad vanaf die dorp tot hier met soekligte gefynkam het en dat daar geen tekens van enige ongeluk of verlate voertuie is nie. Hulle het haar aangeraai om aanklagkantoor toe te kom en hom as vermis aan te gee as hy teen aguur die oggend nog nie terug is nie.
Teen dagbreek het sy vir die hoeveelste keer op die stoep gaan staan, haar arms styf om haar lyf gevou. Al wat sy kon doen, was bid. Van haar goed versorgde naels was min oor.
Skuins voor sewe daardie oggend het hy voor die skuur stilgehou en luidkeels bevele aan die wagtende werkers begin uitdeel.
Dit het haar tyd gegee om te probeer kalmeer. Sy het kamer toe gegaan, haar gekreukelde klere uitgetrek en onder ’n louwarm stort ingestap. Onder die sproei van die water het sy geluidloos gehuil. Eers uit dankbaarheid dat hy veilig is, en toe het die woede oorgeneem.
Die selfoon in haar baadjiesak begin vibreer en dan lui dit. Dit neem haar ’n oomblik om na die werklikheid terug te keer en toe sy die foon uiteindelik in haar hand het, hou die gelui op.
Dit was haar ouma, sy is seker al bekommerd.
Marina haal eers ’n paar keer diep asem en skakel haar ouma terug. “Jammer, Ouma, ek was net te laat. Ek het bietjie vasgedraai, ek’s nou-nou daar.”
“Als reg. Ek sit Stiaan solank in die bed. Hy lyk vir my bietjie koorsig, maar miskien is hy maar net oormoeg. Hy het seker nie veel op die pad geslaap nie.”
“Gee hom in elk geval sommer ietsie vir koors, Ouma. Ek gaan net hier toemaak, dan kom ek.”
Met die selfoon terug in haar sak, dwing haar gedagtes terug na die verlede, maar sy druk Christiaan se lêer met mening onder in die pak in, stapel die twee pakke opmekaar en druk alles in die seilsak wat sy saamgebring het.
Buite het dit liggies begin reën, tog is sy bly dat sy gestap het. Sy het tyd nodig om te dink.
Die reën op haar kop en in haar gesig herinner haar aan daardie oggend onder die stort en die woede klim terug met elke tree wat sy stap. Die driehonderd meter tot by haar wooneenheid voel vanaand hopeloos te kort. Hoe gaan sy deur die nag kom en hoe op dees aarde gaan sy môreoggend werk toe kan gaan met die wete dat hy, Christiaan van Breda, hier iewers naby is?
Haar maag maak ’n yslike draai toe sy aan haar kind dink: Stiaan! Wat van Stiaan?
Die eerste twee jaar het sy en Stiaan by haar ouma-hulle op die dorp gebly en het haar ouma bedags na klein Stiaan gekyk. Kort na haar oupa se dood het een van die eenhede op die terrein van die kliniek oopgegaan en het hulle drie hierheen geskuif.
Hulle het besluit om haar ouma se huis te verhuur totdat Stiaan skool toe moet gaan. Daardie tyd het dit na die regte ding gelyk, maar vanaand wens Marina dat sy