Ultrasatyn 3. Elsa Winckler

beter wees as wat sy verwag het.

      “Ek wil aan jou ook vat, Gideon,” sê sy asemrig. Sy moet net weet hoe hierdie man se lyf onder haar vingers voel.

      Gideon lig haar hande bo haar kop. Met sy oë nog op haar lyf, praat hy: “Goed gespierd, minimum vet, goeie breedte tussen die heupbene.”

      Wat?

      Die volgende oomblik land ’n sweepslag van ’n hou op haar agterstewe.

      “Argh!” snak sy na haar asem. Onverwagse hitte poel in haar onderlyf.

      “Trek jou aan. Ek het gesien wat ek wou sien.”

      “Maar …” Bianca het skielik nie woorde nie. Het hy haar so pas geklassifiseer soos ’n blerrie bees op ’n vendusie?

      “Wat de hel, Gideon?”

      Hy is klaar besig om haar rok op te tel. Hy trek die bandjies weer netjies oor haar skouers. Haar lyf smag na hom, en hy trek haar rok weer aan?

      “Ek wou voorstel dat jy dalk tog maar die week in die groot huis kom bly. Dat ek en jy kamers kan ruil …” Hy trek met sy vinger ’n streep teen haar arm af. “Maar as ek met jou wil maak wat ek wil maak, sal hier die beste plek wees om dit te doen.”

      Sy bewe innerlik by die gedagte.

      “Geduld, Bene.”

      Sy kyk verbaas hoe sy mond nader kom vir ’n soen. Sagte lippe wat oor hare beweeg, voer haar mee. Toe sy tong verby haar skanse druk, laat sy hom toe om haar mond te verken.

      Verdomp, skrik wakker, Bianca! Gideon Vermeulen smokkel met jou kop. Sy druk haar hand stewig teen sy borskas. “Hokaai,” keer sy gou.

      Stadig lig hy sy mond op sodat hy dit dié keer teen haar slaap druk. Sy lippe talm langer daar as wat hulle moet.

      Bianca trek haar asem in en sy aangename reuk benewel haar sinne. Wat doen die plaasboer met sy vellies tog aan haar?

      “Nag, Bene. Sien jou môre.” Met dié woorde is Gideon by haar tent uit. Sommer net so.