maar die verlowing is al ’n jaar of wat gelede verbreek.”
“Nou toe nou, stille waters diepe grond, onder draai die duiwel rond. Dis dan seker hoekom hy nie vattigheid aan my vriendinne kon gekry het nie.”
“Hy sê hulle het in elk geval nie by mekaar gepas nie. Sy kon seker maar nie aan sy verwagtinge voldoen nie.”
“Hoekom doen hy dan nie die moeite om ’n meisie raak te loop wat aan sy verwagtinge voldoen nie? Daar gaan nie een uit die lug val as hy handjies gevou sit nie.”
“Hy sê hy hou nog net tot die einde van die jaar skool, dan gaan hy boer. Sy pa is nie meer so jonk nie en wil op die dorp gaan aftree. Hulle het glo ’n groot appelboerdery op ’n plaas in die Langkloof. Was jy al daar?”
“Op hulle plaas? Nee, wat moet ek daar gaan maak?”
“Ek bedoel, in die Langkloof. Die plek is mos bekend vir sy lekker appels.”
“O. Ek en ’n vriendin het een keer daarlangs gery toe ons vir haar pa se begrafnis Port Elizabeth toe was. Ek kan nie onthou dat ek appelbome gesien het nie. Ek het seker maar nie so opgelet nie.”
“Wanneer trou jy en Flip?”
“Phil, tannie. Hy het nog nie van trou gepraat nie, maar ek vermoed dit sal nie meer lank wees voor hy my vra nie.”
“Hoe lank ken julle mekaar?”
“Drie maande.”
“So kort. Waar het jy hom ontmoet?”
“Ek was genooi na die verjaardagpartytjie van ’n oudkollega van my wat op Wildernis woon. Hy was ook daar, en ons was die enigste persone sonder metgeselle, toe raak ons aan die gesels en toe kliek ons.”
“Bly hy in ’n woonstel, of het hy ’n huis?”
“Hy’t ’n huis.”
“Hy trek goed aan en ry met ’n duur motor, so hy is seker welaf. Hoe groot is sy huis?”
“Ek het sy huis nog nie gesien nie.”
“O, jy sê mos julle ken mekaar nog nie so lank nie. Kom hy môre weer kuier?”
“Nee. Hy werk naweke op omliggende dorpe.”
“Werk hy dan Sondae ook?”
“Sommige Sondae, ja. Hy werk vandag op Knysna en Sondag op Wildernis.”
“Dit klink na ’n flukse man. Daar klop Herman. Gaan maak gou die deur oop en nooi hom sitkamer toe. Ek sal julle kom roep wanneer die kos reg is.”
“Hy kan hier in die kombuis kom sit. Ek weet nie wat om met hom te gesels nie.”
“Nou ja toe, maak dan maar so.”
’n Rukkie later sit Suzanne verveeld en luister na die ander twee se gesprek oor boerdery. Vrugte wat te vroeg of te laat ryp word, ’n boorgat wat aan die opdroog is, ’n bees wat sonder rede gevrek het, allerhande plaasdinge.
Sou Phil sy werk op Knysna klaargekry het? Sy is nogal nuuskierig om te sien hoe sy huis lyk. Hy het al gepraat van ’n boom op sy erf wat so blare afgooi dat sy tuinier nie kan voorbly om die grasperk skoon te hou nie. Sou hy ’n huishulp hê? Moet wees, want as hy so hard werk, gaan hy nie tyd hê vir huiswerk nie. Sy kook seker vir hom kos ook.
“Wat sit jy so stil daar, Soes?” Herman moet haar twee keer aanspreek voordat sy agterkom daar word met haar gepraat. “Dit lyk kompleet asof jy op ’n ander planeet sit en droom.”
“Hoeveel keer moet ek jou nog sê my naam is Suzanne? Ek ís op ’n ander planeet. Een waar nie met windpompe, beeste en vrugte geboer word nie.”
“Ekskuus, man. Ek en jou tannie gesels so lekker, ek het skoon vergeet jy is ’n stadsjapie wat nie in boerdery belangstel nie.”
“Jammer, maar jy sit die pot mis. Ek is op ’n plaas gebore, so ek is allesbehalwe ’n stadsjapie.”
“Waarmee het julle geboer?”
“Ons het ’n wildplaas gehad wat na my ma se dood verkoop is.”
“Ja, totaal onder die plaas se waarde,” vat Gertruida die gesprek oor. “Daar was maar min geld oor nadat haar ma se mediese onkoste en die skuld gedelg is. Hulle het mos nie aan ’n mediese fonds behoort nie, en daarby was daar nog drie jaar van droogtes en allerhande pessiektes onder die wild ook.”
“Dit sal seker nou nie meer lank wees voordat tannie vir Herman vertel presies hoeveel geld ek in die bank ook het nie,” vererg Suzanne haar. “Ons ellendes is niemand anders se besigheid nie.”
“Ag, kyk hoe klim sy op haar perdjie! Verskoon tog maar, Herman. Dié dinge is seker net vir haar aanstaande se ore bedoel. Gelukkig is hy darem welaf, so sy sal niks hoef te ontbeer nie.”
Suzanne merk dat Herman se wenkbroue lig toe hy vra: “Is daar al ’n troudatum?”
“Nee.”
“Hoe verlig voel ek nou!”
“Verlig, waaroor?”
Hy glimlag onverwags. “Omdat ek bang was jy trou sonder my toestemming.”
“Jou toestemming! Van wanneer af het ek jóú toestemming nodig om te trou?”
“Om seker te maak jy trou met die regte man. Ek het jou Phil nog nie ontmoet nie. Vir al wat ek weet, is hy dalk ’n vroueslaner.”
“Jy soek skoor, en ek is nie lus daarvoor nie. Hoekom het jy nog nie weer vir Patricia uitgeneem nie? Het jy dalk ontdek sý is ’n ongure karakter?”
“Nee, allesbehalwe. Sy is een van die bestes van al die meisies wat jy aan my opgeveil het. Stil en op haar plek.”
“Ek is bly daar is darem een meisie met wie jy nie kon fout vind nie.”
“Daar is nog ’n meisie met wie ek nie fout vind nie, maar sy sien my nie raak nie. Ek weet nie wat ek moet doen om haar van my bewus te maak nie.”
“Koop vir haar blomme en sjokolade,” raai Gertruida hom aan. “Geen meisie kan mooi blomme en ’n soetigheidjie weerstaan nie. Nou ja, die kos is reg. Julle kan kom aansit sodat Herman vir ons die seën kan vra.”
Die ander twee gesels tydens die ete land en sand oor sake soos politiek, dwelms in die skole en jong mense wat sukkel om werk te kry, maar Suzanne sit en wonder watter soort troue Phil sal verkies: ’n Groot troue of dalk ’n klein intieme byeenkoms? Toe vra Gertruida onverwags vir haar hoe laat die kerk Sondae begin.
Gelukkig is dit Herman wat sê dit begin halfelf, voordat sy nodig het om te antwoord, want as Gertruida moet weet wanneer laas sy in die kerk was, sal sy nooit die einde van die storie hoor nie.
“Dis ’n goeie tyd,” sê Gertruida. “Dan hoef ons nie vroeg op te staan nie. Ry jy sommer saam met ons, Herman, of ry ons saam met jou?”
“Julle kan saam met my ry, maar ek ry ’n bietjie vroeër. Die kerkraad kom mos eers vir so ’n kwartier of wat in die konsistorie bymekaar voor die diens.”
“O, is jy ’n diaken?”
“Ja, tannie.”
“Dis reg met my. Ons kan maar saam met jou ry. Ek hou daarvan om vroeg te gaan sit, dan kan ek my instel vir die diens. Of wat sê jy, Suzanne?”
“Dit sal seker reg wees.”
“Goed dan. Ons sal sorg dat ons gereed is wanneer jy wil ry.”
Gelukkig kuier Herman nie lank nadat hulle klaar geëet het nie, want dit voel vir Suzanne asof die woonstel nie meer aan haar behoort nie. Waar is tog die dae toe sy kon kom en gaan soos sy wou, ook waarheen sy wou?
Dit voel kompleet asof sy soos ’n marionet aan ’n toutjie hang. Gertruida trek die toutjies en sy moet spring. Dit frustreer haar.
3