Προϊόν υψηλότερο από τη Σαουδική Αραβία και σχεδόν διπλάσιο από αυτό της Ελβετίας. Έχει δισεκατομμυριούχο δήμαρχο, τον Μίκαελ Μπλούμπεργκ, και τον πόλο έλξης ανεπίσημο πολυεκατομμυριούχο δήμαρχο των μαύρων της πόλης, τον Σον Τζον Κομπς, γνωστός ως Puff Daddy. Όλα είναι λαμπερά απεικονισμένα σε ολοζώντανη ανάλυση 4k, εκτός από αυτά τα πράγματα όπως το πρόβλημα των τρωκτικών της πόλης και το αιματοκυλισμένο κυριαρχούμενο από το έγκλημα Μπράουνσβιλ, στο Μπρούκλιν. Οι φτωχοί υπάρχουν παντού και οι πλούσιοι είναι σαν να μην είναι εκεί, και μετά βίας σε καλύτερη κατάσταση. Υπάρχουν μεταξύ των πύργων στην αυταπάτη ότι ζουν ψηλότερα από τη δομή του σκυροδέματος, σε ένα επιχρυσωμένο κλουβί με αναγνωριστικό δακτυλικών αποτυπωμάτων για την είσοδο, τους κάνει καλύτερους κατά κάποιο τρόπο. Άρα γιατί η πόλη αδυνατεί να φροντίσει τους φτωχούς;
Καθώς σπρωχνόμουν ανάμεσα στα πλήθη, το φαινομενικά πολύ απασχολημένο για να παραμείνω ακίνητος, σε κάθε γωνιά έπεφτα πάνω σε τσακισμένα πρόσωπα φτωχών. Πρόκειται για ένα σταθερό δρακόντιο κόμπο στο μυαλό μου πως η πόλη που ξεχειλίζει στο κεφάλαιο δεν είναι σε θέση να βρει μια ανθρώπινη λύση στις ανισότητες των κατοίκων της. Κάποιοι περπατούσαν με τρύπια παπούτσια ενώ άλλοι απογειωνόντουσαν από την κορυφή των ουρανοξυστών με ελικόπτερα μόνο για να προσγειωθούν σε ιδιωτικά αεροδρόμια και να πετάξουν μακριά με ιδιωτικά αεροπλάνα σε ιδιωτικά νησιά για να κάνουν ιδιωτικά πράγματα, που αν μαθευτούν θα φέρουν περιφρόνηση και ντροπή γύρω από τα πρόσωπά τους. Αυτό δεν είναι φτώχεια; Η φτώχεια του νου, της ψυχής, η νόσος που τρώει τη σάρκα από μέσα και τα καταναλώνει μαζί με τις φυσικές ασθένειες που κρατούν συμβαλλόμενοι ότι μόνο ο πλούτος τους τους επιτρέπει να πολεμούν με αντιβιοτικά. Αν η θεωρία μετακύλισης μπορεί να γίνει επιτυχής πρέπει σίγουρα να αρχίσει ως δροσιά ή βροχή, και ξεκινώντας από την κορυφή θα βρεθούν λιγότερα μυαλά που καταναλώνονται στη ζωή στον πύργο, τα ελικόπτερα και τα ιδιωτικά τζετ.
Το βρίσκω βασανιστικό να περπατώ έξω από τον κεντρικό σταθμό της Νέας Υόρκης, παρακάμπτοντας τους αγνοούμενους ψυχικά ασθενείς, και να αποφεύγω την επαφή με τα μάτια με όσους κείτονται στο πάτωμα. Αυτό το γελοίο θέαμα με έκανε να γίνω καλός ιερέας που περνούσε την Ευχαριστία ή στην περίπτωσή μου, τα χρήματα για το γεύμα μου. Όταν ήλθε ο χειμώνας, συνειδητοποίησα ότι υπήρχαν όλο και λιγότεροι ζητιάνοι γύρω από τη συνηθισμένη πορεία της σταύρωσης. Επιτέλους, θα μπορούσα να πάρω ένα αξιοπρεπές γεύμα χωρίς να με καίει το ένοχο συναίσθημα στα σωθικά μου. Δεν μπόρεσα να σιωπήσω τις υποψίες μου για πολύ και να αναρωτηθώ πού είχε πάει η λάβα των άστεγων που είχα συνηθίσει. Στην πραγματικότητα, δεν είχε συμβεί κανένα θαύμα – μόνο η αλλαγή του καιρού. Καθώς ο Γερό Χειμώνας κάνει τη ζοφερή του εμφάνιση, οι άστεγοι προσπαθούν να βρουν ζεστά καταφύγια και αναπόφευκτα πρέπει να γίνουν αόρατοι.
Το 2013, προέκυψαν ανησυχητικές ειδήσεις σχετικά με την άνοδο του αριθμού των άστεγων που έφθασαν στα καταφύγια και λόγω των περιορισμένων