maar een schoonheidsslaapje. Wellicht heb je het later nodig. Ik zie je later. Droom zacht - van de Britse Royal Marine of hoe het daar ook wordt genoemd.”
Lek werd wakker na een korte maar rustgevende en aangename slaap. Ze voelde zich een stuk beter. Ze nam de handdoek die in de buurt van haar hoofd was gelegd en ging naar de badkamer om te douchen. Lek schreeuwde naar Beou, maar omdat er geen antwoord kwam, nam ze aan dat Beou aan het winkelen was. Het was drie uur. Ze voelde zich bijna zo goed als nieuw na haar douche en keek of er iets was wat ze kon doen tot Beou terugkwam. Ze deed een kleine hoeveelheid afwas en vouwde haar deken netjes op en legde het, samen met het kussen, boven aan de trap. Ze tikte op Beou’s deur en keek tegelijkertijd naar binnen, maar zag dat Beou inderdaad naar de winkel was gegaan, dus ging ze terug naar beneden om tv te kijken en te wachten.
Beou was niet lang weg en Lek hoorde om half vier de sleutel in de deur.
“Joe-hoe! Ben je nog steeds hier? Hal o, Lek. Heb je goed geslapen? Wil je vandaag nog steeds aan het werk? Goed dan, we gaan samen. Ik leg deze dingen even in de koelkast en we delen een taxi. Dan kan ik op de motor terug.”
Binnen tien minuten zaten ze in een Baht taxi halverwege Pattaya Klang Road en goed op weg naar Daddy’s Hobby. Ze hadden zelfs het geluk dat de taxi recht over Second Road ging op weg naar Beach Road en ze stapten uit op honderd meter van de bar. Dat gebeurde niet vaak.
“Bedankt voor gisteravond, Beou. Dat had ik echt nodig. En een vriendin. En jij bent de beste.”
Ze glimlachten naar Noi en toen naar elkaar, en liepen samen de bar in.
“Noi,” zei Beou, “ik heb besloten om vandaag vroeg te beginnen, dus je hoeft vandaag niet langs mijn huis. Waarom ga je, voor de verandering, niet eens vroeg naar huis?”
“Oh, nee, bedankt baas,” antwoordde ze. “Su komt pas om een uur of vijf thuis en ik zou gek worden als ik al een in huis moet zitten. Ik ga hier gewoon nog een uurtje zitten kletsen, als je dat goed vindt.”
Wat jij wilt. Je probeert mensen te helpen… Dat zijn twee mensen die ik heb geprobeerd om tijd vrij te geven vandaag en niemand wil het. Ik betaal jullie vast te veel. Ze liep mompelend weg.
Lek voelde zich veel beter. Haar hoofd was nu helder en ze voelde zich een stuk gelukkiger, ook al kon ze zich slechts een paar flarden van de gesprekken herinneren. Iets had haar bewustzijn aangetast; ze wist niet wat, maar het was wel zo. Het was vergelijkbaar met naar bed gaan, ergens last van hebben en wakker worden, niet wetende wat het antwoord was, maar wetende dat het probleem niet zo groot was als men zich had voorgesteld. Lek had deze ervaring vele malen in haar leven gehad toen ze zich depressief voelde.
Als dit gebeurde, dacht ze graag dat iemand met veel kennis haar had bezocht en dat ze de zaak verstandig en rationeel hadden besproken. Soms leefde die persoon niet in de algemeen aanvaarde westerse betekenis van het woord, maar leefde hij of zij in de Geestelijke Wereld. Ze had vaak het gevoel dat ze met haar vader had gesproken in tijden van nood.
Deze keer kon ze zich al een herinneren dat ze met Beou gepraat had, maar het had geholpen.
Ze liep naar de achterkant van de bar, glimlachend naar haar vriendinnen en col ega’s, en ging zitten om haar vierde kop koffie van de dag te drinken. Er waren al een paar klanten die bier dronken, maar ze werden goed verzorgd door de andere meisjes.
Joy en Deou kwamen stralend aan bij de bar. Hun vaste vriendjes, Barry en Nick, hadden hen uitgenodigd om mee terug te gaan naar Wales voor een vol edig betaalde vakantie. Het enige probleem was dat ze maar twee weken de tijd hadden om al es op orde te krijgen en het kon langer duren dan dat om de visa rond te krijgen. Al e meisjes kenden iemand die bij die laatste hindernis gevallen was. Groot-Brittannië was een van de moeilijkste landen ter wereld voor een Thais meisje om binnen te komen, vooral als ze jong en mooi was en een man van middelbare leeftijd begeleidde.
Hoe dan ook, niemand was van plan om dit vandaag aan te kaarten. Iedereen was blij voor hen. Ze wilden de komende zes weken vrij nemen. Twee weken om een visum te krijgen en afscheid te nemen van hun familie en vier weken om Wales te bezoeken. Er was geen twijfel over dat Beou dit zou accepteren. Dit was de reden waarom al e meisjes bij de bar werkten. Ze zouden waarschijnlijk tot de dood vechten om in dat vliegtuig naar Engeland te stappen als het nodig was.
Nick en Barry kwamen rond vijf uur in de beste stemming aan en al e meisjes verzamelden zich om hen het beste te wensen. Beou kwam er ook bij en schudde hun handen. Ze ging zitten, bood de twee koppels een drankje aan en begon opgewonden te praten over de meisjes die zes weken vrij hadden van hun werk.
“Joy en Deou hebben om zes weken vakantie gevraagd. Jullie zorgen voor hen, hè? Zijn zeer goede meisjes, maar weten niet veel over buitenlanders of hun gewoonten. Ze zijn niet eerder geweest naar het buitenland, weet je? Jul ie moeten goed voor ze zorgen. Ah, ik ken jullie, jul ie goede mannen. Jul ie zorgen voor mijn meisjes.”
“Wil en jul ie voor hen een feestje geven voor het goede geluk en om afscheid te nemen van hun vrienden voordat ze gaan? Het is een oude Thaise traditie om voor een lange reis een feestje te geven om geluk te vragen bij het reizen en afscheid te nemen van vrienden.
Misschien niet terugkomen, hè? Misschien trouwen in Wales, eh?”
Nick keek om zich heen, zag dat de bar vrij leeg was en luidde de bel. Het was een goede manier om het onderwerp te veranderen, dacht hij.
“Ja, oké, eh, we zul en een feestje geven op de avond voor we vertrekken. Kun je dat voor ons organiseren, Beou?”
“Natuurlijk, Nick,” antwoordde Beou. “Geen probleem. Wij zullen het leuk voor jul ie maken. Bal onnen, soep, kip, rijst, salade, muziek, een varken.... Jul ie zul en veel geluk hebben en jul ie geliefden zul en niet bang zijn om te vliegen.”
“Een varken!?? Klinkt heerlijk,” zei Barry. “Hoeveel denk je dat dit al es zal kosten, Beou?”
“Oh,” antwoordde de Mama San, “voor jul ie en mijn meisjes alleen het minimum standaardtarief voor een super de luxe ‘good-luck party’ voor vier personen - ongeveer 7.000 Baht. Zeer redelijk, toch?”
Het klonk niet ‘zeer redelijk’ voor Nick en Barry, maar ze konden geen nee meer zeggen.
Hun meisjes glimlachten van oor tot oor in afwachting op hun antwoord, en Mama San keek ze recht in de ogen aan. Ze hadden nooit een kans gehad, zelfs hun meisjes stonden aan Mama San haar kant. Ze waren nog niet van kant veranderd. De jongens moesten ja zeggen en dat deden ze ook.
“Oké, Beou, dat is dan afgesproken,” zei Nick voor hen beiden en hij luidde de bel weer.
De tijd ging langzaam voor Lek, zoals altijd als ze ‘achter de bar’ aan het werk was - de tijd verstreek tot er een nieuwe man langskwam, die haar misschien uit haar hachelijke situatie zou kunnen halen, ook al zou die situatie volgende maand niet meer dezelfde zijn als nu.
Volgende maand zou ze geen reden hebben om in Pattaya te blijven; ze kon of op een man wachten of naar huis gaan.
Ze besloot om ‘buiten de bar’ aan het werk te gaan, om een nieuwe vlaag van depressie te voorkomen. Ze sloot zich aan bij haar vriendinnen die naar iedereen met een broek aan riepen om zich bij hen te voegen. Na een tijdje zag ze de drie ‘officieren’ vijftig meter verderop op straat met een paar meisjes een gesprek voeren.
“Wat een verrassing,” dacht ze. “Ik wist het.”
Dus stortte ze zich nog heviger in de promotiemodus.
‘Laat ze maar in de stront zakken.’
De officieren draaiden zich om, zwaaiden naar haar en, hoewel haar trots haar vertelde het niet te doen, zwaaide ze terug. Ze tikte Goong en Ayr op hun rug en gaf hun aan dat ze ook moesten zwaaien.
Tien minuten later zagen ze dat de officieren van de bar wegliepen, en naar hen toe kwamen. De meisjes waren tevreden, zelfs Lek, maar ze ging toch achter de bar staan en deed alsof ze het druk had.
“Hallo dames,” groette Mike. “Jul ie kennen Ed en Wal y nog wel, eh, sorry, ik bedoel Dave, toch? En ikzelf, Mike? Hal o, Lek! Heb je het te druk om vandaag met ons te