„Девојките работат хонорарно или за нас?“
Тони се помисли неколку секунди пред да одговори, „Не работат за ниту
една од петнаесетте фирми на твојот список, ако ме прашуваш тоа.“
„Првично да, но сега прашувам дали работат за некоја од нашите фирми
што не се на мојот список?“
„Сега нѐ втера во ќор-сокак. Не можам да ти одговорам на ова прашање.
Само тато ти може.“
„Јасно ми е дека те ставам во невозможна положба, чич...Тони, но не
можам правилно да си ја вршам работата, освен ако не знам што точно се
случува. Не грижи се. Ќе го прашам тато.
„Се гледаме после.“
∞
Кога зборуваше со татка си неколку дена подоцна, тој го очекуваше
прашањето бидејќи Тони го предупреди. Во ноќите оттогаш, тој по многу
часови го обмислуваше својот одговор.
„Ваква е работата, пиле“, рече тој додека седеа во неговата голема, проветрена, светла канцеларија, која имаше цел ѕид од стакло на лизгачи
кој се отвораше кон базен, „...навистина не е лесно да се каже на начин на
кој е разбереш... Кога дојдов да живеам тука со татко ми, пред околу
педесет години, Шпанија воопшто не изгледаше како денес, а исто така ни
јас. Да, имавме пари, но ние, особено јас, сѐ уште имав соништа. Татко ми
беше богат и задоволен, но јас сѐ уште бев млад и сакав да ставам свој
печат... исто така и да се докажам.
„Почнавме да продаваме сместување за одредени временски периоди, што тогаш беше нов концепт. Земјиштето беше евтино, а исто така и
работната рака, но мештаните сѐ уште не можеа да си ги дозволат цените
коишто сакавме да ги наплатуваме за куќите - вили и кондоминиуми, така ги
викавме - па ни текна да донесеме многу Британци од средната класа кои
би ги купиле во рок од една недела.
„Тоа помина непречено, но тогаш сфативме дека им треба
занимација...особено навечер. По цел ден можеа да лежат на плажа со
жените или девојките, но потоа сакаа да го прават она за што им
сугерираше телесниот часовник дека е време... пијалак по работа. Затоа
околу вилите, хотелите и блоковите со апартмани изградивме барови, ресторани и дискотеки, коишто беа новитет тогаш.
„Британците во тоа време заработуваа десетпати повеќе од локалните
шпански момци, па не помина долго пред девојките да сфатат во што е
штосот. Немавме избор освен да соработуваме со нив. Ако не им
дозволевме да влезат во нашите барови, ќе се моткаа надвор и ќе ги
вознемируваа жените што дошле на одмор и ќе ја поткупуваа полицијата за
да не ги преместува.
„Или, уште полошо, ќе отидеа во конкурентски бар, каде што ќе бидат
добредојдени и ќе ни ги однесеа муштериите. Единственото разумно
решение беше да им дозволиме да влезат, за да им прават муабет на
муштериите и овие да им купуваат пијачки. Со тек на време се ослободивме
од макроата, за што девојките ни беа