er 1,25 miljoen. Daarnaast raken er wereldwijd 50.000.000 ernstig gewond. In zekere zin zijn verkeersdoden een laagwaardige chronische pandemie.
Verkeersdoden zijn een uitstekend voorbeeld van het vermijden en bagatelliseren van de psychologische aspecten van rampen. Historisch gezien werden klagende overlevenden beschuldigd van compensatieneurose, terwijl psychologische factoren bij de veroorzakers van ongevallen bijna volledig werden genegeerd.
In feite onthult nauwkeurig onderzoek van zowel slachtoffers als daders een grote verscheidenheid aan fysieke, psychologische en sociale disfuncties (Valent, 2007).
Natuurrampen
Natuurrampen zoals branden, overstromingen en aardbevingen zijn meestal kortdurende gebeurtenissen die slechts een klein deel van de bevolking bedreigen. Hulp van buitenaf stroomt dan ook snel binnen om de slachtoffers te ondersteunen.
Rampen zijn aantoonbaar de meest wetenschappelijk bestudeerde massatraumatische situaties. Zij hebben aangetoond dat traumatische gebeurtenissen zich in verschillende fasen manifesteren: pre-impact, impact, post-impact, herstel en wederopbouw. De reacties op rampen blijken ook door te werken naar secundaire slachtoffers zoals helpers en kinderen, en kunnen zelfs generaties lang doorwerken.
In het algemeen nemen de mortaliteit en morbiditeit als gevolg van allerlei ziekten toe in verhouding tot de ernst en duur van specifieke stresssituaties en trauma’s.
De aard van wat overlevenden, secundaire slachtoffers en gemeenschappen ervaren, varieert zeer sterk naargelang de fysieke, psychologische en sociale scenario’s.
Vroege onderzoekers vonden bijvoorbeeld symptomen die zo breed waren als het herbeleven van aspecten van rampen (PTSS), maar ook verwarring, apathie, verdriet, depressie, schuldgevoelens van overlevenden, schaamte, hopeloosheid, vervreemding, en strijd om betekenis.
Valent (1984, 1998) classificeerde na de Australische Ash Wednesday bosbranden deze gevarieerde reacties volgens biologische, psychologische en sociale manifestaties van instinctieve overlevingsdriften, variërend over tijd, plaats en personen, en variërend van instincten tot spirituele dimensies. Zo geloofde een man dat er een engel in de vlammen verscheen en dat zijn vleugels op het punt stonden hem te omhullen. Een jongen geloofde dat zijn boze moeder een heks was, en hij nam een magische pil om haar kwaad af te weren.
Rampen hebben duidelijk gemaakt dat helpers over het algemeen in tweede instantie worden getroffen, vooral als hun reddingspogingen mislukken. Helpers kunnen empathisch meeleven met het leed van slachtoffers of zich schuldig en beschaamd voelen omdat ze hen niet hebben kunnen helpen.
In de praktijk blijkt dat trauma’s van slachtoffers niet alleen op helpers, maar ook op familieleden en buurtbewoners afstralen, en zelfs generaties lang kunnen doorwerken.
Oorlogen
Oorlogen hebben, meer dan bij verkeersongevallen, aangetoond dat psychische symptomen bij soldaten absoluut onaanvaardbaar zijn en volledig worden ontkend.
Hun klachten werden behandeld als malengeren en lafheid. Toch gingen miljoenen soldaten, velen van hen gedecoreerd, eraan onderdoor, wat bewees dat iedereen kwetsbaar is voor extreme vormen van stress en trauma.
Hoewel de psychologische gevolgen van oorlogshandelingen al sinds de oude Grieken zijn opgetekend, werden pas in de 17e eeuw opwinding, “verbeelding”, gastro-intestinale symptomen, lusteloosheid, uitputting en depressie bij Zwitserse soldaten door Hofer samengevat in een syndroom dat hij melancholia noemde. Dit begrip bleef 150 jaar bestaan, totdat in de Amerikaanse Burgeroorlog heimwee naar huis en gebrek aan discipline (nostalgie genoemd) aan melancholie werden toegevoegd.
In de Eerste Wereldoorlog werden, na enige weerstand, in eerste instantie lichamelijke stress-symptomen vastgesteld, voornamelijk van het hart. Een prikkelbaar hart, neurocirculatoire asthenie en het inspanningssyndroom waren veel voorkomende diagnoses.
Shell shock werd hieraan toegevoegd, waarvan gedacht werd dat het een gevolg was van explosies die minimale hersenbeschadiging veroorzaakten. Uiteindelijk moesten zuiver traumatische psychologische aandoeningen worden erkend vanwege het massale aantal zenuwinzinkingen.
Het baanbrekende werk dat voortkwam uit de Eerste Wereldoorlog was Abram Kardiners (1941) The Traumatic Neuroses of War. Kardiner beschreef een zeer grote verscheidenheid aan symptomen die verband hielden met traumatische gebeurtenissen en die konden worden herbeleefd in nachtmerries en flashbacks. Ze konden gepaard gaan met andere neuroses en lichamelijke symptomen. Kardiner benadrukte dat alle symptomen betekenis hadden voor wat betreft vroegere trauma’s, zelfs als deze trauma’s onbewust waren.
Interessant is dat de zogenaamde Spaanse grieppandemie van 1918, die wereldwijd 50 miljoen mensen doodde en ook de strijders van de Eerste Wereldoorlog teisterde, niet werd genoemd bij de oorlogsslachtoffers aan beide kanten van het conflict, om iemands militaire kwetsbaarheid niet te onthullen. Dit was een schrijnend voorbeeld van hoe politieke krachten de erkenning en behandeling van pandemieën kunnen onderdrukken. De griep werd Spaans genoemd omdat Spanje, neutraal in de oorlog, de griep wel erkende.
In de Tweede Wereldoorlog moesten de lessen van de vorige oorlog opnieuw worden geleerd. Net als het trauma zelf, werden traumatische neurosen onderdrukt.
Dit is een waarschuwing dat de lessen van de huidige pandemie niet mogen worden vergeten.
Nadat de inzinkingen als gevolg van oorlogshandelingen eenmaal waren erkend, vloeide er een nieuw soort wetenschappelijk onderzoek uit voort. Hieruit bleek dat psychologische breakdowns samenhingen met de intensiteit en duur van de doodsdreiging en het aantal gesneuvelde kameraden. In eenheden die zwaar onder druk stonden, stortten alle soldaten uiteindelijk in. We leerden dat, ongeacht de sterke en kwetsbare punten van de persoon, iedereen uiteindelijk in kon storten.
De Tweede Wereldoorlog toonde het belang van het moreel aan. Het moreel bestond uit motivatie om belangrijke doelen te bereiken en vertrouwen in iemands vermogen om dat ook daadwerkelijk voor elkaar te krijgen.
Het bestond er ook uit dat iemands identiteit werd opgevat als deel uitmakend van een groep, waarbij de groep belangrijker was dan hijzelf. De groep was het lichaam, de leider het hoofd, en hijzelf een lichaamsdeel.
Het moreel was het tegengif voor de angst voor vernietiging.
Met het niet kunnen verwezenlijken van de doelen en het verlies van kameraden zakte het vertrouwen weg en trad demoralisatie in. De militaire groep verloor zijn esprit de corps. Individuen voelden zich zonder goede reden in de steek gelaten in een gevaarlijke wereld. Discipline stortte in, officieren werden gedood door hun mannen, en wreedheden vonden plaats.
Net als in de Eerste Wereldoorlog bevestigden Grinker en Spiegel (1945) Kardiners bevindingen over een breed scala van reacties bij getraumatiseerde soldaten. Zij verwezen naar ‘combat breakdown’ als ‘een voorbijtrekkende parade van elk type psychologisch en psychosomatisch symptoom, en onaangepast gedrag’. Of het nu ging om depressie, hysterie, somatische symptomen, fobie, etc., alle symptomen werden weer begrijpelijk in termen van traumatische incidenten die soldaten hadden doorstaan.
Bartemeier e.a. (1946) voegden aan de bevindingen van Grinker en Spiegel een soort definitief traumatisch beeld van de oorlog toe. Zij noemden het ‘gevechtsuitputting’. De kenmerken ervan waren vermoeidheid, traagheid, teruggetrokkenheid, somberheid, en verlies van concentratie en belangstelling. In zijn volle vorm zagen jonge soldaten eruit als oude mannen die liepen als automaten, totaal uitgeput, zwakbegaafd en apathisch.
Na de oorlog. Voor het eerst werd er veel aandacht besteed aan teruggekeerde soldaten. Het werd duidelijk dat bij veel soldaten de symptomen niet verdwenen na de strijd. Zij konden zelfs decennia lang onveranderd doorwerken. Bovendien konden de symptomen maanden of zelfs jaren na de oorlog tot uitbarsting komen. Nog steeds levend, konden symptomen uit de oorlog zich op den duur verweven met burgerlijke spanningen en trauma’s.
Professionals in de geestelijke gezondheidszorg. Voor het eerst werden ook de professionals in de geestelijke gezondheidszorg zelf aan observatie onderworpen. Men ontdekte dat de meeste psychiaters zichzelf zagen als onderdeel van de