PONAD LĘKIEM. Stefan G. Hofmann

z tyłu głowy kołatała mu myśl, że powinien już siąść do pisania, ale usprawiedliwiał się tym, iż przynajmniej nie siedzi z założonymi rękoma, tylko robi coś pożytecznego. Za każdym razem, gdy myślał o pracy semestralnej, czuł ucisk w żołądku, który sprawiał, że rozglądał się za czymś „produktywnym” do zrobienia, by odwrócić uwagę od nieprzyjemnych doznań. Gdy o dwudziestej siadł wreszcie do komputera i spojrzał na pustą stronę, nadal czuł ucisk w żołądku, tylko że o wiele dotkliwszy. Edward zaczął myśleć o tym, jak dużo musi napisać przez najbliższe półtora dnia, o otrzymaniu niedostatecznej oceny za dwie ostatnie prace z powodu oddania ich po terminie oraz o tym, że nie może sobie pozwolić na kolejną dwójkę, bo nie zaliczy przedmiotu i zostanie wyrzucony ze studiów. Próbował napisać kilka zdań, ale nie szło mu zbyt dobrze. Ucisk w żołądku i myśli galopujące przez głowę utrudniały koncentrację. Chłopak zaczął się denerwować. Sytuacja stawała się nie do zniesienia, więc zaczął przeglądać portale społecznościowe. Godzinę później wrócił do pracy i zorientował się, że napisał dopiero trzy zdania…

Błędne koło lęku

      W poprzedniej części pisaliśmy o tym, że zamartwianie się i napięcie fizyczne sprawiają, iż lęk z normalnego i potrzebnego doświadczenia zmienia się w źródło mnóstwa problemów. W tej części prześledzimy, w jaki sposób przejmuje on nad nami całkowitą kontrolę i odciąga nas od zamierzonych celów. Dokładnie jak lęk uniemożliwił Edwardowi napisanie więcej niż kilku zdań w ciągu dwunastu godzin od momentu, gdy chłopak postanowił przystąpić do pracy? Co sprawia, że tak trudno jest przerwać błędne koło lęku? Co daje lękowi tak dużą moc, że wielu ludzi czuje się bezradnych wobec niego?

      Aby odpowiedzieć na te pytania, trzeba rozłożyć lęk na czynniki pierwsze. Trzy główne składowe lęku mają charakter poznawczy