Günahsız günahkar. Roman. Hissə – 5. Fatma Axmed kızı Nabieva

canım sənə. Aylın çarəsiz qollarını sardı qucaqladı, üzünü sinəsinə qısıb – Sərdara: bağışla. Sərdar anlamdı, – Aylına: nəyə görə canım? Aylın susdu, cavab vermədi. Sərdar hiss etdi, sinəsinə Aylının göz yaşı damladıqda ağladığını. Dərindən nəfəs alıb – Aylına: əksinə sən məni bağışla ki, səni atama görə Sərdarla buralara tək gəlməyinə razı oldum. Aylın Sərdarın sevgisindən sonra, Nicatı sevməsinə utanırdı. Artıq bir söz demədi, nə dəyişəçəkdi ki? olan olmuşdu. Sərdar içindən yanıb qovrulmuşdu, duyduğunda Aylın Niactla birlikdədir. Ancaq yenədə Aylının varlığı, indi yanında – qollarında olması, üstünü pərdə bağlamış yarasına məlhəm olurdu. Sərdar üzünü Aylının saçlarına sürtərək, pıçıltılı səslə – Aylına: bilirsənmi? qoxun heç dəyişməmiş. Bu cümlə qısa olsada, əslində çox böyük mənası vardı.

      Aylın dahada xəcalət çəkdi, əlləriylə Sərdarın kürəyini sıxdı. Sərdar anladı, Aylına toxunurdu hər dediyi söz. Sərdar – Aylına: səninlə tanış olduğum o günü heç unutmaram canım. Aylının başını qatmağa çalışdı ki, artıq üzülməsin.

      Sərdar – Aylına: xasiyyətindən çox pis idin, birinci gördüyümdə. Aylının bu söz əsəbinə toxundu. Yaş axan gözləriylə üzünə baxıb – Sərdara: mənmi pis idim? sən mələkdin eləmi?

      Sərdar gülümsədi, Aylının bir anda uşaq kimi olanları unudub, özüylə dirəşməsinə. Sərdar – Aylına: bax ondada beləydin, söz dinləmirdin. Aylın dahada əsəbləşdi, – Sərdara: mən niyə sənin sözünü dinləməliydim ki? tanışda deyildik heç. Sənin çox yaxşı xasiyyətin vardı, eləmi? unutduysan deyim. Yaralı halımda məni yerə çaxdığını, daha nələr etdiklərini day demirm. Sərdar gülümsədi, – Aylına: sevdiyimdən caxmışdım canım. Aylının üzünün ifadəsi dəyişdi. Yalandan gülümsəyərək, – Sərdara: o zaman, məndə səni çox sevdiyimdən dinləmirdim sözünü.

      Sərdar bir anlıq, burdnuna – burnunu sürtüb – Aylına: bağışla canım. Bütün etdiyim səhvlərimə görə səndən üzür istəyirəm, bağışla – bağışla – bağşla. Aylına artıq bir kəlmə söz deməyə imkan vermədi, dodaqlarından öpdü buraxmadan. Aylın özündən Sərdarı qırağa çəkmək istəsədə, gücü yetmədi. Aylını ağzı yuxarı çevirib, əllərini – əlinin içindən tutub, başının üstə qoyaraq – Aylına: bilirsən səni sevirəm, səni istəyirəm. Qaçmağa çalışma əlimdən, alınmayaçağınıda yaxşı bilirsən. Aylın – Sərdara: dəlilik etmə burax məni. Sərdar – Aylına: bir səhv edib əlimdən buraxdım, peşman etdin məni. Artıq sən mənimsən, ölərəmdə verməm başqasına, duydunmu?

      Aylın əlini dartıb çıxarmağa çalışdı, – Sərdra: burax dedim. Sərdar məhəl qoymadan, Aylının bədənini bütün bədəniylə zəpt edərək, öpüb sevişməyə başladı. Aylın çapalasada, qurtula bilmədi əlindən, artıq çox gec olduğunu özüdə anlamışdı. Sərdarın sevişməsindən, həm Aylına qarşı olan sevgisi, həmdə içinin necə yandığı aydın, sözüz ifadə olunurdu. Aylın yalvarsada buraxmadı, dahada dəlicəsinə hər yerindən öpərək, arzuladığı anına çatmağa tələsidi. Artıq qulaqları duymurdu, Aylının özünə yalvarmasını. Sərdar Aylının əynindəkiləridə, öz əynindəliləridə çıxarıb ataraq, sevişirdi. Aylın qalxmağa çalışdıqda imkan vermirdi, üstünə qapanaraq, əllərindən tutub sevişirdi. Aylın nə etsədə, artıq gücü yetməzdi durdurmağa.