Günahsız günahkar. Roman. Hissə – 4. Fatma Axmed kızı Nabieva

Aylına: ayy, atası dilənməyə məcbur edən qızamı gedirsən? Aylın dərindən nəfəs alaraq, hə gedim baxım şərəfsiz bulaşmamış ki. Cansu – Aylına: get Aylın xanım, sizin Allahım ürəyinizə görə versin inşallah. Aylın bu diləyə nə deyəcəyini bilmədi, çünki həmişə əksinə olurdu, amin Cansu, çümlətən inşallah. Oğlum sənə əmanət mən birazdan çıxcam, Aylın getdi otağına. Cansu keçib əyləşdi, Aylının necədə gözəl ürəkli bir insan olmasına heyran idi. Üzünün ifadəsindən hiss olunurdu, Canun Aylından çox razı qalması bəlli idi.

      Aylın kimsəsiz və xəstə uşaqlara yardım edilən evə gəldi. Müdür qadın, Aylını mehribanlıqla qarşıladı – Aylına: sizi görməyimə çox şadam Aylın xanım, xoş gəldiniz. Aylın – müdürə: xoş günümüz olsun inşallah, əl verib görüşdülər. Müdür – Aylına: buyurun əyləşin, Aylın keçib əyləşdi. Sizə çay – qəhvə? Aylın təşəkkür etdi, sağolun heç biri. Mən gəldim baxım burda necədir vəziyyət, – Aylına: burda vəziyyət o qədərdə yaxşı deyil Aylın xanım. Vaxtı – vaxtında yardım olunmur, bəzi çətinliklərlə üzləşirik, ancaq uşaqların bir baş soxacaq yerləri vardır, çox şükür bunada. Aylın dərindən nəfəs alıb baxdı ətrafa, – müdürə: imkanları olanlar belə evlərə – uşaqlara yardım əllərini uzatsaydılar, dünya cənnətə bənzəyərdi. Müdür – Aylına: düz deyirsiniz, ancaq çox təssüflər olsun ki, dediyimiz kimi deyildir yaşadımız zaman. Aylın qızı görməkçün tələsirdi – müdürə: inşallah vaxt gələr, bir insan sizin bu evinizə yardım edər. Müdür gülümsəyərək, inşallah Aylın xanım, – müdürə: mən qızı görmək istəyirəm. Müdür yerində qurcalandı, müdürün bu halı Aylının heç xoşuna gəlmədi. Aylın – madürə: bir problemmi var? müdür əllərini ovuaraq, yox problem demək olmaz buna. Bilirsənmi Aylın xanım, Aylının ürəyi sıxılırdı müdür ağzından sözü çıxarınça, o qızı uzaq bir qohumlarından gəlib apardılar və biz söz deyə bilmədik. Aylının elə bil başına qaynar su tökdülər, nəə? onun heç kimi yox idi, siz nə danışırsınız? müdürün üzündən – gözlərindən nə isə gizlətdiyini anladı. Aylın – müdürə: demək ki siz o yazıq qızı yenə verdiniz əllərə, yazıqlar olsun sizə. Aylın əsəbləşib qalxdı ayağa, – müdürə: mən araşdıracam, heç rahat – rahat oturmayın kreslonuzda. Mən mütləq tapacam onu və sözünün ardını demədi, əsəblə çıxdı otaqdan.

      Aylın necə əsəbi çıxdısa, çox pis oldu duyduğuna, əlini divardan tutub dayandı biraz vaxlıq. Dərindən – dərindən nəfəs aldı, özünü toplayıb ordan çıxmaqçün addımladı. Hər yerdə xəstə – şikəst uşaqlar var idi. Aylının ürəyi parçalanırdı olara baxdıqca. Gözünün önünə günahsız – qorxmuş! vəhşinin əlindən almış yazıq qızın xəyalı gəlirdi, yenə gözlərinin önündə canlanırdı. Yaxşı bilirdi ki, onu haralardasa insanlara əl açıb diləndirirdilər. Aylın ordan çıxıb dərindən – dərindən nəfəs alıb baxdı, gözlərində nifrət dolu baxışlar canlandı.

      Nicat Cansuyla söhbət edirdi, Sərdarda Nicatın qucağında idi. Nicat – Cansuya: Cansu niyə mənə bildirmədin Aylının gedəcəyini? sənə nə tapşırmışdım mən? demədimmi məni xəbərdar et. Cansu – Nicata: Nicat bəy inanın gedəcəyi an dedi mənədə, narahat olmayın gələr birazdan, bəhanəylə Cansu telefonu götürüb Aylına zəng etdi. Aylın xanım səbrim çatmadı, necədir qız? Cansunun üzünün ifadəsi dəyişdi, Nicata baxdı. Telefonu söndürüb, üzgün baxışlarla – Nicata: Aylının səsi xoş deyildi, dedi ki qızı almışlar ordan kimlərsə. Nicat – Cansuya: kim almış? Cansu çiyinlərini çəkərək, dedi gələndə danışarıq, söndürdü telefonu. Nicat qucağında uşaqla dərindən nəfəs alaraq, baxıb – Cansuya: yəqin atası deyilən o alçaq almışdır bir yolla ordan. Allah cəzalarını versin belələrinin, adları atadır, özləri …,.

      Nicat ayağa qalxıb uşağı öpüb verdi, – Cansuya: mən çıxıram Aylının ardınca, yazıq yəqin üzülmüşdür tək qalmasın. Cansu uşağı alıb -Nicata: Nicat bəy kaşki sizə bildirə bilsəydim getdiyini tez. Nicat bir söz demədən getdi, Cansuda üzülmüşdü ən azından Aylın qədər. Sərdarı özünə sıxıb, gedək yeməyimizi yeyək biz, uşağı apardı mətbəxtdə.

      Aylın kefsiz – kefsiz gəlib əyləşdi kimik bir kafedə, afisant gəlib – Aylına: nə buyurursunuz xanım? Aylın yavaş səslə – afisanta: acı qəhvə. Afisant – Aylına: bu dəqiqə xanım, getdi, Aylının bazar günü burnundan gəlmişdi. Fikirə dalıb gözlərini bir nöqtəyə zilləyib baxırdı.

      Kiminsə arxadan səslədiyinə fikirdən ayıldı, Aylının qarşısına keçdi, gələn Fəda idi. Fəda – Aylına: nə təsadüf Aylın xanım. İcazə varmı əyləşməyimə? Aylın o qədər fikirli idi ki, bir anda Fədanı axlına toplaya bilmədi. Fəda – Aylına: tanımadınızmı? – Fədaya: yox tanıdım, buyurun əyləşin. Fəda keçib əyləşdi, afisant gəldi qəhvəni gətirib, Aylının önünə qoydu masaya. Afisant – Fədaya: siz nə buyurursunuz? – afisanta: xanıma gətirdiyindən. Afisant başıyla razılığını bildirib getdi. Aylının çox üzgün olduğunun anlamışdı. Fəda gülümsəyərək, – Aylına: mən bazarları evdən qaçıram, Aylın Fədaya baxdı. Fəda arxaya söykənib – Aylına: soruşmayacaqsanmı niyə? Aylın kefsiz-kefsiz, – Fədaya: atan acılayır, o üzdən. Fəda kənara baxıb gülümsədi, düz tapdın Aylın xanım. Siz kimdən qaçmısınız bəs? görünür sizdə mənim kimi özünüzü atmısınız evdən dışarı. Aylın- Fədaya: mən biraz, dayandı sözünün ardını demədi, elə sarsılmışdı ki olanlardan. Fəda anladı ciddi bir şey olanı, masaya dirsəklənib baxdı. Fəda – Aylına: siz çox üzgün görünürsünüz, qarşınızdakı acı qəhvədə, gününüzün yaxşı başlamamasına işarədir. Aylına zəng gəldi Nicatdan, telefona cavab verdi, (…) kafesindəyəm, telefonu söndürüb masaya qoydu.