сүнә. Сәхнә яктырганда, яшь Билгиз бүлмәсендә ялгызы.
Билгиз (төшенкелектә). Өй эче күңелсез. Әби булмагач, тәрәзә төбендәге гөл дә моңаеп калган. (Тәрәзә янына килә, андагы йон эрләгән орчыкны алып, кулында бөтереп карый, аннан кире куя.) Миңа дигән сыңар оекбаш та яртылаш бәйләнми калган… Бар да әби кулын көтә… Бабай үзе ясаган карават та буш. Бу йорт-җир оныгыма калыр дип тырышкандыр инде ул. Нишлим соң? Туган җир булса да инде мин монда кала алмыйм… Әйе, мин – әтиле ятим. Миңа монда үземне гаепсездән гаепле тоеп, килмешәк, зимагур малаедай яшәүнең нигә кирәге бар? Юкса мин гаеплеме? Җәләй үз баласын кабул итмәсен, аңардан йөз чөерсен дә… (Пауза.) Бу нинди дөнья, нинди яшәү?! Юк, минем аларга күз көеге буласым килми. Тынычланырсыз, китәм… (Пауза. Тынычлана төшә.) Киткәндә, бабайның әби белән төшкән карточкасын да алам. Әнинекен дә…
Кәримә керә.
Кәримә (керә-керешкә аваз салып). Тордыңмы, наный?.. (Каршы чыккан Билгизне күреп.) Кәстрүл чыгар әле, кәҗәне савыйм дигән идем…
Билгиз. Ә-ә, хәзер… (Өйгә кереп, алюмин кәстрүл чыгарып бирә.)
Кәримә лапаска юнәлә. Билгиз өйдә чәй хәстәрен күрә. Озак та үтми, Кәримә әйләнеп керә.
Кәримә (сөтне өстәлгә куеп). Булды бу, наный… Исән-сау гына тора күр инде.
Билгиз. Рәхмәт, Кәримә апа! Әйдә, бераз утырып ял ит. Менә монда өстәл янына утыр. (Урындык тәкъдим итә.) Чәй өлгерде, чәйләп алырбыз. (Чәй ясый.)
Кәримә (утырып). Әй, тиз дә уза инде бу гомерләр. Бүген бар син, иртәгә – юк. Бер киткәч, аннан кире кайтыр юл юк шул. Әбиең ару гына йөреп торган күк иде дә… Нишлисең бит?.. Менә җидесе дә узып китте. Шулай кырыгы да килеп җитәр, боерган булса. Кырыгына Казаннан Зөлфия апаң да кайтыр инде?
Билгиз. Кайтам дип киткән иде.
Кәримә. Кайтыр, кайтыр, боерган булса. Исән-сау гына булсын. Әбиеңнең бердәнбер сеңлесе бит… Аннары Зөлфия апаң белән син дә Казанга китәрсең инде.
Билгиз. Исәп шулай иде…
Кәримә. Өегезне кемгә сатарсыз икән? Урыныгыз бик әйбәт…
Билгиз. Түбән оч Тәвкил абый кереп белешкән иде бер тапкыр.
Кәримә. Ә-ә, шулаймыни?
Билгиз. Ул быел Сабан туена өйләнергә җыена бугай.
Кәримә (җанланып). Йөргән нәмәрсәсе бардыр шул аның. Кемгә өйләнә икән?
Билгиз. Җәннәт апага, диләр.
Кәримә. Ә-ә, әйбәт кызны эләктерә икән… (Исенә төшереп.) Җәннәт апаң әниең Мәрвия белән бик дуслар иде кана. Ул да киткән җиреннән кайта гына алмады, балакаем… Күрәчәкне кем белгән?.. Бу нигездә Җәннәт апаңнар бәхетле булсыннар инде. Тәвкил – үзе дә булган кеше. Шуфир. Кулы эш белә. Эштә алдынгы. Рәхәтләнеп кенә яшәсеннәр. Бездән хәер-фатиха шул.
Билгиз Кәримә алдына чәй ясап куя.
Билгиз. Әбинең сәйлүн чәен пешердем.
Кәримә. Рәхмәт, наный! Мөнҗиянең чәе дә, пешергән ризыклары да тәмле була торганые.
Билгиз. Мин дә әбидән ким пешермим хәзер.
Кәримә (куанып елмая). Бик әйбәт, шулай кирәк… (Конфет кабып, чәен эчеп куя.) Наный! Онытканчы әйтим әле. Яңа кабер балчыгы иңүчән була, үзең киткәнче,