як мае ён! – разважала Ануся, заплятаючы нанач дзве танюткія жаўтаватыя коскі.
– Ой, а ён калі іх назад адкідвае, у мяне аж каленцы падкошваюцца, – сказала Зося.
Бася прыгадала, як Міхал нецярплівым рухам рукі адкідвае пасмы з ілба, і адчула, што ў яе самой унутры ўсё пачынае млець.
– А якія ў яго вейкі! Ты паглядзі на мае – гэта ж не вейкі, а нейкі здзек, – паскардзілася Зося.
– А ў хлопцаў заўсёды вейкі доўгія і пухнатыя.
– Ну, не ведаю, у яго яны нейкія асаблівыя. І нават на кончыках загінаюцца! Ну проста неверагодна! Ніколі такіх веек, як у яго, не бачыла.
– А які высокі!
– Высокі – так, а галоўнае, плячысты! Як на яго зірнеш, дык ён худзенькі, танюткі ўвесь – асабліва, калі поясам перацягнецца, – а плечы шырачэзныя.
– Так, складу яму не пазычаць.
Ануся і Зося летуценна ўздыхнулі, а Бася з галавой накрылася коўдрай і ўсміхнулася ў падушку.
– А вочы… Ён як зірне сінімі вачыма, дык адразу дух і захапляе.
– Ага, толькі вочы ў яго не сінія, а шэрыя.
– Хіба? – здзівілася Зося. – Мне заўсёды здавалася, што яны ў яго як валошкі.
«А па-мойму, яны ўвогуле бірузовыя, – падумала Бася. – Нехта з нас, пэўна, дальтонік».
– А ўсмешка…
Паненкі зноў заўздыхалі. А Бася ўявіла сабе, як Міхал усміхаецца сваёй дураслівай хлапечай усмешкай, і ўнутры ў яе ўсё аж затрапяталася. «І гэта ўсё маё», – нясціпла падумалася ёй. Дзяўчынцы было так прыемна, нібы хвалілі не Міхала, а яе саму.
– Але ты толькі падумай, Зося, які ён да ўсяго гэтага сціплы! Іншы хлопец ужо даўным-даўно пачаў бы фанабэрыцца, а ён, наадварот, ніколі не выстаўляецца!
– А яшчэ ён і адважны, і смелы, і добры, і… – Зося запнулася на імгненне, падбіраючы эпітэт, які б найбольш пасаваў Міхалу. – І высакародны!
– Вось гэта сапраўды. А ў сядле як трымаецца – бы ўліты!
– Ды яму наогул цаны няма. Такі хлопец, такі хлопец… Вось было б такіх больш!
– Зося, а ці ты памятаеш, як мы з табой у калідоры яго падпільноўвалі?
– Ага! А Міхал ішоў насустрач, але нас не ўбачыў, і, калі мы з табой гучна павіталіся, ён яшчэ так увесь пачырванеў!
Паненкі весела захіхікалі. А Бася, не вытрымаўшы, адкінула коўдру і сказала:
– А вам дык вось няма чаго больш рабіць, як у калідорах з засады выскокваць і хлопцаў пужаць!
– Баська! Дык ты не спіш! – усклікнулі сяброўкі і разрагаталіся. – А мы думалі, што ты заснула. Але мы ж нічога благога не казалі, праўда? Усё-такі табе жудасна пашанцавала. Згадзіся, Міхал у цябе такі рыцар, такі прыгажун!
– Ну і толку з гэтага? – фыркнула Кшыся. – Самае галоўнае, каб пан знатны быў і багаты.
– Так, і пажадана, як мага больш стары і страшны, – з’едліва прабурчала Бася. – У кагосьці ёсць сярод знаёмых лядашчы пачварны карлік, які трымае свой род ад самога Гедыміна і валодае каласальным багаццем? Хутчэй за ўсё, гэта Кшысьчын кавалер.
Ануся і Зося зайшліся ад смеху, а Крысціна пакрыўджана надзьмулася.
– Чаму адразу лядашчы і пачварны? Зусім ён не лядашчы,