Fundacja. Isaac Asimov

bo można je obliczyć na podstawie obserwacji jego trajektorii. Zresztą nawet gdyby go nie znali, mogliby nas w każdej chwili zlokalizować, przeszukując przestrzeń za pomocą detektora masy, który wykaże w danym miejscu obecność statku, ewentualnie meteoroidu. Odkrywszy jakiś obiekt, mogą następnie ustalić jego wzór energetyczny, dzięki czemu można nie tylko odróżnić statek od meteoroidu, ale zidentyfikować każdy statek, jako że nie ma dwóch jednostek, które wykorzystywałyby energię dokładnie w ten sam sposób. Nasz wzór jest charakterystyczny tylko dla naszego statku i w pewnym sensie pozostaje zawsze taki sam, choćbyśmy włączali i wyłączali nie wiem jakie przyrządy i urządzenia. Oczywiście statek może być nieznany, ale jeśli jego wzór energetyczny, tak jak wzór naszego statku, wprowadzono do rejestrów na Terminusie, to zostanie on zidentyfikowany, jak tylko ktoś go wykryje.

      – Wydaje mi się, Golan, że rozwój cywilizacji zmierza w kierunku coraz większego ograniczania prawa jednostki do prywatności – powiedział Pelorat.

      – Być może masz rację. Jednak wcześniej czy później będziemy musieli wejść w nadprzestrzeń, bo inaczej będziemy skazani na przebywanie przez resztę życia w odległości parseka czy dwóch od Terminusa. W takim przypadku moglibyśmy sobie tylko pomarzyć o podróżach międzygwiezdnych. Natomiast przechodząc przez nadprzestrzeń, doświadczamy nieciągłości zwykłej przestrzeni. Przechodzimy stąd tam, co oznacza czasami setki parseków, w ułamku odczuwanego przez nas czasu. Odnajdujemy się nagle daleko od miejsca, w którym byliśmy przed chwilą, a że można się tak poruszać w dowolnym kierunku, nie sposób przewidzieć, gdzie ponownie wynurzy się statek, i praktycznie nie można go już śledzić.