do celibato, dado con tonsura. Por suposto, eles, en segredo doutros pola noite, estaban a coller os dedos no boi do outro e, ao parecer, non precisaron cancelar esta cea, debido á non posición de pé dalgunhas partes do corpo, na zona da inagura. Tras escapar do mosteiro de Alexander Nevsky Lavra, a cidade de San Petersburgo, esqueceron deliberadamente todas as leis estatutarias e obedeceron á ilegalidade mundial: fumaron, golpearon, xuraron e, finalmente, despois de ir para a cama, arrepentíronse do seu Señor. Por suposto, poderían entenderse, porque o padre Serafim xa fora vinte anos monxe, desde tempos inmemoriais da época soviética, e ata se sentou na zona, para criminais, por crenzas relixiosas. E o pai de Fion, serviu no campo santo durante menos de doce anos, pero recentemente recibiu esta tonura deste extravagante monxe Seraphim, da Lavra Pechersk de Kiev, onde foi plantado no consello e empezou a pasear polos mosteiros e igrexas. Como Seraphim dixo varias veces que a súa alma leva moito tempo no ceo, pero a carne aínda non pode calmar e morrer. E agardaba esta hora todas as noites, rezando antes de ir para a cama. Ao parecer, o seu Deus tamén entendeu que non eran de ferro, porque adoran a cea principal do celibato, non o comezaron e polo xeral non prestaron atención ás mulleres en canto á intimidade. E o seu diñeiro gastábase sen traballo e desapareceu o mesmo que viñeron.
En Nochlezhka, inmediatamente fixeron moitos falsos amigos, compañeiros de beber, e os monxes, a través da catividade, convertéronse nunha especie de gañador de pan para algúns parasitos que escravizaban aos discapacitados e vellos do seu piso, así como a compañeiros pobres indefensos sendo equiparados con eles, o seu suborno diario. Pero os monxes pasaron por alto esta aventura e decidiron cambiar o círculo de contactos e o lugar para pasar a noite, recorrendo a contactar comigo e pasar a noite no soto do dormitorio do Seminario do Alexander Nevsky Lavra, onde estudou unha vez Aleksashka Nevzorov. Aínda non perdera as habilidades e a experiencia do combate na rúa e gozaba dunha autoridade especial entre os ladróns. Chamáronme sen torre e ás veces non se atrevían a discutir. En definitiva, non me contactaron e eu, despois de escoitar a Seraphim e Fiona, que sabían realmente da miña autoridade, e non por rumores, sobre comunicación e ganancias, estiven de acordo prudentemente. A conclusión foi que era unha especie de carteira de seguridade. Eles, vestidos cunha sotana, entraron en calquera tenda e ofrecéronse a rezar pola saúde dos seus familiares, o día anterior, supostamente, para ir a algunhas covas de Pskov. Un nome valía outra vez por cantidade de vinte rublos. O diñeiro foi transferido e os recibos levados na catedral de Kazán foron queimados baixo o servizo de oración. Eu, a diferenza deles, ía vestido con roupa civil, pero con barba. Isto fíxose no caso de que os policías nos agarrasen, a min igual me gusta a esquerda e non teñen nin un céntimo na súa presenza. E todo foi perfectamente. O día que «picamos», é dicir, recibimos así, non mil rublos cada un e despois do traballo paseamos polas tabernas, onde botamos cen gramos, emborrachando o aspecto dun porco. E percorreron as súas celas, o albergue do Seminario, no lavabo de Alexander Nevsky, ben alimentado e bébedo, feliz e canso, desde o día pasado, pero o camiño cara a casa era perigoso e difícil. Espertou de diferentes xeitos, sucedeu no centro de desintoxicación. E aquí de novo estamos levando xa bastante borrachos á comisaría. Fiona está completamente adormecida. Era delgado, moi amable, ben lido e inxenuo. A expresión do seu rostro, especialmente o borracho, era como o rostro dun carneiro contundente con ollos inclinados. O serafo, pola contra, era inclinado e gordo, coma un porco, cobizoso e astuto. El constantemente tivo que ser buscado, ata o ano, onde normalmente están agochadas heroína, cocaína e herbas daniñas. Certo, o pai de Fiona subiu ao ano, el tamén foi o iniciador da busca de todos á súa vez, por suposto, excepto por min, porque tiña os cartos e podía cortalo na ladeira ou no fígado, por confianza e fe nas miñas palabras, polo que eles sempre crei na miña especificidade. E despois do descubrimento de billetes, o pai Serafim arrepentiu e pediu perdón, de xeonllos, preguntándose de sorpresa como rodaban alí, murmurindo:
– Pero como chegaron?
Tras levarnos á seguinte comisaría, o oficial de servizo ordenounos pechar a nosa cuadrilla nunha casa de monos, onde xa estaban pallasados dous turcos e un pésimo, malhumorado, sen fogar vestido de inverno, aínda que a calor estaba a bordo máis de trinta e tamén levaba un sombreiro de inverno. E di sen esixir que fai frío pola mañá, e rabuña as omoplatas, logo a nádega, logo o pescozo, logo a axila ou a sola, sen quitarse os zapatos, logo a ingle e outros lugares. E é certo.
Trouxemos a Fiona nunha axila nunha gaiola e metémola nun banco de espera. Retirouse ás costas e roncou, abrindo a boca o máis que non quero, da que a saliva saía lentamente e quedou confundida, engurrada polo pelo de barba e bigote. Agachadas no moco, as moscas eran pegajosas, coma un veleno veleno dos mosquitos. Seraphim estaba ronco mentres estaba sentado. E intentei ocultar os restos de diñeiro na sola, onde tiña unha carteira en caché integrada. De súpeto, a grella abriuse e o máis san, probablemente de toda a Dirección Central de Asuntos Internos, entrou no interior, un androide cunha pistola no ombreiro. Lentamente, coméndolle os ollos, examinou o chmyr, logo, mentres a aguia mirou aos xemelgos asiáticos de diferentes idades, xa se pegaron desde os ollos do gardián ata a parede, abrindo fendas estreitas de ollos a cinco moedas de rublo, chamaron as nosas pupilas e miraron a Fiona durmida, que daquela un enxame de moscas circulaba na súa boca, semellando o funil dun tornado. Seraphim abriu o ollo esquerdo e dixo:
– Comandante, rematádeo! – e os de servizo no bar, salpicando non levaron saliva en círculo, rindo. O pescozo da armadura corporal con calma, rachando cos ósos da vértebra cervical, xirou a cabeza, sen moverse e falsete, é dicir, cunha voz coma unha nena, soprou:
– Vós, sabio, con cousas por seguir.. Rápido!!
Seraphim sacudiu lentamente a cabeza para chamar os ollos do gardián coas pupilas, lentamente levantouse e saíu do coche.
– Nome. – preguntou o funcionario.
– Eu?! Pai Serafim! – respondeu orgulloso o vello monxe e acariciou a barba.
– dixen, nome completo!! – chegou o oficial de servizo. – ou vai á cámara tres días.
– Gando Sergey Baituleuovich. – chamou insultadamente o seu nome secular Seraphim. – Vou maldicilo. siseou.
– Que?? – preguntou o policía.
– Digo que levaba este nome hai moito tempo, antes da tonificación e a adopción dunha cea de celibato. declarou e siseu de novo. – Vou maldicilo.
– Agora mesmo, conducereino entre as pernas cun palo. – berrou o segundo, de pé na parte traseira do pai do santo. – É certo, xa é noite?!
– Pola mañá – Gando, e pola noite.. – sentado xunto a el.
– Non é así; xa levo vinte anos fiel. – Comecei a doer coma un neno cuxo caramelo foi tirado.
– Ei, Seraphim, é un Redneck..
– É Chikatilo. – Despois de ter interrompido, engadiu un policía san.
– Xa viches as reliquias dos teus tesos?
– Si, oh, xefe!
– ¡Oh! – sorriu o oficial de servizo. – E roubou un óso? – todos riron. -¿E veu a San Petersburgo vendelo máis a miúdo?! – intensificouse o berro.
– Non blasfemas, Anticristo, Herodes o rei dos ceos, se non, eu te vou maldicir a todos!!!! – Seraphim arruinou os ollos e inadvertidamente tirou de moda.
– Pero non hai que pegar. – notou o oficial de servizo.
– Si, maldíase así. – engadiu o policía parado na parte traseira. Seraphim revelou aínda máis os seus ollos inclinados, cuxas pupilas eran: unha de cor verde escuro, e outra marrón claro.
– ¿Quere que te maldique agora? – preguntou o san cunha pistola. – en definitiva, sairás, a marquesina do noso hórreo no noso departamento agora para limpar.
– E reclamarei ao fiscal en nome da Igrexa Ortodoxa. – O camarada gando engullado.
– Fuches,