Skandal w arystokracji. Daniel Bachrach

tłumy ciekawskich, zastałem tam również doktora policyjnego oraz komisarza tamtejszego komisariatu.

      Niebawem nadjechał również i naczelnik urzędu śledczego oraz inspektor Bartels. Zwłoki zamordowanej leżały jeszcze w tym samym miejscu, w którym zostały znalezione. Według orzeczenia doktora policyjnego, śmierć nastąpiła na krótko przed naszym przybyciem. Twarz nieboszczki była zupełnie zniekształcona i zalana krwią, tak że niepodobieństwem było nawet rozpoznanie jej rysów.

      Jak dalece sięgała zuchwałość mordercy świadczyć może fakt, że zbrodnia popełniona została o kilkadziesiąt kroków od komisariatu policyjnego. Była to dzielnica, gdzie gnieździł się element przestępczy oraz prostytutki najgorszego rodzaju i ich sutenerzy, toteż nie mieliśmy żadnych wątpliwości, że zamordowana należała do tego środowiska. Świadczył o tym i jej wyzywający strój. Na pierwszy rzut oka widać było z kształtów, że zamordowana mogła mieć najwyżej dwadzieścia lat.

      Po odesłaniu zwłok do prosektorium, z polecenia mojego zwierzchnika, rozpocząłem śledztwo. Zająłem się przede wszystkim przesłuchaniem jedynego świadka, mianowicie mleczarza, który znalazł w sieni zamordowaną i zawiadomił o zbrodni komisariat policji.

      Był to szczupły, wysokiego wzrostu, mężczyzna. Na twarzy jego widoczne jeszcze było przerażenie i niemało trudu mnie kosztowało, zanim zdołałem go uspokoić i skłonić do złożenia zeznania.

      – Codziennie roznoszę rano mleko w tej dzielnicy – rozpoczął wreszcie. – Jak zwykle wszedłem do sieni domu numer 34, aby dostarczyć mleko dla jednego z klientów. W sieni było zupełnie ciemno i wchodząc, poślizgnąłem się, lecz nie zwróciłem na to uwagi. Nagle usłyszałem cichy jęk. Zaświeciłem lampkę elektryczną i zauważyłem leżącą na ziemi kobietę. Początkowo przypuszczałem, że jest to jakaś pijana prostytutka, jakich nie brak w tej dzielnicy i nie zwróciłem na nią uwagi. Poszedłem na górę i postawiłem pod drzwiami mleko. Schodząc na dół, zaciekawiony, raz jeszcze zapaliłem lampkę i wtedy zauważyłem, że kobieta ta jest cała zalana krwią. Nie przypuszczałem jednak, że popełnione zostało morderstwo i sądziłem, że po pijanemu spadła ze schodów i potłukła się. Leżąca na ziemi poprosiła mnie słabym głosem, bym jej dał pić. Dałem jej trochę mleka z bańki. Kiedy zbliżyłem się do niej, zaczęła krzyczeć: „Jack, nie zabijaj mnie, proszę cię, nie zabijaj mnie!”.

      Zaniepokojony jej krzykiem przyjrzałem się bliżej i wtedy dostrzegłem, że jest ciężko ranna i że padła prawdopodobnie ofiarą napadu.

      Przerażony pozostawiłem ją w sieni i sam pobiegłem do pobliskiego komisariatu, gdzie dałem znać o tym, co się stało. Kiedy powróciliśmy po upływie niespełna pięciu minut z powrotem, kobieta ta już nie żyła.