is moeg vir vroumense wat rasend word van jaloesie,” sê hy sag, bykans sissend. “Ek is moeg vir vroumense wat oorreageer en verwag ek moet soos Maria se skoothondjie agter hulle aanloop. Ek verkies ’n vrou wat op haar eie voete kan staan en wat beheers is, soos my Engelse ma. Ons Italianers is gans te opvlieënd en emosioneel.”
“O?” vra Rafaella floutjies, want sy mond is darem baie naby hare. Sy voel sy asem op haar gesig en maak amper haar oë toe in afwagting van ’n soen.
“Die probleem met jou is dat jy te mooi is.” Sy mond raak-raak aan hare. “Te verleidelik. Ander vroumense vrees jou en my broer is gek na jou. Jy is nie goeie nuus nie.”
“Dan moet jy my liewer uitlos,” kry sy uit.
Sy mond sluit egter oor hare en sy arms gaan om haar lyf en druk haar styf teen hom vas. Eers probeer sy haar teësit, maar naderhand smelt sy en soen met oorgawe terug.
Toe hy haar los, is sy uitasem.
“Ek het myself belowe ek kompeteer nie weer met Luigi vir enige vroumens se aandag nie,” sê hy sag.
“W … waarom soen jy my dan?”
“Sodat Violetta regtig iets kan hê om oor jaloers te raak,” spot hy.
Rafaella ruk los uit sy omhelsing. “Jy is nou net so kinderagtig soos jou broer. En ek het gedink jy ag my darem min of meer jou gelyke, nie iemand veerlig en oppervlakkig nie. Jy kan nie met my speel nie, Giulio. Jy en jou broer kan wat my betref albei gaan vlieg! Dit lyk asof julle albei soveel van julleself dink, en oortuig is dat julle so mooi en gesog is, so ’n gawe vir die vrouegeslag, dat almal net voor julle voete moet val. Wel, los my uit. Ek gaan nie val nie.”
Woedend, verneder, storm sy by hom verby.
“Rafaella! Wag! Ek het dit nie so bedoel nie,” hoor sy agter haar, maar sy draai nie om nie en stop nie.
Hy probeer nie weer om haar te keer nie. Trane brand in haar keel. Nou moet sy net in haar kamer kom sodat niemand kan sien hoe ontsteld sy is nie.
Sy is só ontnugter. Sy het Giulio bewonder. Gedink hy is verhewe. En toe is hy eintlik maar net soos Luigi.
Rafaella gaan eers weer uit net voor ete, want sy weet hulle gaan almal op die terras onder die groot kastaiingboom byeenkom om aperitiewe te drink en te eet. Eers maak sy seker dat daar geen spoor van trane op haar gesig te bespeur is nie en dat sy koel en rustig lyk. Sy borsel haar hare uit en smeer liggies lipstiffie aan.
Almal is al daar toe sy oor die terras stap. Die hondjie Verdi hol na haar en spring teen haar op. Sy buk en tel die dingetjie op, troetel hom. Dit help nogal dat sy nie selfbewus onder al die blikke, veral dié van Giulio, naderstap nie.
Hy is besig om haar met geskreefde oë te bekyk, asof hy vir haar kwaad is. Ja, sy ego is seker net so groot soos sy broer s’n. Hy steek dit net beter weg. As ’n vrou hom verneder, dra hy ’n wrok. Die Italianers is bekend daarvoor dat hulle wrokke dra en vetes jare lank aan die gang hou. Prinse en die aristokrasie het mekaar eeue lank uitgedelg voordat Italië ’n eenheid gevorm het. Hy en sy broer gedra hulle juis soos Renaissance-prinse. Wel, nou weet hy presies waar hy met haar staan. Sy het haar trots en sy laat háár nie manipuleer nie.
Luigi is die een wat naderstaan en vir haar ’n drankie gee. “Jy lyk mooi in jou roomkleurige uitrusting,” komplimenteer hy.
Sy sit Verdi neer. “Dankie.” Liewe hemel, Maria gluur haar ook aan. Wat is dit met dié mense? Is dit dan vir hulle moeilik om in vrede te lewe?
Sy gaan sit langs haar ma. “Hoe voel Mamma vandag?”
“Ek voel goed, dankie, my lief. Wat het jy heeloggend gedoen?”
“O, rondgeloop en toe weer kamer toe gegaan om my boek klaar te lees.”
Sy sien Giulio kyk na haar. Hoor haar geselsies. Hy praat met niemand.
Die lang tafel is fleurig gedek. Die personeel kom uit met bakke kos.
“Kom ons sit aan, mense,” roep Louisa. “Sit net waar julle wil.”
Toe Rafaella weer sien, sit die broers weerskante van haar. Hier is sy tussen die hamer en aambeeld, dink sy, aanvanklik benoud. Maar dan: Nee, sy gaan haar nie deur dié twee egoïste laat onderkry nie. Sy is ’n sterk vrou!
Luigi gee ’n bak antipasti aan en sy skep vir haar. “Wil jy nie graag een van die dae Rome toe gaan nie?” vra hy. “Ons kan ’n plan maak.”
“Dis ’n bietjie ver, ek wil nie nou so ver weg gaan nie.”
“Sy wil eerder Florence toe gaan,” hoor sy Giulio stuurs sê. Hy kyk nie na haar nie, maar eet sy kos onbelangstellend.
“Goed, eers Florence, dan Rome, dan miskien Venesië,” grinnik Luigi. “Om jou onthalwe sal ek alles weer gaan sien.”
“Maar die mense herken jou dan en storm op jou af. Ek kan nie sien hoe jy sommer in die publiek kan rondreis nie.”
Hy sug teatraal. “Dis waar, maar ek is mans genoeg.”
“Ek weet nie of jy dit moet waag nie, caro,” kom Maria se skerp stem van sy ander kant af. “Jy is werklik nou te bekend.”
Rafaella voel meteens Giulio se voet teen hare. Sy kyk hom tersluiks aan, haar hele lyf tintelend.
“Ek vra om verskoning dat ek my vroeër soos ’n idioot gedra het,” fluister hy. “Jy is die laaste vrou wat ek sou geringskat of mee speel.”
Soos water op droë, dors grond sink dit by haar in dat hy probeer vergoed. Sy knik, aansienlik getroos. Hy is sekerlik nie regtig soos sy broer nie. Sy het dit gewéét!
Hy neem ook nie sy voet weg nie, maar hou dit lank teen hare. Verbeel sy haar of sit hy sommer ook nader? Hy gee vir haar bakke kos aan en hulle hande raak. Hy is naby. Haar hart is geheel en al oorstuur.
Die ete duur tot diep in die middag. Almal het baie geëet en heelwat wyn gedrink en word lui. Rafaella se ouers verskoon hulle vir ’n middagslapie. Louisa doen dieselfde en die teruggetrokke Mimi gaan ook in met die hondjie.
Sou dit nie wonderlik gewees het om saam met Giulio iewers te kon gaan rus nie, dink Rafaella. Om in sy arms te lê. Maria is besig om swaar op Luigi se skouer te leun, vryerig, koketterig.
“Kom ons gaan lê bietjie, caro,” nooi sy heserig.
“Nie nou al nie, Maria.”
Hy skink uit ’n halfbottel nog eers vir hom ’n vol glas wyn en drink dit tydsaam uit. Giulio staan op en gee Rafaella sy hand, trek haar op. “Kom ons gaan lê daar anderkant op die lêstoele. Hierdie swaar middagetes maak ’n mens so vaak.”
Sy loop verheug langs hom, gaan lê op ’n stoel, haar bene uitgestrek. Hy trek sy stoel nader, tot byna teenaan hare, en gaan lê. Sy hand skiet uit en druk hare. Sy druk terug. Maar hy neem weer sy hand weg, vou sy hande oor sy maag, sug en lyk asof hy aan die slaap raak.
Liewe hemel, dis nou nie baie romanties nie, dink sy verontwaardig. En dit ná die oggend se drama.
Luigi sit buierig en drink by Maria, sien sy. Naderhand staan hy op en hulle loop huiswaarts. Maria hang swaar aan sy arm. Rafaella wil nie eens dink aan wat hulle nou gaan doen nie. Sy en Giulio bly alleen agter, behalwe dat die bediendes uitkom en vinnig die tafel opruim.
Rafaella kyk om haar rond. Kyk na Giulio wat blykbaar slaap. So rustig, asof niks hom pla nie. Sy wens sy kan aan hom vat, maar hou haar in. Sy kan net kyk na die mooi gesig, die blou van die baard onder sy soel vel, die lenige lyf. Enige toenadering moet van hom af kom. Sy gaan haar nie blootstel ná wat hy vanoggend gesê het nie, al hét hy om verskoning gevra.
Toe dit stil word en hulle weer alleen is, maak hy sy oë oop.
“Ek is gewoond daaraan om power naps te vat,” grap hy. “Dan is ’n mens weer helder wakker. Is jy moeg, of wil jy gaan stap tot daar by die bruggie oor die rivier?”
“Ek wil gaan stap.”
Hy