oude man keek haar van top tot teen aan. "Je bent geen politie," zei hij behoedzaam.
Adele wierp een blik op haar broek en trok zelfbewust aan haar mouwen. "Eh, nee – niet precies. Ik werk echter samen met de DGSI."
De oude vrouw fronste haar wenkbrauwen en klikte zachtjes afkeurend met haar tong.
Adele besloot dat het vermelden van de FBI de zaken alleen maar erger zou maken. De DGSI was pas een paar jaar voordat ze lid werd een autonome dienst geworden, en er waren mensen die de reputatie van de dienst niet goedkeurden.
De oude vrouw begon aan de arm van haar man te trekken alsof ze hem de paar treden weer op wilde leiden. "Sorry," zei de vrouw, terwijl ze nog steeds afkeurend naar Adele tuurde. "We hebben ons vergist."
"Ik werk niet meer bij de DGSI", zei Adele, snel denkend in een poging de situatie te redden. "Ik adviseer. Vanwege Marion – het meisje dat om het leven is gekomen." Ze trok een gezicht alsof ze op een citroentje zat te zuigen. "Oh sorry, ik-ik denk niet dat ik haar naam had moeten noemen." Ze deed een stap achteruit, tuurde de trap af, maar positioneerde haar lichaam ook zo dat de bloedvlekken onder de brug zichtbaar waren over de barricade.
Ze wachtte een aantal seconden, draaide zich toen om en schermde de plaats delict opnieuw af met haar lichaam. "Een akelige situatie," zei Adele. "De moeder van het meisje is ontroostbaar, zoals u zich vast wel kunt voorstellen. Ze komt ook uit Parijs. Ze woont nu helemaal alleen in haar appartement. Zo jammer – afschuwelijk als je je kind als eerste de wereld ziet verlaten."
De oude man tuurde langs Adele en zijn gezicht werd bleek toen hij de onderdoorgang achter haar zag. De vrouw was gestopt met aan zijn arm te trekken en haar uitdrukking werd zachter terwijl ze over Adele's woorden nadacht. De vrouw maakte met haar tong hetzelfde klikgeluid, maar zuchtte toen. Ze schudde op toegeeflijke wijze aan de arm van haar man.
"Vooruit," zei de oude vrouw. "Vertel het de dame."
De man bleef voorbij Adele staren, over de barricade, zijn ogen gefixeerd alsof hij een spook had gezien. Maar na nog een ruk aan zijn arm schraapte hij zijn keel en richtte zijn donkere ogen op Adele.
"Het meisje – Marion – we hebben het op het nieuws gezien. We herkenden haar uit het appartement. Ze woont ook in de rue Villehardouin."
Adele knikte voorzichtig. Haar ogen schoten weer de trap af in de richting van Jean, maar hij was onder de tunnel en ze kon hem niet zien. "Kende u Marion?"
De oude man staarde weer weg en zijn vrouw trok nogmaals scherp aan zijn arm. "Ahem, ja", zei de man. “Tijdens onze nachtelijke wandelingen kruisten we af en toe paden. Een vriendelijk, aardig, mooi, eh, leuk jong meisje." Hij schraapte zijn keel en haalde zijn arm terug voordat zijn vrouw hem eraf kon trekken. Hij boog zich over het zaagbok, witte knokkels spanden zich daar waar ze de barricade vastgrepen.
De gendarme stak een hand uit om hem terug te duwen, maar Adele schudde haar hoofd snel en boog zich voorover. Ze staarde indringend in de donkere ogen van de oude man op zijn gerimpelde gezicht.
"Ze was in haar eentje op pad", zei de oude man. "Ze zei dat ze vrienden ging bezoeken – ze had niet alleen moeten zijn. Parijs is niet meer wat het ooit was."
"Nee. Dat zijn de meeste plaatsen niet," zei Adele. "Je zag haar toen haar appartement verlaten. Hoe laat?"
"Acht uur? Negen uur?"
"Half acht," interrumpeerde de vrouw vanachter haar echtgenoot.
Adele knikte. "Heeft ze iets gezegd? Buiten dat ze op pad was om vrienden te ontmoeten?"
"Nee," zei de oude man. "Ze wenste ons alleen nog goedenavond. Maar…" Hier grepen zijn vingers het zaagbok nog steviger vast. "Misschien is het niet aan mij om te zeggen…Maar… maar…"
"Zeg het nou maar, Bernard," snauwde de vrouw.
"Ik wil niemand in de problemen brengen", zei de oude man.
Adele spoorde hem met een beweging van haar wenkbrauw aan. "Maar…"
"Maar ik zag iemand haar volgen. Misschien ging hij gewoon dezelfde kant op … Ik weet het niet. Maar – zoals ik al zei – ik wil niemand in de problemen brengen. Alleen, na te hebben gehoord wat er met haar is gebeurd…Ik bedoel, ik dacht er op dat moment niets van. Maar nu, misschien als ik iets had gezegd." De oude man liep weg en leunde achterover van het zaagbok en drukte zich in een soort van beschermende houding tegen zijn vrouw aan.
De verschrompelde vrouw weefde haar hand weer door zijn arm en wreef liefdevol over zijn pols met een kalmerend gebaar.
Adele, daarentegen, voelde zich allesbehalve kalm. Ze probeerde haar toon onder controle te houden, maar dat was lastig met die bonzende hartslag in haar oren. "Zag u dat iemand haar volgde? Weet u het zeker?"
"Ja, heel zeker," zei de vrouw meteen.
"Nou," zei de man, "hij ging misschien gewoon dezelfde kant op. Zoals ik al zei, ik wil niemand…"
"Meneer, als ik er even tussen mag komen, u veroorzaakt geen problemen," zei Adele snel. Ze ademde langzaam door haar neus en probeerde zichzelf te bedaren. Hoe meer opgewonden ze werd, hoe meer ze het accent in haar woorden kon horen. Dit was niet het moment om deze twee burgers te verkondigen dat ze van buiten Parijs kwam. Met zulke mensen zou het de situatie alleen maar ingewikkelder maken. Dus ademde ze weer in en, de stilte vastberaden verbrekend, zei ze: "Vertel me precies wat u heeft gezien."
Even dacht ze eraan om naar haar telefoon te grijpen om het antwoord op te nemen, maar toen besloot ze dat dat het echtpaar zou kunnen afschrikken.
De man haalde zijn schouders op. "Iemand volgde haar. Zoals ik al zei."
"Hij had een bundeltje bij zich", zei de vrouw. "En – ja." Ze knipte met haar vingers. "Hij droeg een blauw overhemd."
De oude man fronste echter zijn wenkbrauwen. "Nee," zei hij. "Het overhemd was groen. Zijn schoenen waren blauw."
"Droeg hij schoenen?" zei de vrouw weifelend.
Adele voelde de moed in haar schoenen zinken. Ze likte aan haar lippen die plotseling droog waren geworden en begon de trap af te lopen, al was het maar om wat ruimte te krijgen om te ademen.
“Is er nog iets anders?” zei ze van een trede lager.
Het oude echtpaar keek elkaar aan en toen antwoordden ze, bijna tegelijk: "Hij had rood haar."
Adele keek al half terug naar waar Jean op hem wachtte, maar toen vloog haar blik terug naar het oude echtpaar. Ze staarde hen aan, op zoek naar zekerheid in hun gezichtsuitdrukkingen. "Rood haar?" zei ze. "Weet u het zeker?"
Ze keken allebei even naar elkaar en knikten toen vastberaden.
Adele voelde haar hart weer sneller kloppen. Ze had ooit een smartwatch gehad toen ze voor een marathon aan het trainen was. Haar hartslag in rust was altijd al veel te hoog geweest gezien haar conditie – een ander neveneffect van het werk. En nu kon ze haar hartslag praktisch in haar oren horen.
"Zouden jullie bereid zijn op het bureau een officiële verklaring af te leggen?" zei Adele. "Hoe heten jullie? Bernard, zei u? Achternaam?"
De oude man begon te antwoorden, maar de oude vrouw trok scherp aan zijn arm. "Je hebt onze verklaring gehoord," zei ze fronsend. "Daar hebben we niets meer aan toe te voegen."
"Ik begrijp het," begon Adele, "maar als…"
"Niets meer!" De vrouw had haar man al half de trap op gesleept en hem snel van de onderdoorgang weggeleid.
De gendarme wierp een blik op Adele alsof hij wachtte op een bevel om hen tegen te houden. Maar ze schudde haar hoofd.
"Laat ze gaan," mompelde Adele. "Ik betwijfel toch of ze ons meer informatie kunnen geven…"
Ze knikte dankbaar naar de agent en salueerde vervolgens met twee vingers naar de wegsnellende ruggen van het bejaarde echtpaar. Met een lichte vering in haar tred draaide ze zich om naar de trap en haastte zich terug naar waar Jean stond te wachten.
Rood haar. Een pruik? Misschien wel. Maar hoe dan ook een aanwijzing.
De klootzak zou haar niet ontglippen. Niet dit keer.
Er stond