Жизнь – проза, а я – это стих. Александр Настасьин

гатуе для публікі?

           А можа, ў натоўп кіне вершы трохдольныя,

           Нібы жабракам – нізку дзірак ад бублікаў?

           І справы няма да пытанняў сучаснасці,

           Бо ён – абярэг перажыткаў гісторыі.

           Мы сёння не маем адказаў і яснасці:

           Ці не памыляўся ў сваёй ён тэорыі?

           Ён моўчкі стаіць цяпер – уціхамірыўся,

           Яго апраўданне – падзеі крывавыя.

           Жыцця няма ў гэтым каменным апірышчы,

       Бы маска часоў небыцця нерухавая.

           І значнасць згубіўшы, стаіць нерухома ён.

           Шукае ў мінулым прыкметы, мо, розуму?

           Пінжак на плячах – постаць вельмі вядомая,

           З яўляецца ён Капіталу пагрозаю.

           Я – ПАПА, ТЫ – МАМА

           Настанет момент, когда мы возьмём её за руки,

           Я – папа, ты – мама, и она – человечек маленький,

           Мы трое – семья. Весёлая, сильная, дружная,

           Друг другу люди самые верные, нужные.

           Она улыбнётся мне и тебе, как родителям,

           А мы ей в ответ добродушно и упоительно,

           И глазки моргнут нам, как чистые два кристаллика,

           Я – папа, ты – мама, и она – человечек маленький.

           ПРОГУЛКА

           В окнах гаснет свет,

           Наступает ночь,

           Все ложатся спать,

           Только я не сплю.

           Звёзды смотрят вниз,

           Освещают жизнь,

           Я иду наверх,

           Крыши меня ждут.

           И гулять всю ночь

           Буду по домам,

           Кошек прогонять,

           Спутники ломать.

           В окнах гаснет свет,

           Темнота идёт,

           Все дома слепы́,

           Мне же видно всё.

           Звёзды надо мной

           Говорят о том,

           Что луна взошла

           Пьяной в эту ночь.

           Время нас не ждёт,

           Мир наш не стоит,

           Надо погулять,

           После будем жить.

           МАЙСКИЕ НОЧИ

           Я проснулся майской ночью