ач.
Шәмсия. Ул каян алсын?
Мөкатдәс. Колын жәлке, кызым, үлә, сөт кирәк. Авылга кайтып, сөт алып килсен. Ә мин ташлап китә алмыйм. (Сәкегә таба бара.)
Шәмсия (тора, аның җиңеннән тотып туктата.) Йокласын, абзый. Бәлки… төш күрәдер, бүлмә.
Мөкатдәс. Уятырга кирәк, кызым…
Шәмсия. Мин үзем. Миңа барыбер кайтасы. Ә анда берәр шофёрны үгетләрбез әле, сөтне ул китерер.
Мөкатдәс. Рахман туры юл белә шул – кыр өсләтә, ат юлы, аннан якынрак.
Шәмсия. Бигрәк яхшы. Чыгар мине шул юлга. Әнә ай нинди!
Мөкатдәс (аңа карап торгач). Ә син мылтыктан төз атасың. Тик, хикмәт диген: гел үзеңә төбәп икән, гел үзеңә.
Шәмсия. Килештек, алайса.
Мөкатдәс. Бия авырый, кызым, сөте юк, колын ач. (Лампаны кысып куя.)
Чыгып китәләр.
Тынлык.
Нурзадә, аның артыннан Аллаһияр керә.
Аллаһияр. Кайтып киткән инде ул дип әйттем ич.
Нурзадә. Каршы очрар иде. Мөкатдәс карт беләндер. (Ишекне ача.) Ат янында түгел микән алар?
Аллаһияр. Йә, ни булды? Ни югалттың? Ни эзлисең тагын? Ни калган сиңа монда?
Рахман уяна, тыңлап ята.
Нурзадә. Син, син югалдың. Тик мин сине түгел, үземне эзлим.
Аллаһияр (әкрен). Мин яратам. Шуннан башка сиңа ни кирәк?
Нурзадә. Бөтен дөнья! Ә син үзеңне генә тәкъдим итәсең. Бар дөньямны бер пәкегә алмаштыра алмыйм мин – ни булганын сөйләми торып, мин сине генә түгел, хәтта үз-үземне дә югалтам.
Аллаһияр. Бүген мин синең белән үземне Алла итеп сиздем – катлауландырма. Бу пәкене каян алуың кызыктыра, ләкин кирәкми. Миңа бу кирәкми.
Нурзадә. Пәкене сиңа мин биргәнне аларга ник әйтмәдең?
Аллаһияр. Сине сөйгәнгә күрә.
Нурзадә. Ә мин дөреслекнең базда ятуын теләмим.
Аллаһияр. Бәхетеңә төкерәсеңмени?
Нурзадә. Үз бәхетемнән үз төкерегемне сөртәм.
Аллаһияр. Моның белән ни кырасың инде?
Нурзадә. Мин синең белән ялган базында ятарга теләмим. Икебезнең ялганыбыз Коръәне белән капланып. Таш астында яткан бакалар шикелле. Беләсеңме нәрсә, Аллаһияр, әйтсәм әйтим инде, син гафу ит. Мин синең белән Рафаэль мине Шәмсиягә алмаштырганга үч итеп кенә йөргән булам лабаса.
Рахман торып утыра. Нурзадә аны күреп ала да, сискәнеп,
Аллаһиярга сыена.
Аллаһияр (аны читкә этәреп). Син кем белән анда? (Килеп карый.) Шәмсия кайда?
Рахман. Бик шатланып, «Минем белән!» дияр идем. Нәкъ Рафаэль шикелле. Тик суга да, бозга да ташланмыйча. Шәмсияне синең белән калдырмас өчен.
Аллаһияр. Кайда ул?
Рахман. Бу хакта теләсә кем синең үзеңнән сорый ала. Ә синең беркемнән дә сорарга хакың юк.
Мөкатдәс (тышта). Узыгыз.
Мөкатдәс, Бикчәнтәй, Зөлфирә керә.
Шәмсия сеңелне эзләп килдегезмени?
Бикчәнтәй. Каян беләсең?
Мөкатдәс. Шулай тиешленең нәрсәсен беләсең инде аның, яэҗүҗ-мәэҗүҗләр!
Аллаһияр. Кайда ул?
Мөкатдәс. Кайтып китте.
Зөлфирә. Безгә каршы очрамады.
Мөкатдәс. Ул туры юлдан, басу өсләтә китте. Люцерна басуы аша.
Бикчәнтәй.