– җыр, кемгә – бәет. – Нәркис күз төпләренә бармак бите белән кагылып-кагылып алды. Озын кара керфекләре чыланган иде.
– Сиңа бәетмени? Оҗмахка кергән хатын бәете. Сәбәпсез-нисез балавыз сык тагын.
– Сәбәбе бар, Галиәкбәр.
– Ни?
– Хыянәт иткәнбез.
– Кем кемгә? – Ул, сынап, Нәркискә кырын карап торды. – Минем үземә моңа кадәр вакыт тигәне юк андый эшләр белән шөгыльләнергә.
Нәркис учлары белән йөзен каплады:
– Ни сөйлисең?.. Яшьлеккә хыянәт иткәнбез без.
– Ниләрдер язуың өчен минем сүз катканым юк ич әле… Малайга дәрес әзерләшкән булып бит!.. Карама алай, карама… Үткән атнаны. Ә?
– Балалар бакчасы мөдире ни язмас?
– Аңа «Авиа» конверты кирәкмәс.
Нәркис читкә борылды. Бите кызарып чыкты.
– Хыяллануым гына, – диде ул.
– «Тапшырылмаган хатлар!» – диде Гальери, иренен мыскыллы чалышайтып.
– Тапшырылган, Галиәкбәр. – Нәркис тирән итеп сулыш алды.
Гальери, өч бармагы белән чеметеп кенә аның иягеннән тотып, күзенә карады.
– Кемгә? – Тавышы калтырап чыкты. Ул хәтта бите буйлап сузылган күз яшен дә сизмәде.
– Яшьлеккә, – диде Нәркис йомшак кына. – Хыяллануым гына… Аңа җавап итеп.
– Җавап? Кемгә җавап?
Нәркис басты да, бераз сүзсез торгач, иренең күкрәгенә капланды.
– Аңа… Аның хатларына, – диде ул, сулкылдый-сулкылдый. – Беләсеңме, котып артларыннан килгән хатларда – дөнья җылысы. Дөнья җылысы…
– Кызык… – дип сузды Гальери. Бу хакта ул яңа ишетә иде. Нишләргә дә белмичә, хатынының чәченнән сыйпый-сыйпый тик басып торды. – Мин салкынмыни?
– Синең җылы – оҗмах җылысы ул, Галиәкбәр. Томанлы. Миңа аяз кирәк… Йә буран!.. Эх, җанымны конвертка салып җибәрер идем каядыр! – диде Нәркис һәм, аны этеп җибәреп, урамга ташланды.
– «Авиа» белән, «авиа» белән! – дип калды аның артыннан Гальери. Аннары, кәнәфигә капланып, ирләрчә, тавышсыз гына елап алды.
Шуннан соң Нәркис озак тормады Гальери белән. «Авиа» конвертларына язган хатлары артыннан самолётка утырып, үзе дә китеп барды. Мурманскига. Әрләшми-нитми, ләйсән карның эрүе шикелле тыныч кына итеп аерылыштылар…
– Карале монда! – Вагон ишегендә Гальери күренде. – Сиңа әйтәм, Самат, кер әле… Ышанмый болар. Әйт әле, кабыздым бит, әйеме?
– Барма! – Хисапчы хатын иренең күлмәк җиңенә ябышты. – Йә эчертерләр… Биш чакрымга сөт илтеп кайтасың бар. Эчсәң, өйгә кертмим, бел! Машинаңда кунарсың.
Вагонда тагын шаулаша башладылар.
– Колак сал әле монда, Нәкый! Сиңа әйтәм, тыңлап бетер башта!
Гальерины тыңламадылар. Көтүчеләрнең кайсысыдыр аны ачык ишеккә таба төртеп җибәрде, һәм ул, сөрлегеп, Саматның аяк астына килеп төште. Нәкый йөгереп чыкты да аның битенә бер уч шырпы сибеп җибәрде:
– Бирән! Чөмерде, алай да ялганлый, ә? Ничә шырпы монда, ничә шырпы?..
Гальери йөзтүбән яткан җиреннән башын калкытып торырга талпынды.
– Кырык тугыз, – диде ул.
– Я-ат! – дип кычкырды Нәкый, аягын Гальериның аркасына куйды.