мине
Эзлән, диеп, үзегез димләдегез
Уйсыз яшәп яткан көз көне.
Якты көндә битлек – көтү-көтү,
Кесә тулы йодрык көндездә.
Биләве лә сүтелгән бер сабый –
Әй эчкерсез дөнья эңгердә.
Эзләнәм мин, эзләп китеп барам,
Бер күрмәмме ихлас асылны.
«Иртә әле!» –
Утка баскан песи
Кебек, җилләр читкә атылды.
Алайса, дим, нишләп алдадыгыз,
Әсир иттегез соң сез мине?
Юлларымны йомшак өметләргә
Бордыгыз ла инде көз көне.
ЕРАК-ЕРАКТА
– Нишләп синең күзең офыкларда?
– Офыкта шул… Күктә…
Соң нишлим?..
– Аңладың дамыни Җир тылсымын?
– Беләм кебек… Ә… Юк…
Мәнсезменме?
Зиһен аяз… –
Шулай дим дә кинәт
Канатканчы иренем тешлим.
Аһ бу дөнья!
Миңа кадәргеләр
Уйсыз идемени?
Алайса,
Ни өчен соң Җирнең куласасы,
Төштем дигәндә дә асылына,
Һич әйләнми минем уңайга?
Һич әйләнми…
Юнәлешен юллап,
Әллә нинди канун-калыпка
Буйсындырып фигыль, хисләремне
Бөтерелә…
– Җиһан!
Тугрылыклы утрау кай тарафта?..
– Җирдә иде…
Хәзер еракта…
«Үзем өчен…»
Үзем өчен,
Янә берәү өчен
Мин бит күптән түләм түләгән.
Сабырлыктан бурап дөнья кордым,
Тынгылыксыз нигә биләмәм?
Тынгылыксыз нигә минем дөньям,
Җил исә дә, бурап кар ява.
Үзем түзәм дә бит,
Бәбкәм елый
Ишелеп кенә барган ояда.
Чү, елама,
Янә өй корырбыз,
Мин әле нык, тиз үк бирешмәм.
Ауган җирдән торам,
Уртлатмыйм мин
Үземә дигән әче өлештән.
Үзем өчен,
Янә берәү өчен
Мин артыгы белән түләгән.
Якла, язмыш,
Җиде юл чатында
Киртәләүсез генә биләмәм.
АПРЕЛЬ
Текә апрель…
Синең бусагага
Ничәмә ел тими табаннарым.
Ни сәбәптән,
Чарасызлар итеп,
Шулай итеп егып салганнарың?
Салулауга салышкан йөк атын
Абындыру, апрель, егетлекме?
Күз-колаксыз калгач, күңелемне
Рәхәтләнеп назлау тереклекме?
Мин элекке түгел бит инде ул…
Аячәле!
Юашланып барам.
Пегасымны көндәш кебек күрсәң
Җәяүләрмен.
Екма.
Тугарылам.
Ичмасам, бер елны онытып тор,
Әй үзсүзле, апрель, үгез күзле,
Мине – синнән,
Сине миннән көнләп,
Чәкәштерәләрме әллә безне?
Ару гына йөреп ята идем,
Рәхәт чигеп язу-сызулардан,
Ошатмадың шуны.
Ятам менә.
Тып-тып йөгерә дәва тамырлардан.
Әнкәемне алып киткән