өчен – шул җитә.
Мин сусаудан тилмерергә риза,
Әйткәннәрем буш сүз булмасын!
Кизләү кебек күзләреңне эчим,
Чәчләреңнең сыйпыйм елгасын.
Мин һавасыз йөзгә җитә алам! —
Кем кабатлар… шуның ише, дим? —
Караңгыда, дөнья уйга баткач,
Сулыш алуыңны ишетим…
Миңа табын тулы нигъмәт нигә,
Ни югалттым соң ул табында?
Иреннәрең – чияләрдән кызыл,
Хөрмәләрдән татлы чагында…
Син барында мин мәңге бәхетле!
Тик сынауның бирсәң авырын,
Бер мизгелдә сукыр, тын җитмәүчән
Һәм тәм сизмәс булып калырмын.
«Җыенуым…»
Җыенуым.
Әтәй машинаны
Кабыза да озак-озаклап
Тынын карый, тәрәзәсен сөртә.
Капка ача.
Шулай озата.
Сыегайган зәңгәр күзләрендә
Ничәнче кат бер үк сүз күрәм:
«Исән йөре!»
Үзе, әллә ничек,
Җибәрәсе килми төслерәк.
Көмеш чыкны ал нур үпкән чакта,
Ни сәбәпле шулай икән, чү,
Миндә дә моң…
Ашыгырга кирәк:
Таң ялкыны куып җиткәнче.
Әтәй кала.
Хатирәдәй ап-ак.
Эчтән генә авыр көрсенеп.
Ул һич мөмкин түгел аңламаска:
Китәр кешең булу – бәхет ләса! —
Димәк, кайтыр кешең бар синең…
Әлли-бәлли-бәү
Күзен кан баскан
дөньялык!
Йөрәгең калган булса,
Аңга кил!
Тавышланмачы!
Улымның йокысы сак.
Яңа изрәп киткән чагы.
Мышнавы өтек, авыр…
Уяныр да чыны-төше
Бербөтендә буталыр, дим,
Бер бу төндә буталыр.
Шыпырт!
Корыч карчыгалар
Дистә мең чакрым читтә
Туп ташлауга —
Нарасыем
Сискәнеп, дертләп китә.
Шартлау зәһәренең күккә
Кайтып яңгыравына
Түзалмый, кысып юатам:
«Бары яңгырга гына бу,
Ару яңгырга гына…»
Яңаклары – алсу алма,
Алсу чәчкә – ирене…
«Коткар!» – дип куркып
ябышса,
Нәрсә җавап бирермен?
Мин бит аңа якты тормыш
Бүләк итмәкче идем,
Бәхте хакын үз кесәмнән
Түләп китмәкче идем, —
Ялгыштыммы?
Өметемне
Тамыр төбеннән кисеп,
Әманәт итәр көннәрдә
Миһербансызлык кинәнә,
Җиһанда – көек исе…
Җирнең күкрәк турысына
Ядрә китереп сукса,
Ыңгыраша балам…
Тыныч!
Шулкадәр йокысы сак!
Аңга кил! Котырынмачы!
Шаштыңмы, дөнья, кисәк?
Суелган офык фонында
Нинди салкын моң,
дисәмме,
Нинди салкын моң,
дисәм, —
Имәнеп киттем. Ярабби!
Кешеләр! Илем! Чорым! —
Газраил ич! —
Һәммәбезгә
Көйләве