сөйли! – дисең,
Без «Чит» түгел монда, төп Халык!
Килмешәкләр калыбына кертмә,
Буташтырма, йөрмә буталып!
Өстәвенә…
Син – хезмәтче генә,
Син – хезмәтче монда,
Нибары…
Үз урының бел!
Хөрмәтеңне күрсәт!!
Үз телеңне куйма югары!!!
Гөлүсә Батталова
Гөлүсә Рәшит кызы Батталова 1982 елның 19 декабрендә татар халкының шигъри бишеге булган Казан артында – Татарстанның Әтнә районы Түбән Шашы авылында туа. 2000 елда Күңгәр урта мәктәбен, 2005 елда Татар дәүләт гуманитар институтының чит телләр факультетын тәмамлый.
Студент елларында Казан дәүләт университеты каршында оешкан «Әллүки» әдәби түгәрәгенә йөри. 2016 елда «Таян Аллага» Бөтенроссия әдәби конкурсының Гран-при иясе булды.
«Бер йотым бәхет» дип аталган беренче шигырьләр җыентыгы 2017 елда Татарстан китап нәшриятында дөнья күрде.
Бүгенге көндә Габдулла Тукай исемендәге Әтнә татар дәүләт драма театрында эшли.
2018 елдан Татарстан Язучылар берлеге әгъзасы.
Ватаныма
(«Сөялмәскә» – Казан метросы)
Сөяләсем килә гаҗиз чакта…
Таянасым килә үзеңә!..
«Хакың юк!» дип ысылдыйлар җилләр,
Давыл булып суга теземә.
Ышанасым килә кодрәтеңә —
Көчен җуйган мәлдә йөрәгем.
Бер тамырдан шыткан мең бәгырьдә
Кардәш җанны тапмый йөдәдем.
Җилдерәсем килә юргаларда,
Нугай җилен юри үчекләп!
Дәһшәтеңнән чыгып качсын иде
Кала нигезеннән көчекләр.
Табыласым килә хыялымның
Синдә чынга ашкан төшендә.
Тәндә каным ничә гасырлык соң,
Әле һаман шом бар эчемдә.
Сөялмәскә! Үрә басып миндә
Карусызлык шыта шым гына.
Манарадан аска карап торам —
Чынбарлыгым каба тыныма.
Баш июдән тыям үз-үземне,
Язма димен, берүк, акылдан.
Тезләнергә хакым булмаса да,
Таянырга сиңа хакым бар!
Хакым бар!
Исәнме?!
Кылкаләм очында төсләрем буталган —
Мин синле дөньямны сурәткә төшердем:
Рәшәле хисләрне, әрнүләр көшелен…
Киндернең читендә култамгам – КИЧЕРДЕМ!..
Ноталар биеште – ул көйнең тулгагы
Сызлатты кабаттан! Кабаттан кабындым!
Исемең киңәйтте дөньямның калыбын —
Иң соңгы аккордта – иң соңгы САГЫНДЫМ!..
…Мольбертым каршында каушарсың үсмердәй,
Юргаңны тышаулар җырымның аһәңе.
Сиздеңме, дөньяңда өзелде өзәңге?! —
Упкынга кул суздым. Соңгы кат: ИСӘНМЕ!..
Исәрме мин?
Мин җиремдә янып торган йөрәк эзлим!
Яратуга тулган күзләр эзлим кабат!
Таптым дисәм – сүнеп барган учак көле…
Һәм бәгырьдә нидер әрни… канап-канап…
Исәрме мин? Кыямәттә шашып көлсәм?
Йә еласам – йозагына элеп җанны?
Мине аңлау «акыллылар» өчен – авыр,
Минем белән «җүләрләргә» шундый