Hekayələr. Роальд Даль

dostum Qrasiani necədir? – Tim barın piştaxtasına söykənib dedi.

      – Bizdən o qədər də uzaqda deyil, – Qoca cavab verdi. – Mersanın yaxınlığındadır.

      – İndi hansı təyyarələrdə uçursunuz?

      – «Qladiator»larda.

      – Lənət şeytana, onlarda səkkiz il bundan əvvəl uçurdular.

      – Elə həmin təyyarələrdir, – Qoca dedi. – Lap köhnəliblər.

      Onlar viski götürüb küncdəki masaya doğru getdilər.

      – Bu Rozett kimdir? – Gənc soruşdu.

      Qoca dərin bir udum edib stəkanı qoydu.

      – Böyük qadındır, – o cavab verdi.

      – Kimdir ki?

      – Qoca və murdar suriyalı yəhudi.

      – Bunu bildik, – Gənc dedi, – amma onu niyə xatırladın ki?

      – İndi sənə danışaram, – Qoca cavab verdi. – Madam Rozett yer üzündə ən böyük fahişəxananın sahibidir. Deyilənə görə, o, adama Qahirənin istənilən qızını təşkil edə bilər.

      – Cəfəngiyyatdır.

      – İnanmırsan? Onda ona zəng et və qızı harda gördüyünü, hansı dükanda, hansı şöbədə işlədiyini, necə göründüyünü ətraflı təsvir et, yerdə qalanını özü düzüb qoşacaq.

      – Bu qədər sadəlövh olma, – Gənc dedi.

      – Bu həqiqətdir. Təmiz həqiqət. Mənə onun haqqında otuz üçüncü eskadrilyada danışıblar.

      – Səni ələ salıblar.

      – Yaxşı. Gəl telefon sorğu kitabçasını götürüb onun nömrəsini tapaq.

      – Bu soyadla onu çətin ki telefon sorğu kitabçasında tapasan.

      – Mənsə sənə deyirəm tapacaqsan, – Qoca söylədi. – Get madam Rozetti axtar. Haqlı olduğumu görəcəksən.

      Gənc ona inanmadı, amma yenə də Timin yanına gedib ondan telefon sorğu kitabçasını istədi. Geri qayıdıb kitabçanı masanın üstünə qoydu və «Roz…»la başlayan soyadları tapanacan onu vərəqləməyə başladı. Barmağı Rozeppi… Rozeri… Rozett sütununda gəzdi. Bu da madam Rozett, ünvan və telefon nömrəsi, hər şey var. Qoca onu diqqətlə izləyirdi.

      – Tapdın?

      – Hə, bax burdadır. Madam Rozett.

      – Hə, bəlkə, ona zəng edəsən?

      – Ona nə deyəcəm ki?

      Qoca stəkanının dibinə baxdı və buz parçalarını barmağı ilə qarışdırdı.

      – Polkovnik olduğunu söylə, – o cavab verdi. – Polkovnik Higgins. Təyyarəçilərə o qədər də etibar etmir. Bir də de ki, Siqureldə gün eynəkləri satan qəşəng qaraşın qız görmüsən və özün dediyin kimi, onunla şam etmək istəyirsən.

      – Burda telefon yoxdur.

      – Niyə yoxdur ki? Bax orda.

      Gənc ətrafa boylandı və barın piştaxtasının sonunda divardan asılmış telefonu gördü.

      – Mənim piastrım yoxdur.

      – Məndə var, – Qoca dedi.

      O, cibindən çıxardığı pulu masanın üstünə qoydu.

      – Tim nə danışdığımı eşidəcək.

      – Cəhənnəmə eşitsin, nə dəxli var ki? Bəlkə, elə özü də bəzən ona zəng edir. – Sonra əlavə etdi: – Qorxaqsan.

      – Sənsə pox, – Gənc dedi.

      Gənc lap uşaq idi. Bu yaxınlarda on doqquz yaşı tamam olmuşdu – Qocadan səkkiz yaş kiçik idi. Kifayət qədər hündür və arıq idi, gur qara saçları, qəşəng üzü və iri ağzı vardı; səhra günəşi dərisini qəhvə rəngində etmişdi. Heç şübhəsiz ki, eskadrilyada ən yaxşı təyyarəçi idi. Müharibənin əvvəlindəcə on dörd italyan vurmuşdu və bu, sənədlə təsdiqlənmişdi. Yerdə yorğun adamlar kimi ağır-ağır hərəkət edirdi, elə düşünməyi də bu cür idi, lap yuxulu uşaqlar kimi. Amma havaya qalxanda ağlı iti işləyirdi, elə hərəkətləri də ondan geri qalmırdı, o qədər sürətlə hərəkət edirdi ki, sanki bütün bunları reflekslə yerinə yetirirdi. Yerdə gəzəndə elə təəssürat yaranırdı ki, sanki kabinəyə oturmazdan əvvəl güc toplaması üçün istirahət edir, mürgüləyir, əvəzində sonra sağlam və qıvraq görünür və ikisaatlıq ifrat fikir cəmliyinə hazır olurdu. Amma indi Gənc aerodromdan uzaqda idi və nəsə onu uçuşdakı kimi sayıq olmağa məcbur edirdi. Bəlkə də, bu vəziyyət uzun çəkməyəcəkdi, amma ən azından həmin dəqiqə fikrini bir yerə cəmləyərək hərəkət edirdi.