да барырга өлгермәдек бит әле.
– Бүген кайтар инде, улым. Рәхмәт, боерган булса, мунчасы да качмас, театры да. Син мине авылга алып кайт.
– Ә нигә шулай ашыгыч?
– Тәрәзә төбендә калган гөлләргә дә су сибүче юктыр… Өй дә ялгыз.
Аңладым. Бәхәстән узган иде аның хәле. Җирсүе, сагынуы чамадан ашкан. «И-их, әни, – дип үзалдыма уфтанырга гына калды. – Үз кадереңне үзең белеп, кунактан кунакка гына йөрергә иде дә бит. Гөлләргә су сибүче юк, имеш… Япон карчыклары да үстерә торгандыр инде ул гөлне. Алар әнә синең яшьтә джинсы шорты һәм кроссовка киеп, дөнья гизеп йөри…»
Нишләмәк кирәк, гомер кичергән нигезгә, җылы ояга берегеп яшәгәндә генә бәхетле була торгандыр инде ул безнең әниләр. Сагынып, өметләнеп, көтеп яшәүләре белән бәхетле…
Прәннекле төшләрем…
Ул чакта мин үземне инде үсеп җиткән малай итеп хис итә идем. Алтыдамы, әллә җиде яшьтә булдыммы икән, тәгаен хәтерләмим. Әмма әтиемнең ике сүзнең берендә: «Әнә нинди зур үскән минем улым» яисә «Бу малайның кулы нык булырга охшаган, пычкыны әйбәт тарта. Кар көрәсә, буран уйната», – дип, җай чыккан саен үземне мактап, туганнарым алдында салпы якка салам кыстырып, очындырып торганнарын һич онытасым юк.
Табигый инде, мактагач, бермә-бер тырышыбрак эшлисең. Тырышкач, тагы мактау эләгә. Шулай очынып йөргән көннәрнең берсендә, ишле гаилә кичке чәй табыны әйләнәсенә җыелгач, әти җитди сүз башлап җибәрде.
– Сыерны сатарга туры килер инде, әнисе, – диде, тирән көрсенеп.
Әти ни дисә, шулай була иде безнең өйдә. Аның белән бәхәскә керүче булмады. Хәер, бәхәскә керердәй сүз сөйләми торган иде ул.
– Берни эшләр хәл юк, тагы кысыр калган шул, балаларга сөт кирәк. Гомер иткән сыердан аерылу авыр булса да, нишлисең инде, әтисе… – дип килешүен белдерде әни.
– Бүген төнлә Өчиле базарына юлга чыгам. Малайларның кайсын алырга икән, әнисе, син ничек уйлыйсың? – дип, тагын әнигә мөрәҗәгать итте ул.
Йөрәк җилкенеп куйды, «мине ал, әти, мине» дип кычкырудан чак тыеп калдым үземне. Абыйлар бар, энеләрем… Алар да әнә әтинең күзенә текәлгәннәр. Өчиле базарына кемнең барасы килми инде?! Анда ак икмәк саталар, ди, клиндер, прәннек… Базарның бай чагына туры килсәң, хәтта шакмаклы шикәр дә китерәләр икән… Шикәрен дә ашамый түзәр идең әле, шул базар дигәннәрен бер барып күрәсе килә иде бит. Сыер саткан чакта да эләкмәсә, тагы кайчан тәтер соң ул?
– Олыларын алырсың инде, йә Рәшитне, йә Рифатны, – дип әйтеп куймасынмы шунда әни. Һәм өстәп тә җибәрде әле: – Шултикле ерак юлга бала-чага ияртеп йөрмәссең лә…
Ах, әни! Ни әйтеп ташладың син, әни?.. Нигә инде миңа җиткәч туктап калдың? Башкаларның хәлен белмим, минем күзләрем камашып куйды, бугазыма каты төер килеп тыгылды. Борынны еш-еш тартып кына, күз яшьләремне тыеп кала алдым.
Соңгы сүзне әти әйтә иде бит әле.
– Рәшит белән Рифатның өйгә бирелгән эшләре бардыр, дәресләрен әзерләсеннәр. Юл да озын, себереп тә тора, әнә буран чыгуы ихтимал. Көнен барып кайта алмасак, дәрестән