öz ekstrasensor qabiliyyətindən istifadə etməklə mənim əlimdə hansı rəngdə kart tutduğumu müəyyən edəsən; deyəsən ki, bu qırmızı (bir toxunuş) kartdır, yoxsa qara (iki toxunuş) kart. Sən məni başa düşdün?» Qız başını tərpədəndə, onun kodu anladığı və Uitin oyununu oynamağa hazır olması artıq fokusçuya aydın idi. Qızın valideynləri isə fikirləşmişdilər ki, fokusçu qızdan onun şifahi təlimatlarını başa düşüb-düşmədiyini soruşur.
Bəs o, əlində qırmızı toxmaq beşlik tutmasını Uendiyə necə bildirmişdi?
Bundan asan iş yoxdur. Beşlik kartı çıxartdığını bildirərkən Uit masanın altında qızın ayağına beş dəfə toxunmuşdu. Sonra isə, soruşanda ki, onun əlindəki kartın nişanı necədir – qırmızı toxmaq, kərpic xallı, xaç, yoxsa qara toxmaq, – Uit qızın ayağına məhz «qırmızı toxmaq» sözünü işlədərkən toxunmuşdu.
Amma bu əhvalatın həqiqi sehri onun Uendinin həyatında necə əks olunmasında, ona göstərdiyi təsirdədir. Qızın restoranda öz valideynlərinin gözü qarşısında parlamaq imkanı əldə etməsi azmış kimi, o hələ evdə də ulduza çevrildi – qohumları Uendinin qeyri-adi «ekstrasensor» qabiliyyətləri barədə özlərinin bütün tanışlarına danışdılar.
Bu hadisədən bir neçə ay sonra Uit Uendidən bir banderol aldı. Banderolda Brayl2 oyun kartı dəsti və məktub vardı. Məktubda Uendi özünü həmin axşamın qəhrəmanı kimi hiss etməsinə kömək göstərdiyi və bir neçə dəqiqəliyə də olsa, ona «gördüyünü» hiss etdirdiyi üçün ona minnətdarlığını bildirmişdi. Uendi yazmışdı ki, evdə nə qədər divara qısnasalar da, fokusun sirrini hələ də doğmalarına açmayıb.
Məktubun sonunda o, Uitə Brayl kart dəstini hədiyyə etdiyini bildirməklə yanaşı, həm də Uitin korlar üçün yeni fokuslar düşünəcəyinə ümidvar olduğunu yazmışdı.
BAXIŞDAKI MƏRHƏMƏT
Bu əhvalat çox illər bundan qabaq, soyuq bir qış günü Şimali Virginiyada baş verib. Qoca bir kişi çayın qırağında oturub qalmışdı və gözləyirdi ki, görsün onu o biri sahilə kim keçirə bilər. Qocanın saqqalı şaxtadan buz bağlamışdı. Onun gözləməsi xeyli uzun çəkdi, yazığın bədəni soyuq şimal küləyindən az qala donub qaxaca dönmüşdü.
Nəhayət, boğuq nal səsləri eşidildi. Qoca intizar dolu gözlərini döngədən çıxan atlılara zilləyib durdu. Birinci atlını o heç nə demədən buraxdı, heç onun diqqətini cəlb etməyə cəhd də göstərmədi. Sonra böyründən daha bir atlı ötüb keçdi. Sonra daha biri də. Nəhayət, qocanın oturduğu yerə sonuncu atlı yaxınlaşdı. Atlının baxışlarını üzündə tutan qoca dilləndi:
– Məni çaydan keçirtməzsən? Baxıram ki, burda ayaqla keçiləsi bərədən-filandan bir şey yoxdur?
Atın yüyənini çəkən atlı dərhal ona cavab verdi:
– O nə sözdür! Əlbəttə keçirərəm, qalxın atın belinə.
Görəndə ki, qocaya oturduğu yerdən qalxmaq çətindir, – qaxaca dönmüş bədəni qocanın heç cür sözünə baxmırdı, – atlı dərhal onun köməyinə tələsdi və atın belinə qalxmaqda ona dəstək oldu. Özü də qocanı təkcə çaydan keçirtməklə kifayətlənmədi, həm də bir neçə mil aralıda olan evinə aparıb düşürtdü.
Onlar qocanın balaca, amma rahat yaşayış məskəninə yaxınlaşanda, atlı marağını saxlaya bilməyib soruşdu:
– Ser, mən gördüm ki, siz böyrünüzdən ötüb keçən bir neçə atlını buraxdınız, heç onlara adi bir işarə də vermədiniz, xahiş də etmədiniz ki, sizi aparsınlar, təkcə mənə müraciət etdiniz. Niyə? Birdən mən də imtina etsəydim, onda necə? Siz bu soyuq qış günündə çayın qırağında qalacaqdınız?
Qoca müsahibinə baxıb cavab verdi:
– Mən dünyada bəs deyincə yaşamışam, adamları da pis tanımıram. O biri yolçuların gözlərinə baxanda başa düşdüm ki, onların heç vecinə də deyiləm. Onlardan nəsə xahiş eləmək faydasız idi. Sənin gözlərində isə mərhəmət və canyanğısının işartısı vardı. Və mən bildim ki, sənin böyük ürəyin ehtiyac duyan insana kömək etmək imkanına sevinəcək.
Deyilənlər atlını dərindən sarsıtdı.
– Bu isti sözlərə görə mən sizə təşəkkür edirəm, – deyə o, qocaya minnətdarlığını bildirdi. – Ümid edirəm, öz şəxsi işlərimə heç vaxt o dərəcədə aludə olmayacağam ki, ehtiyacı olanlara qayğı göstərə bilməyim.
Bu sözləri söyləyəndən sonra Tomas Cefferson atının başını geri döndərdi və Ağ Evə gedən yoluna davam elədi.
ŞƏFQƏT
Doğma adamlara hökmən vaxt ayırmaq… lap cüzi də olsa, onlardan ötrü nəsə etmək lazımdır – elə bir şey ki, onun əvəzini həmin şeyin sənə bəxş etdiyi sevincdən başqa, ayrı heç nədən ala bilməzsən.
Vətəndaş müharibəsi dövründə prezident Avraam Linkoln tez-tez hərbi xəstəxanalara baş çəkir və hospitalda yatan yaralı döyüşçülərlə görüşürdü. Bir dəfə həkimlər onu ölüm ayağında olan bir gənc əsgərin palatasına apardılar. Linkoln keçib yaralının çarpayısının qırağında oturdu.
– Mən sənin üçün nəsə eləyə bilərəmmi? – deyə prezident əsgərdən soruşdu.
Əsgər qarşısında əyləşmiş adamı tanımadı.
– Siz mənim anama məktub yaza bilərsinizmi? – deyə o, güclə eşidiləcək bir səslə pıçıldadı.
Dərhal qələm-kağız gətirdilər və prezident əsgərin zorla dilə gətirə bildiyi sözləri səliqə-sahmanla kağıza köçürməyə başladı:
«Əziz ana, mən öz hərbi borcumu yerinə yetirərkən ağır yaralandım. Qorxuram ki, sağalmağım çətin başa gəlsin. Mənə görə çox da dərd çəkib, ürəyini üzmə. Mənim əvəzimdən Merini və Conu öpərsən. Allah səni və atamı öz pənahında saxlasın».
Yaralı əsgərin məktubu diqtə etməyə taqəti yox idi, ona görə də Linkoln kağızı özü imzaladı və bu sözləri əlavə etdi: «Məktub sizin oğlunuzun diqtəsi ilə Avraam Linkoln tərəfindən yazılmışdır».
Əsgər xahiş etdi ki, oxuması üçün kağızı ona göstərsinlər.
– Siz doğrudan prezidentsiniz? – deyə məktubu oxuyan əsgər heyrətlə pıçıldadı.
– Hə, – deyə Linkoln sakitcə cavab verdi və soruşdu ki, ona daha nəsə edə bilərmi.
– Əlimdən yapışın ki, ölüm mənim üçün dəhşətli görünməsin.
Bu, ölüm ayağında olan əsgərin axırıncı xahişi idi.
Sükuta qərq olmuş palatada prezident cavan oğlanın əlini öz əlinə alıb, ovcunun içində saxladı və ölüm yetişənə qədər əsgərə təsəlliverici sözlər söylədi.