Canlı əhvalatlar. Cek Kenfild

evə qayıt. Mən səni çox sevirəm. Sabah səhər burda görüşərik».

      Sabah tezdən Xorxe mağazanın qarşısına gəldi və öz elanının yanında evdən qaçmış Pako adlı yeddi oğlan uşağının dayandığını gördü. Onlar hamısı məhəbbət dolu bu çağırışa səs vermişdilər və hər biri də ümid edirdi ki, ağuşunu geniş açaraq evdə həsrətlə onun yolunu gözləyən məhz öz atasıdır.

Alan Koen

      ÖVLADLIĞA GÖTÜRÜLMÜŞ UŞAQ OLMAQ NƏ DEMƏKDİR?

      Müəllimə Debbi Mun şagirdlərlə ailə fotosunu müzakirə edirdi. Fotodakı oğlanlardan birinin saçının rəngi tamam başqa cür idi və şəkildəki digər ailə üzvlərinin hamısının saçından seçilirdi. Kimsə belə fərziyyə irəli sürdü ki, yəqin bu oğlan övladlığa götürülüb. Bunu eşidəndə Coyslin Cey adlı bir qız dedi:

      – Mən övladlığa götürülmüş uşağın nə demək olduğunu bilirəm. Çünki özüm də övladlığa götürülmüş uşağam.

      – Və bu nə deməkdir? – deyə uşaqlardan biri soruşdu.

      – Bu o deməkdir ki, – deyə Coyslin cavab verdi, – ana səni qarnında yox, ürəyində daşıyıb.

Corc Dolan

      MƏZUNLARIN GÖRÜŞÜ

      Bir neçə həftə əvvəl mən gündəlik işlərimlə məşğul olarkən, birdən telefon zəng çaldı. Zəngin səsi nəsə çox möhkəm idi – adətən belə zənglər pis xəbərlərin müjdəçisi olur. Amma bu dəfə xatadan salamat ötüşdük: zəng vuran vaxtilə eyni sinifdə oxuduğum bir qız idi və xahiş edirdi ki, məktəbi bitirməyimizin 20 illiyi münasibəti ilə keçirməyə hazırlaşdıqları məzunların görüşünü təşkil etməkdə ona kömək edim.

      Belə. Doğrudanmı iyirmi il keçmişdi? Məni dəhşət götürdü. Tüklərim biz-biz oldu, kürəyimdə sanki qarışqalar gəzişməyə başladı, alnımda tər damcıları əmələ gəldi. Mən bu iyirmi ildə nə işlər görməyə imkan tapmışdım? O vaxt anam mənə xəbərdarlıq etmişdi: sən bu suala nə vaxtsa cavab verməli olacaqsan! Amma mən onun saçlarındakı çəhrayı rəngli biqudilərə baxıb güldüyüm kimi, onun sözünə də yalnız gülməklə cavab vermişdim (işə bax ki, bir həftə qabaq köhnə şeylər satılan bazarda özüm də eynən həmin biqudilərdən almışdım).

      Qəribədir, adi telefon zəngi necə də adamın həyatının altını üstünə çevirə bilərmiş. Mən 1970-ci ilin mahnılarına (indi onları «köhnə» adlandırırlar) tamam ayrı gözlə baxmağa başladım. Ağlıma qəfildən o da gəldi ki, Daqqerin yaşı artıq 50-ni haqlayıb, «Su üzərində tüstü»7 – elə əvvəldən gic mahnıdır, mənim çox sevdiyim «Günəş altında fəsillər»8 mahnısı isə çoxdan unudulub gedib. Doğrudanmı mənim günəşim artıq gözə çapmadan sakitcə qüruba enməyə başlamışdı?

      Güzgünün qabağına keçib özümə nəzər saldım… bu lənətə gəlmiş güzgüdə, etiraf edim ki, saçlarımın dibindən tutmuş gözlərimin qıraqlarındakı qırışlara qədər sifətimin hər bir məsaməsinə diqqətlə baxdım və ona sevindim ki, nə yaxşı hələ buxaqlarım yoxdur!

      Növbəti bir neçə həftə mənimçün əsl cəhənnəm əzabına çevrildi. Mən yataqdan səhər saat 6.30-da qalxır və gecə ərzində nə yollasa yançaqlarımda yığılan piyi əritmək üçün müxtəlif idman tapşırıqlarıyla özümü yorub əldən salırdım. Amma nahaq – bütün ümidlərim boşa çıxırdı. Sonra özümə yaxşı bir paltar seçmək üçün saatlarla mağazaları gəzib dolaşırdım, elə bir paltar tapmaq istəyirdim ki, məni azından iyirmi il cavanlaşdırsın. Məlum oldu ki, belə paltarların tikişini artıq 1975-ci ildə – düz iyirmi il bundan əvvəl dayandırıblar. Mən bunu yalnız başqa üslubda üç paltar alandan sonra bildim. Mənim ağlıma öz şəxsi davranışımın yalnız bir məntiqi izahı girdi: orta yaş böhranı.