.

dedi.

      Yucin sevincindən yerə-göyə sığmırdı. İslahediləməz dərəcədə inadcıl olan Yucin hələ də Stellanın məhəbbətini qaytaracağına ümid edirdi. Onlar bahar qoxusu gələn küçəyə çıxdıqları zaman o qət etdi ki, qızı özünə cəlb etmək məqsədilə ona bir şey demək üçün bu yaxşı təsadüfdür.

      Onlar Stellanın yaşadığı şəhər kənarına çıxdılar və qız öz dalanlarına dönmək istəyəndə, Yucin onu saxladı.

      –Bir qədər mənimlə qal. Məgər evə getmək sənə bu qədər vacibdir? – deyə o xahiş etdi.

      – Yox, mən bir qədər gəzə bilərəm – deyə Stella cavab verdi.

      Onlar söhbət edə-edə şəhərin kənarına çıxdılar, son ev arxada qaldı. Söhbəti davam etdirmək getdikcə çətinləşirdi. O, qızın başını qarışdırmaq üçün bütün qüvvəsini toplayıb, müvazinət qanunlarına əsaslanan bir fokus göstərmək niyyəti ilə yerdən üç çubuq qaldırdı. İki çubuqdan düzbucaq düzəltmək və üçüncü çubuqla onu havada saxlamaq lazım idi. Stella onları əlinə almağı belə istəmirdi. Bu onu maraqlandırmırdı. Lakin Yucin təkid edirdi və Stella razı olduğu zaman Yucin kömək etmək üçün onun sağ əlindən tutdu.

      Stella əlini dartaraq:

      – Lazım deyil, – dedi. – Mən özüm edərəm.

      Lakin Stella çubuqlarla müvəffəqiyyətsiz olaraq əlləşdi və onları tullamaq istərkən, Yucin onun hər iki əlini öz əlinə aldı. Bu elə gözlənilməz oldu ki, Stella əllərini çəkib çıxara bilmədi və bilaixtiyar Yucinin gözlərinin içinə baxdı.

      – Əl çək, Yucin, xahiş edirəm, əllərimi burax.

      Yucin düz ona baxaraq, başını buladı.

      – Rica edirəm, burax, – deyə Stella təkrar etdi. – Eləmə. Mən istəmirəm.

      – Nə üçün?

      – Elə belə!

      – Axı nə üçün?

      – Elə belə, istəmirəm.

      – Sən həqiqətənmi məni daha sevmirsən? – deyə Yucin soruşdu.

      – Yox, sevmirəm… Hər halda elə yox…

      – Bəs sevirdin?

      – Çox güman ki, sevirdim.

      – İndi isə artıq sevmirsən?

      – Bəli, əgər bilmək istəyirsənsə, artıq sevmirəm.

      O, Stellanın əllərini buraxdı və məyus nəzərlərlə onu süzdü. Lakin bu da təsir göstərmədi. Onlar yavaş-yavaş geriyə, şəhərə doğru qayıtdılar. O, Stellagilin həyət qapısının girəcəyində dedi:

      – Belə görünür mənim daha sənin yanına gəlməyimə dəyməz?

      Stella:

      – Bəli, dəyməz, – dedi.

      Stella bir dəfə də olsun arxasınca baxmadan evə daxil oldu. Yucin isə bacısının yanına qayıtmaq əvəzinə evlərinə yollandı. Bu iş ona çox ağır gəlirdi, bir qədər qonaq otağında oturduqdan sonra o öz otağına getdi. Hava qaralmışdı, o isə hələ də oturub pəncərədən ağaclara baxır və öz itkisi üçün qüssələnirdi. İndi ki o, Stellanın məhəbbətini qazana bilmədi, görünür, onun üçün kifayət qədər yaxşı deyildi. Bəs səbəb nədir? Kifayət qədər gözəl (Yucin həqiqətən də özünü gözəl hesab etmirdi) və ya kifayət qədər qüvvətli və cəsarətli olmadığımı?

      O, ayın parlaq bir qalxan kimi ağacların üzərindən sallandığını gördü. İki lay yüngül bulud müxtəlif yüksəklikdə bir-birinə doğru üzürdü. Yucin öz fikirlərindən ayrılaraq, bu buludların haradan gəldiyini düşünməyə başladı. Günəşli günlərdə buludlar intəhasız karvanlarla səmada üzdükləri zaman, onlar adamın gözünün qarşısında əriyir, sonra isə bir möcüzə kimi yenə haradan isə gəlirdilər. Yucin ilk dəfə buna diqqət yetirərkən çox heyrətləndi, o zaman o hələ buludların nə olduğunu bilmirdi. Sonra o bu barədə fiziki coğrafiyadan dərs kitabında oxudu. Bu gün bu buludlar da, onların üzərində süzdükləri hüdudsuz çöllər də, otlar da, ağaclar da, millərlə uzanan intəhasız meşələr də onun xəyalına gəldi. Dünya nə qədər gözəldir! Axı şairlər – Lonqfello, Brayant və Tennison – məhz belə şeylər haqqında yazmışdır. Yucin sevdiyi poemaları – “Tanatopsis”i və “Elegiya”nı xatırladı. Həyat necə də qəribədir!

      O, ürək ağrısı ilə Stella haqqındakı fikrə qayıtdı. Stella, bu gözəl qız, tamamilə onun həyatından getmişdi. Artıq onlar heç vaxt danışmayacaqlar. O heç vaxt Stellanın əllərindən tutmayacaq, onu öpməyəcəkdir. Ah, o buz meydanındakı axşam! Bu nə qədər gözəl idi! O soyundu və yatağa uzandı. Yucin tək qalmaq, öz kədər və qüssəsinə qapılmaq istəyirdi. O, yatağına uzanıb, ola biləcək şeylər – öpüşlər, nəvazişlər, min cür sevinclər haqqında xəyala daldı.

      Bir bazar günü Yucin tor yelləncəkdə uzanıb, Aleksandriyanın necə sıxıcı şəhər olduğu barədə düşünürdü. O, Çikaqo şənbə qəzetini açdı (bu, əslində bazar günü qəzeti idi, çünki bazar günləri qəzet çıxmırdı) və darıxdığından onu nəzərdən keçirməyə başladı. Qəzet həmişə olduğu kimi onun üçün rəfedilməz maraqla dolu idi, böyük şəhərin sehrləri bir maqnit kimi onu özünə çəkirdi. Budur, kiminsə tikməyə hazırlaşdığı böyük otel, budur, Çikaqoya qastrola gəlmiş məşhur pianoçunun şəkli, sonra yeni komediya haqqında rəy, Çikaqo çayları arasında yerləşən Qaz adasında şairanə bir guşənin təsviri – burada köhnə gəmilər yaşayış evlərini əvəz edir və onların arasında qazlar yırğalana-yırğalana dolaşırlar. Cənubi Xolsted-stritdə kömür anbarına düşmüş adam haqqındakı xəbər Yucinin diqqətini cəlb etdi. Bu, altı min iki yüz neçənci nömrəli evdə olmuşdu, – o belə uzun küçələrin olduğunu təsəvvür etmirdi. Bu, yəqin ki, nəhəng bir şəhər olmalıdır. Daş döşənmiş küçələrdə qaçışan konka vaqonları, dəstə-dəstə camaat, qatarlar haqqında fikirlər cazibəli çağırış kimi onu hədsiz dərəcədə həyəcanlandırırdı.

      O sanki bir maqnitin cazibəsi altına düşmüşdü. Bu əcaiblik, bu gözəllik, bütün bu həyat dəfedilməz bir qüvvə ilə onu özünə doğru çəkirdi.

      O, fikrində “Çikaqoya gedəcəyəm!” – deyə qət etdi və ayağa qalxdı. Budur – doğma, rahat, sakit evləri onun gözü qarşısında durur. Bu evdə anası, atası, Mirtl yaşayırlar. Lakin o gedəcəkdir. Əgər o istəsə, geri qayıtmasına heç nə mane olmaz.

      O öz-özünə: “Əlbəttə, mən qayıda bilərəm”, dedi.

      O, yenilməz bir qüvvə ilə hərəkət etdirilirmiş kimi evə daxil oldu, öz otağına qalxdı və kiçik çamadanını tapdı. O ilk növbədə ona lazım ola biləcək şeyləri ora yığdı. Cibində doqquz dollar pulu var idi – bir müddət idi ki, o pul yığırdı. Aşağı düşdü və qonaq otağının qapısında dayandı.

      Onun daxili mübarizə keçirdiyini bildirən ciddi üzünə baxaraq, anası:

      – Nə olmuşdur? – deyə soruşdu:

      O:

      – Mən Çikaqoya gedirəm, – dedi.

      Anası nə düşünəciyini bilmədən, təəccüblə:

      – Nə