da görürdülər. Sanki bu yaralar mənim üzümdə, davranışlarımda, hərəkətlərimdə yazılmışdı.
Keçən həftə, gecələrin birində, su içmək üçün otağımdan çıxanda Ketinin qonşu otaqda sevgilisi Demienlə danışığını eşitdim. Dəhlizdə dayanıb qulaq asmağa başladım. “Qız təkdi, – Keti deyirdi, – ona görə
çox narahatam. İşdən, ya da reqbi klubundan uyğun bir adam yoxdu?” Demien isə, – “Reyçlə görə? Ket, səmimi deyim, o qədər çarəsiz vəziyyətdə olan kimisə ta-nımıram”, – dedi.
11 iyul 2013, Cümə axşamı
Səhər
Şəhadət barmağımdakı sarğının qıraqlarını didiş-dirirdim. Səhər fincanımı yuyanda yaş olmuşdu, üstü yapışqan və çirkli görünürdü, halbuki səhər tərtəmiz idi. Kəsik dərin olduğuna görə çıxarmaq istəmirdim.
Evə çatanda Keti bayırda idi, mən də içki almağa gedib iki şüşə şərabla qayıtdım. Birincini içəndən sonra onun evdə olmamasından istifadə edib özümə bifşteks bişirmək, qırmızı soğan sousu hazırlamaq və yaşıl salatla birgə yemək istədim. Soğanları doğrayanda barmağımı kəsdim. Yumaq üçün vanna otağına getdim; sonra bir müddət hər şeyi unudub yatmışam, saat 10-a yaxın oyandım, Keti və Demienin danışığını eşitdim. Demien mətbəxi bu cür qoyub getməyimin murdarçılıq olduğunu deyirdi. Keti mənə dəymək üçün yuxarı çıxdı, yavaşca qapını döydü və yüngülcə açdı. Başını içəri uzadıb halımı soruşdu. Niyə olduğunu tam bilməsəm 1
də, üzr istədim. “Narahat olma”, – dedi, amma ardınca təmizləyə bilib-bilməyəcəyimi də soruşdu. Mətbəx tax-tasının üzərində qan var idi; içərini çiy ət iyi bürümüşdü, bifşteks piştaxtanın üstündə qalmışdı. Demien mə-ni görən kimi salam belə vermədən başını yelləyib yuxarı çıxdı; Ketinin yataq otağına girdi.
İkisi də yatmağa gedəndən sonra ikinci şüşəni iç-mədiyimi xatırlayıb ağzını açdım. Divana oturub eşit-məsinlər deyə səsini azaldıb televizora baxmağa başladım. Nəyə baxdığım yadımda deyil, amma bir anlıq özümü xoşbəxt, ya da ona oxşar bir halda hiss etdim; içimdə kiminləsə danışmaq arzusu oyandı. Həmin an kiminləsə təmas qurmaq arzusuyla dolub daşırdım; zəng etməyə isə Tomdan başqa heç kimim yox idi.
Əslində, Tomdan başqa heç kimlə danışmaq da istəmirdim. Telefonumun “Gedən zənglər” bölməsində
ona dörd dəfə – saat 11:02-də, 11:12-də, 11:54-də və
12:09-da zəng elədiyim görünürdü. Zənglərin müddə-tindən bilinirdi ki, iki səsli mesaj da qoymuşam. Bəlkə
də telefona cavab vermişdi, amma onunla danışdığım yadıma gəlmir. İlk mesajı qoymağım yadımdadı, deyəsən, sadəcə, mənə zəng etməsini xahiş etmişdim. Ola bilər ki, mesajların ikisində də eyni şeyi demişəm və
bu elə də pis deyildi.
Qatar silkələnib qırmızı işıqda dayananda başımı qaldırdım. Cess eyvanda oturub qəhvə içirdi. Ayaqlarını stolun üstünə qoymuşdu, kürəyini stula dayayıb özünü günəşə verirdi. Mənə elə gəldi ki, onun arxasında hərəkət edən kimisə gördüm: Ceysonu. Onu görməyi, yaraşıqlı simasına nəzər salmağı çox arzulayırdım. Eyvana çıxmasını, xəyalımda canlandırdığım ki-1
mi Cessin arxasında dayanmasını, saçlarını öpməsini istəyirdim.
Amma çölə çıxmadı və Cessin başı önünə doğru əyildi. Bugünkü hərəkətləri nisbətən fərqli idi; daha tənbəl və ləng idi. Ceysonun onun yanına gəlməsini istəyirdim, amma qatar silkələnib irəliləməyə başladı; Ceyson isə hələ də görünmürdü. Cess tək idi. Bu dəfə
gözlərim qeyri-ixtiyari əvvəlki evimə zilləndi və nə
qədər çalışsam da baxışlarımı qaçıra bilmədim. İki qanadlı qapı taybatay açıq idi və işıq mətbəxə doğru süzülürdü. Bunu doğrudan da görürdümmü, yoxsa hər şey yenə də təxəyyülümünmü məhsulu idi, bilmirdim.
Cess doğrudan da orda, mətbəxdə qabmı yuyurdu?
Həqiqətən də mətbəx masasının üstündə, yellənən beşikdə balaca bir qız oturmuşdumu? Bilmirəm.
Gözlərimi yumdum və özümü qaranlığın ixtiya-rına verdim, məyusluğumun daha da pis bir şeyə çev-rilməsini gözlədim: bir xatirə, keçmişə bir səyahət. Ondan sadəcə mənə zəng etməsini xahiş etməmişdim.
İndi yadıma düşdü, ağlayırdım. Onu hələ də sevdiyimi, həmişə sevəcəyimi demişdim. “Xahiş edirəm, Tom, xahiş edirəm, səninlə danışmalıyam. Darıxmışam”. Yox, yox, yox, yox, yox, yox, yox…
Qəbul etməliydim ki, onu düşüncələrimdən uzaq-laşdırmağın mənası yoxdur. Bütün gün özümü dəhşətli dərəcədə pis hiss edəcəkdim. Qarın boşluğumdakı bu sancı, utanc hissindən yaranan kədər üzümü yan-dıran alovla dalğalanacaqdı; əvvəl güclü, sonra zəif, sonra yenə güclü… Gözlərimi elə yummuşdum ki, elə
bil, bu yolla hər şeyi silə biləcəkdim. Bütün gün öz-özümə ən pis şeyin bu olmadığını təkrarlayıb duracaq-1
dım. Elədiyim ən pis şey bu deyildi; bu, hamının qarşısında yıxılmaq, ya da küçədə tanımadığım bir adamın üstünə qışqırmaq kimi deyildi. Yayda barbekü bişirər-kən ərimin dostlarından birinin arvadına təhqirlər yağ-dıraraq alçaltmaq kimi deyildi. Gecələrin birində evdə
dalaşarkən qolf çubuğu ilə ona hücum edib dəhliz divarının suvağını dağıtmaq kimi deyildi. Üç saatlıq nahar fasiləsindən sonra işə qayıdıb ofisdəkilərin baxışları altında səndələyərək içəri girmək kimi deyildi.
Martin Maylz məni kənara çəkib – “Məncə, indi evə
getsən daha yaxşı olar, Reyçl”, – demişdi. Bir dəfə, Londonun izdihamlı mərkəz küçələrindən birində, qısa müddət əvvəl restoranda tanış olduğu iki nəfərlə
oral sekslə məşğul olmasından danışan bir içki düş-kününün yazdığı kitabı oxumuşdum. Onu oxuyanda fikirləşmişdim ki, mən elə də pis deyiləm. Sərhəddimi bu nöqtədə cızmışdım.
Axşam
Bütün gün diqqətimi səhər gördüklərimdən başqa heç nəyə yönləndirə bilmədim, oturub-durub Cessi fikirləşdim. Niyə mənə elə gəlirdi ki, nə isə qaydasında deyil? Uzaqdan üzünün ifadəsini görmürdüm, amma ona baxan kimi başa düşmüşdüm ki, özünü tənha hiss edir. Hətta hiss edir yox, tənha idi. Bəlkə də elə idi, bəlkə də Ceyson evdə deyildi, insanları xilas etmək üçün təhlükəli ölkələrdən birinə getmişdi. Və Cess onun üçün darıxır, getməsinin vacib olduğunu qəbul etsə də, ona görə narahat olurdu.
1
Əlbəttə ki, onunçün darıxırdı, eynilə mənim kimi.
O nəzakətli və güclü idi, bir ərdə ola biləcək bütün xüsusiyyətlərə sahib idi. Üstəgəl, onlar arasında uyum da vardı. Ceysonun gücü, himayədarlığı Cessin zəif olduğunu göstərmirdi.