Qatardakı qız. Пола Хокинс

Nə isə… Deyəsən, özümü evə qapamağı-mın səbəblərindən biri də Uotsonları görmək istəməməyim idi. Ürəyimdə burdan köçmələrini arzulayır-1

      dım. Annanın burdan xoşu gəlmədiyini bilirdim.

      Onun bu evdən, ərinin keçmiş arvadından və qatarlar-dan zəhləsi gedirdi.

      Tində dayanıb yeraltı keçidə baxdım. Soyuq və

      nəm iyi həmişə tüklərimi biz-biz edirdi. Bu, altında-kıları görmək üçün qayanı tərsinə çevirməyə bənzəyirdi: nəm, qurdlar və torpaq…

      Bütün bunlar mənə uşaqlıqda həyətdə oynayarkən Benlə birgə gölməçəyə gedib qurbağa axtarmağımızı xatırladırdı. Yeriməyə davam etdim. Küçə təmiz idi –

      Tom və Anna görünmürdü – əslinə qalsa hər şeyi dra-matikləşdirməyə meyilli tərəfim olduqca təəssüflənirdi.

      Axşam

      Skott zəng edib işi gec bitəcəyinə görə gecikəcəyini xəbər vermişdi və bu məni məyus etdi. Onsuz da özümü bütün gün narahat hiss etmişdim və bu hal hələ də

      davam edirdi. Rahatlaşa bilmirdim. Evə gəlib məni sakitləşdirməsinə ehtiyacım vardı. Halbuki gəlməsinə

      saatlar qalmışdı və fikrimdə yenə nələrsə fırlanır, fırlanır, fırlanırdı; məni yenə də yuxusuz gecələrdən birinin gözlədiyini bilirdim.

      Burda elə-belə oturub qatarlara tamaşa eləyə bilməzdim. Çox gərgin idim. Ürəyim qəfəsdəki quş kimi çırpınırdı. Başmaqlarımı geyinib aşağı düşdüm. Qabaq qapıdan Blenheym küçəsinə çıxdım. Saat haradasa 8-in yarısı olardı, işdən qayıdan izdihamdan sadəcə bir ne-çə nəfər qalmışdı. Ətrafda başqa adam olmasa da şam yeməyi üçün içəri çağırılmamışdan qabaq həyətlərində

      1

      oynayaraq yay günəşinin son şəfəqlərindən həzz alan uşaqların səs-küyü eşidilirdi.

      Küçə boyunca stansiyaya qədər piyada getdim. Bir anlıq iyirmi üç nömrəli evin qarşısında dayanıb zəngi basmaq haqqında düşündüm. Nə deyə bilərdim ki?

      Qəndim qurtarıb? Söhbət etmək istəyirdim? Nə?

      Jalüzlər yuxarıya qədər çəkilmişdi, amma içəridə

      heç kim görünmürdü.

      Döngəyə qədər gedib çox fikirləşmədən yeraltı keçidə düşdüm. Yolun yarısına çatmışdım ki, qatar gəldi

      – olduqca cah-calallı görünürdü. Zəlzələ kimi idi; onu bədəninizin mərkəzində hiss edə bilərdiniz, qanınızı sürətləndirirdi.

      Yerdə bir şey gözümə dəydi. Bənövşəyi rəngdə, genəlmiş, çox istifadə olunmuş saç rezini idi. Çox güman qaçmağa gələnlərdən birindən düşmüşdü. Amma nəyə görəsə tüklərim biz-biz oldu və tez bir zamanda günəş işığına çıxmaq istədim.

      Evə doğru gedərkən yanımdan maşınla keçdi, bir anlıq gözlərimiz toqquşdu və mənə baxıb gülümsədi.

      1

      1

      REYÇL

      12 İyul 2013, Cümə

      Səhər

      Çox yorğun idim, yatmaqdan başım ağırlaşmışdı.

      İçdiyim vaxtlar demək olar ki, yata bilmirdim. Bir-iki saat gözümü yumandan sonra diksinir, özümdən bezgin halda yuxudan oyanırdım. İçmədiyim günlər isə

      çox dərin yuxuya dalır, bihuş vəziyyətdə olurdum; səhər açılanda da yaxşı ayıla, yuxululuqdan canımı qurtara bilmirdim. Bu hal bəzən bütün gün davam edirdi.

      Bu gün vaqonumdakıların sayı bir əlin barmaqlarını keçməzdi; heç biri də yaxınımda deyildi. Mənə baxan olmadığına görə başımı pəncərəyə dayayıb gözümü yumdum.

      Qatarın əyləcinin səsinə oyandım. İşığa çıxmışdıq.

      Səhərin bu vaxtı, ilin bu vaxtı günəş şüaları birbaşa dəmir yolunun kənarındakı evlərin üzərinə düşür, onları işıq selinə qərq edirdi. Səhər yeməyi süfrəsində oturub həmişə mənimkilərdən daha isti olduğuna görə ayaqlarımı ayaqlarının üstünə qoyub gözümü qəzetə zillə-yərək Tomun qabağında oturduğum o gün günəş