is>Redaktor Андрей Тихомиров
ISBN 978-5-0059-2499-5
Książka powstała w inteligentnym systemie wydawniczym Ridero
Wyjście
Druga księga Mojżesza
Rozdział 1
1 Oto imiona synów Izraelskich, którzy weszli do Egiptu z Jakubem, weszli każdy z domem swoim: (Jakub jest patriarchą, przodkiem Izraelitów, najmłodszym synem Izaaka. Jakub otrzymał od kapłanów imię Izrael («bogobojca»), 12 jego synów zostało przodkami 12 izraelskich plemion, czyli rodów. Liczba 12, podobnie jak inne liczby, została uznana za świętą. W rzeczywistości liczba plemion żydowskich przewyższała 12, Biblia wielokrotnie wspomina na przykład Hebrajskie plemię Kaleba, które nie pojawia się w «błogosławieństwie» Jakuba).
2 Ruben, Symeon, Lewi i Judasz, (imiona synów Jakuba, rachunek idzie w linii męskiej, to znaczy, że nadszedł patriarchat).
3 Issachar, Zabulon i Beniamin, (imiona synów Jakuba).
4 Dan i Neffalim, Gad i Asir. (Imiona synów Jakuba).
5 a wszystkie dusze, które pochodziły z lędźwi Jakuba, były siedemdziesiąt, a Józef był już w Egipcie. (Lędźwie (Słowian.) – uda, podbrzusze, czyli od prącia-eufemizm).
6 i umarł Józef i wszyscy jego bracia i cała ich rodzina; (Józef jest pierwszym, długo oczekiwanym synem Jakuba I Racheli. Los rzucił go do Egiptu, gdzie zbliżył się do podczaszego faraona i wkrótce zrobił błyskotliwą karierę, następnie Józef osiadł w Egipcie ojca i braci).
7 A synowie Izraelscy rozmnażali się i rozmnażali, i wzrastali i nasilili się ogromnie, i napełniła się nimi ziemia ta. (W delcie Nilu ziemia została specjalnie przydzielona w Egipcie dla osadników, którzy poprosili o pozwolenie na osiedlenie się, osadnicy byli wykorzystywani do pracy przymusowej, osadnicy ci byli nazywani «Żydami» od hebrajskiego słowa «ivrim» – «obcy»).
8 i zbuntował się w Egipcie nowy król, który nie znał Józefa, (Nowy Faraon wstąpił na tron, nie wymieniono imion faraonów, ani autor ich nie zna, ani nie chce ich głosić. Być może było kilku faraonów połączonych, jakby, w jedno imię).
9 i rzekł do ludu swego: Oto lud synów Izraelskich jest liczniejszy i silniejszy od nas; (należy przypuszczać, że przybysze Izraelscy bardzo się rozmnożyli lub przybyli nowi osadnicy).
10 a przechytrzmy go, aby się nie rozmnażał; w przeciwnym razie, gdy stanie się wojna, on i on połączy się z naszymi wrogami, i uzbroi się przeciwko nam, i wyjdzie z ziemi [naszej]. (Niebezpieczeństwo zmowy obcych z wrogami Egiptu).
11 i postawili nad nim przełożonych prac, aby go wyczerpali ciężkimi pracami. I zbudował Faraonowi Pithom i Raamses, miasta dla zapasów. (Wykorzystanie kosmitów izraelskich w pracach budowlanych na ziemi Hesem, obszar południowo-wschodniej Delty Nilu).
12 ale im bardziej go wyczerpali, tym bardziej się rozmnożył i tym bardziej wzrastał, tak że bali się synów Izraelskich. (Rosła ludność żydowska, najprawdopodobniej nie z urodzenia, ale z przybijania nowych osadników. Możliwe, że przesiedlenie Żydów do Egiptu sięga czasów panowania tam Hyksosów (1750—1580 pne), którzy okazali gościnność Izraelitom, być może krewnym, i którzy stali się ich ostoją w Egipcie. A era niewolnictwa dla Izraelitów zaczyna się po wyzwoleniu Egiptu z jarzma Hyksosów, kiedy nowi faraonowie postrzegali ich jako wrogów).
13 i dlatego Egipcjanie z okrucieństwem zmuszali synów Izraelskich do pracy (aby w ten sposób zmniejszyć aktywność protestancką).
14 i sprawiali, że ich życie było gorzkie od ciężkiej pracy nad gliną i cegłami, i od wszelkiej pracy polnej, od wszelkiej pracy, do której byli zmuszani z okrucieństwem. (Praca dotyczyła gliny i cegieł, czyli budownictwa, ale także prac rolniczych).
15 król Egipski rozkazał położnym Żydówkom, z których jedna nazywała się szyfr, a druga fois, (istniał już zawód położnych).
16 I rzekł: gdy będziecie widywać u Żydówek, obserwujcie przy porodzie: jeśli będzie Syn, to zabijajcie go, a jeśli córka, to niech żyje. (W starożytności wiele narodów uważało narodziny syna za ważniejsze niż narodziny córki, ponieważ syn mógł być zarówno wojownikiem, jak i rolnikiem, a także wykonywać ciężką pracę).
17 ale położne bały się Boga i nie czyniły tak, jak mówił im król Egipski, i pozostawiały dzieci przy życiu. (Położne działały wbrew rozkazom faraona).
18 król Egipski wezwał położne i rzekł do nich: dlaczego czynicie takie dzieło, że zostawiacie dzieci przy życiu? (Faraon wiedział, że jego rozkaz nie został wykonany).
19 położne rzekły do Faraona: Żydówki nie są takie same jak egipskie; są zdrowe, bo zanim przyjdzie do nich położna, już rodzą. (To znaczy, że żydowskie kobiety ukrywały fakt ciąży przez długi czas).
20 za to Bóg czynił dobro położnym, a lud mnożył się i bardzo się wzmacniał. (Ludność żydowska, czyli ludność obca rośnie).
21 a ponieważ położne bały się Boga, urządzał ich domy. (Najprawdopodobniej rodziny żydowskie dobrze płaciły położnym).
22 wtedy Faraon rozkazał całemu ludowi swemu, mówiąc: każdego nowonarodzonego syna wrzucajcie do rzeki, a każdą córkę zostawiajcie przy życiu. (Nowy rozkaz faraona w celu zmniejszenia populacji obcych).
Rozdział 2
1 ktoś z plemienia Lewiego poszedł i wziął sobie żonę z tego samego plemienia. (Potomkowie Lewiego, syna patriarchy Jakuba, mieli pomagać kapłanom w tabernakulum, a później w świątyni).
2 żona poczęła i urodziła syna, a widząc, że jest bardzo przystojny, ukrywała go przez trzy miesiące; (Kobieta ukrywała zarówno ciążę, jak i narodziny dziecka).
3 ale nie mogąc go dalej ukrywać, wzięła kosz z trzciny i osmoliła go asfaltem i smołą, i włożyła do niego Dzieciątko, postawiła w trzcinie nad brzegiem rzeki, (to się nazywa «sąd Boży»– ordalia: co się stanie, to się stanie, z całą wolą «wyższych mocy». Początki tego przesądu sięgają czasów starożytnych i znajdują swój wyraz w mitach różnych narodów, w szczególności w micie o narodzinach Króla Akadu Sargona i, a także w podobnych mitach o perskim królu Cyrze, założycielu Rzymu – Romulusie itp.).
4 a jego siostra zaczęła z daleka obserwować, co się z nim stanie. (Oczekiwanie «Opatrzności Bożej»).
5 i wyszła córka faraona na rzekę, aby się umyć, a jej służebnice szły wzdłuż brzegu rzeki. Zobaczyła kosz wśród trzciny i wysłała swoją niewolnicę, aby ją zabrała. (Kosz wpada w oczy córki faraona).
6 otworzyła i ujrzała Dzieciątko; a oto dziecko płacze; i zlitowała się nad nim i rzekła: to z dzieci żydowskich. (Dziecko zostało jednoznacznie zdefiniowane jako żydowskie, więc takie «znaleziska» były wcześniej lub dzieci Żydów bardzo różniły się od dzieci Egipcjan, być może ze względu na ubranie lub fryzurę).
7 i rzekła siostra jego do córki faraona: czyż nie pójdę i nie wezwę do ciebie mamki z Żydówek, aby nakarmiła ci dziecko? (Siostra dziecka wyraźnie stwierdziła, że jest Żydem).
8 rzekła do niej córka faraona: idź. Dziewczyna poszła i wezwała matkę dziecka. (Wezwanie Matki dziecka).
9 rzekła do niej córka faraona: weźcie to dzieciątko i zróbcie mi je; dam wam zapłatę. Kobieta wzięła dziecko i karmiła je. (Jeśli to nie jest podstęp, to co wtedy jest podstępem, matka otrzymuje zapłatę za karmienie własnego syna. Gdyby kosz z dzieckiem nie został wystawiony, matka karmiłaby syna za darmo).
10 i wyrosło dziecko, a ona przyprowadziła go do córki faraona, a on był u niej zamiast syna, i nadała mu imię: Mojżesz, bo, jak mówiła, wyjąłem go z wody. (Córka faraona faktycznie została opiekunem żydowskiego chłopca, nazwa nawiązuje do hebrajskiego czasownika «maschah» – «wyciągnąć»,» wyciągnąć z wody», to znaczy pochodzi od hebrajskich słów. Międzynarodowy zespół naukowców z Niemiec, Kanady i Stanów Zjednoczonych, kierowany przez Stefana Kraplina z Instytutu Geologii prehistorycznej Uniwersytetu w Kolonii, odkrył w wyniku