ekro, bu sözləri eşidən an dəhşət içində donub qaldı. Artıq otaqdan çıxarılmış Eçsonun arxasınca daha bir müddət bu vəziyyətdə baxdı.
4. Eliondan məktub
Yox olmaq istəyirəm
Yerin ən alt qatlarında
Odun qara küllərində
“Baba… baba.” Məlahətli bir qadın səsi eşidildi. “Babaa.”
“Hə, gəldim,” deyə qoca bir kişi səsə yaxınlıqdan qarşılıq verdi.
“Gəlmə. Dediyin iksiri tapa bilmirəm, hara qoymusan?”
Cavab bir az gec gəldi.
“Üçüncü rəfə bax, üstünə qırmızı ip bağlamışdım.”
Qoca sözünü yeni bitirmişdi ki, “Ehtiyac qalmadı tapdım,” deyə qadın səsi yaxınlıqdan eşidildi. “Getdikcə iksirlərin yerini daha tez-tez unudursan. Bunun yeri birinci rəfdir üçüncü yox.”
“Keçən hər gün cavanlaşmadığımı dəqiq bilirəm,” deyə qoca gülərək bildirdi. “Bir gün iksir rəfinə ayaqqabılarımı qoysam təəccüblənmə.”
Qadın güldü.
“Sənə demədim, amma əslində iki gün əvvəl ayaqqabılarını iksir rəfinə qoymuşdun.”
“Nə? Ola bilməz.”
“Hə olar. Ayaqqabılarını həyat iksirləri rəfinə qoymuşdun. Hətta iksirlərdən birinə yer qalmadığı üçün götürüb ayaqqabının içinə salmışdın.”
Eçso ağır göz qapaqlarını yavaş-yavaş qaldırdı. Zəif işıq gözlərini qamaşdırırdı.
Daha bir cəhd edən gənc nakrin gözlərini aralayıb yatağının yanında oturanları bulanıq da olsa görə bildi. Gülər üzlü qocanı qısa kəsilmiş boz saqqalından tanıdı. Onu müşahidə heyəti yığıncağında görmüşdü. Qadını isə tanımadığına əmin idi. Orta yaşına baxmayaraq gözəlliyi və hərəkətləri gənc bir qızı xatırladırdı.
“Yaraşıqlı döyüşçümüz yenə gözlərini açdı,” deyə qadın, dolğun bir gülümsəmə ilə Eçsoya baxaraq dedi. “Səncə onu bu gün ayıltmaq bir az tez deyil? Bir-iki gün də yatsa gücünü tam toplayar.”
Qoca iksir şüşəsinin tıxacını çıxarıb bir əli ilə Eçsonun başını qaldıraraq dərmanı içirib “Onu mümkün qədər tez oyatmaq lazımdı,” deyə nəvəsinin təklifinə cavab verdi “Ustad Elion ona məktub göndərib.”
“Bəs bu Elion iki gün gözləyə bilmir?!”
Qoca, nəvəsinə baxdı.
“Yaxşı, başa düşdüm. Bu döyüşçülər onsuz da sağlamlıqlarına dəyər vermirlər,” qadın deyinərək onlardan uzaqlaşıb mətbəxdə iş görməyə başladı.
Eçso dərmanın təsirini qısa müddətdə hiss etməyə başladı. Bədənindəki əzginlik və yuxu getdikcə azalırdı. Ürək döyüntüləri və nəfəsi sürətlənərək normal ritmini geri qazanırdı. Sonda buz kimi bədəni yuxarıdan aşağı isinib qısa müddətdə normal qan dövranını təmin etməyə başladı. Bu göstəricilər onun kiçik ölüm adlı iksirin təsiri altından çıxdığını göstərirdi.
Qoca, nakrinin tamam oyandığından əmin olub “Özünü necə hiss edirsən?” soruşdu.
Eçso danışmaq yerinə başını tərpətmək istədi, lakin bunun daha çətin olduğunu görüb “Yaxşıyam,” dedi. “Dediniz baş ustad Elion mənə məktub göndərib?”
Qoca gülüb “Nəvəm düz deyir. Siz döyüşçülər ən dəyərli silahınız olan sağlamlığınıza dəyər vermirsiniz,” deyərək başını yellədi. “Bir həftədir ölümlə boğuşursan və gözlərini açıb işlətdiyin kəlmələrə bax.” Eçsonun ondan hələ də bir cavab gözlədiyini görüb “Hə, ancaq nə ilə bağlı olduğunu demədilər,” deyə bildirdi. “Məndən yalnız səni sabaha kimi özünə gətirməyimi istədilər.”
Bu xəbər Eçsonu sevindirmişdi. Ehtimal ki, qayıtmağı haqda əmr gəlmişdi. Bu lənətə gəlmiş nəmişlikdən və biabırçı vəziyyətə düşdüyü Oringen sınağından mümkün qədər uzaqda olmaq istəyirdi. Son dəfə onu Şimalda, İkram qəbiləsində yaşayan nənəsinin ölüm xəbərini verən zaman, üç il bundan əvvəl, görmüşdü. O günləri xatırlamaq gənc nakrin üçün çox ağır idi. Bütün dünyasını başına yıxan xəbər, Eliona uzun müddət qara xəbər elçisi kimi baxmağına səbəb olmuşdu. Amma burada təbiətdən başqa heç kimin günahı yox idi. Bir vaxtlar nənəsinin də dediyi kimi insanlar doğulur, yaşayır və ölür. Yenə də onun ölümü ilə barışmaq heç asan olmamışdı.
“Yəqin ki adımı xatırlamırsan,” deyə qadın əlində, içindən buxar qalxan bir qab yeməklə yaxınlaşdı.
Eçso fərqində olmadan “İlisa?” dedi. Bu ad ona bitməyən yuxularda göydən gələn səsi xatırladırdı.
Qadın babası ilə gülməyə başladı.
“O, hər gün başının üstündə durub sənə öz adını deyirdi,” deyə qoca izah etdi.
İlisa yeməyi masaya qoyub Eçsonun başının altına daha böyük bir yastıq yerlşdirərək “Təkcə bu?” deyə babasına baxdı.
“Hə bir də sən darıxmayasan deyə hər axşam nağıllar danışırdı.”
“Əjdaha sürücüləri, Daş qılınc, At adam, Danışan ağacların nağılı,” deyə Eçso bir-bir saydı. “İndi bildim niyə bu yuxularda həmişə baş qəhrəman olurdum.” Hər üçü güldü. “Çox sağolun, sizi tanımasam da nədənsə özümü ailənin bir üzvü kimi hiss edirəm.”
“Çünki hər ikimiz dərdlərimizi sənə danışırdıq,” deyə qoca bildirdi “Burda söhbət etmək üçün adam tapmaq çətin, sənin kimi bir dinləyici tapmaq isə mümkünsüzdü.”
“Yaxşı, yemək vaxtı çatdı.” İlisa yemək dolu boşqabla qayıdıb Eçsonun yatağında oturdu. “Bir həftədir düzgün yemək yemirsən.”
Yeməyin nəfis qoxusu Eçsonun burnuna gələn an gənc nakrin nə qədər ac olduğunu hiss etdi. İlisanın qaşığı üfürərək ona uzatdığını görüb “Mən özüm,” deyə öncə bir az dikəldi sonra boşqabı alıb “Minnətdaram,” dedi.
Son qaşığı da bitirən zaman doymasa da bir qabdan artıq yemək vermədilər. Qoca həkim yeddi gündür içdiyi iksirin təsirinin tam keçməyini gözləməli olduğunu deyərək nəvəsinin israrına qarşı çıxmışdı.
“Bəs rəssamın kimdi?” Soruşdu İlisa.
“Rəssam?” Eçso qocaya baxdı.
“Qolundakını deyirəm, iynə ilə dəri altına şəkil çəkildiyini görmüşdüm, amma bu qədər gözəlinə heç rast gəlməmişdim,” deyə İlisa Eçsonun sağ qoluna dəfələrcə baxsa da yenidən nəzərdən keçirdi. “Hə? Bunu harada etdirmisən?”
“Mmmm…”
“Şimalda.” Nəhayət babası çıxılmaz vəziyyətdə qalan Eçsonun yerinə cavabladı.
“Hə şimalda.” Cəld təkrarladı Eçso.
İlisa, Eçsonun