bu haqda daha danışmaq istəmirəm,” deyə Eçso nəhayət söhbəti dəyişdi. İnsanların gözlərinə baxaraq yalan danışmağın ona bu qədər işgəncə verəcəyini təsəvvür etməmişdi. “De görüm sən burda nə gəzirsən? Axırıncı dəfə səni Şaxlakas Teh təlim mərkəzində görmüşdüm.”
“Sınaq nəticəm çox yaxşı çıxdı, təyinatımı bura verdilər.”
“Təbrik edirəm.”
“Sağ ol. Deyirlər bu cür davam etsəm ən gec bir ilə dərəcə veriləcək.”
Eçso sevincini göstərmək üçün Selleyin əlindən tutdu. Bunu əvvəllər çox etsə də, gənc qızın yanaqlarının qızardığını görüb əlini geri çəkdi.
“Təlim vaxtı hər kəs sənin paxıllığını çəkirdi,” deyə Selley gözlərini qaçıraraq bildirdi. Həyacanını gizlətmək üçün mövzu axtarırdı. “Yadında, hər kəs sənin bir gün insan irqinin ən güclü nakrası olacağından danışırdı. Hətta bəziləri sənin yarımqan olduğunu düşünürdü.”
“Yadımdadı,” dedi qısaca Günəş döyüşçüsü. Bu söhbətin hara getdiyini təxmin edib “Eşitdim Günəş döyüşçüsü şəhərə gəlib,” dedi qəfildən.
“Nə? Bəsdir Eçso, demə ki, sən də bu nağıllara inanırsan?”
“Niyə də yox? Ona çoxları inanır,” bildirsə də ümumiyyətlə insanların bu nağıla nə dərəcədə inandığı haqda az məlumatı vardı.
Selley qarşı çıxmaq istəmədi. Baxışları Eçsonun gözlərinə hər sataşanda qəlbi az qala dayanırdı.
“Yenə də burada olsaydı onun varlığını hiss edərdim,” deyə gənc rizanmaq bildirdi “Deyilənlərə görə o bir göz qırpımında minlərlə kabus vidrası öldürüb. Əgər həqiqətən belədirsə, onun varlığını ən az iki şəhər uzaqdan hiss etməliydim.”
Həmin hadisədən sonra orda-burda bir neçə dəfə görünən ağ vidralar, xalq tərəfindən kabus vidra kimi adlanaraq, bəzi nağıllarda Günəş döyüşçüsünün əsas düşməninə çevrilmişdi. Hətta bəzi yerlərdə, cəmi iki həftəlik ömrü olan bu vidralar Günəş döyüşçüsündən daha məşhur olmuşdu.
“Ümumiyyətlə heç nə hiss etmirsən?”
“Qətiyyən.”
Eçso, onu narahat edən daha bir sualına axtardığı cavabı tapmışdı. Qabiliyyətinə şübhə etmədiyi rizanmaqa bu qədər yaxın durmağına baxmayaraq Qaranlıq Günəş onu narahat etmirdi. Heç olmasa bu lənəti yenidən tam idarə altına aldığı üçün sevinmişdi.
“Burda neçə gün qalacaqsan?”
“Dəqiq bilmirəm,” dedi Eçso. “Ola bilsin bir neçə gün, bəlkə də ay.”
“Gedəsi olsan mənə xəbər edərsən yaxşı?”
Eçso qalxaraq “Mütləq,” dedi. “İndi getməliyəm, sonra görüşərik.”
“Yaxşı.” Selley də qalxmışdı. “Burda, yataqxanada qalırsan?”
“Hə.”
“Yaxşı. Məni axtarsan, bu tərəfdə, altıncı məhəllədə anamla qalıram. Sabun dükanının yanında, bir mərtəbəli, sarı ev. Hətta sabah gəl qonağımız ol. Səni anamla tanış edim.”
Eçso, gənc rizanmaqla vidalaşıb yataqxanaya girərək otağına qalxdı. Özü ilə gətirdiyi bütün əşyaları, yatağının yanında idi. Şəhərə gələn zaman birinci burda özünə otaq tapıb, sonra getmişdi idarə binasına. Nakra cəmiyyətindən uzaqlaşdırılmağına baxmayaraq onun burda qalmağına heç kim səs çıxarmamışdı.
Ümumiyyətlə Eçsoya nadir hallarda etiraz edirdilər. Eçsonun nakra liderinin oğlu olduğu yalanını yuxarı təbəqə ekrolar bilsə də, insanlar arasında bu haqda sadəcə dedi-qodular fırlanırdı. Ancaq bu belə kifayət edirdi ki, Elionun ona olan marağını və səhvən işlədə biləcəyi sehri izah etmək mümkün olsun.
Eçso ona verilən otağa girib çarpayıda əyləşdi. Yataqxanadakı bütün otaqlar və onların quruluşu demək olar ki, eyni idi. İki mərtəbəli iki yataq və bir-birinə birləşdirilmiş iki masa. Dərs vaxtı olduğu üçün otaq boş idi.
Eçso uzanıb, cibindən kağızları çıxardı ailəsi haqda oxumağa başladı. Oxuduqca yorğunluq üstün gəldi və ağırlaşan göz qapaqları ondan xəbərsiz örtüldü.
Üzünü gizlədən dərin başlığı ilə muzdlu geyimində bir yad, mehmanxanaya girib asta addımlarla ən sakit guşədə tək oturdu. Mehmanxanaya bədbin bir qaranlıq çökmüşdü. Bunu ört-basdır etmək üçün masalara qoyulmuş tək mum, içəri sarımtıl və çox kölgəli bir görünüş verirdi. Daim əks olunan qəhqəhəli gülüş səsləri, musiqisiz oxunan mahnının səsinə qarışmışdı. Yad adam xüsusi ilə oturduğu bu yerdən, mehmanxananın giriş və çıxışları aydın görünürdü. Yad, qaranlıqda tamam görünməz olmaq üçün masasında yanan şamı üfürdü. Kapyuşonun altından parıldayan gözləri əylənən insanların arasında tanıdığı bir şəxsi axtarırdı. Uzun müddətdir gizlənməyi bacaran lazımlı bir şəxsi.
Həddindən artıq kök bir qadın yad adamın masasına yaxınlaşıb “Şamınız sönüb. Qoy yandırım,” dedi. Geyimindən və kirlənmiş önlüyündən buranın işçisi olduğunu bilmək çətin deyildi.
Yad adamın bir tərs baxışı qadını həmin an fikrindən daşındırdı. Topa bənzəyən bədənini oturacaqlara vura-vura oradan uzaqlaşıb, başqa müştərilərin çağırışına qaçdı.
Səs küylü mahnı və gülüş səsləri qısa müddətliyinə dayandı. Çöldən gələn yağış səsi şiddətini azaltmışdı. Ancaq ildırımlar heç səngimək bilmirdi. “Bəlkə də evinə qayıdıb,” düşündü Yad. Sonra arxaya söykənib gözləməyə başladı. Gecənin istənilən saatı gələ bilərdi. Gəlməsə ildırımların kölgələrində gizlənmiş adamlarının onu əvvəl-axır tapacağına şübhə etmirdi.
Bayaqkı kök qadın çox qorxmağına baxmayaraq əlində pivə və doğranmış heyva ilə geri qayıtdı. Bu mehmanxananın qaydalarından idi. Heç kim, hətta təhlükəli methalar belə Lem – Tokra pivəsi ilə doğranmış heyvaya yox deyə bilməzdi. Yoxsa bir insan mehmanxanada niyə otursun?!
Kök qadın əlindəkiləri masaya qoymaq üçün yaxınlaşarkən qorxu dolu gözlərini üzü görünməyən yad adamdan çəkməmişdi. Yumru, qırmızı yanağından və alnından tər axırdı. Yavaş-yavaş əyilib öncə heyvanı sonra pivəni qoydu, gözləri hələ də kapyuşonun içindəki qaranlığa kilidlənmişdi. Yadın başını qəfil çevirməyi ilə qadın incə bir çığırtı saldı və ayaqlı top kimi önünə çıxan stulları aşıraraq oradan uzaqlaşdı. Bu, orda olan az adamın diqqətini çəkmişdi. Onlar da qəhqəhə ilə gülüb qəribə əyyaş rəqslərinə davam etmişdilər.
Mehmanxananın qapısı bu dəfə bir az fərqli açıldı. Başqaları yağan yağış səbəbi ilə özünü dərhal içəri atarkən o, ehtiyatla girərək hər bir adamın gözünə şübhə ilə baxırdı. Bütün bədəni su, ayaqları palçıq içində olmağına baxmayaraq onu narahat edən başqa bir şey vardı.
Yad adam ovunun toruna düşməyini güdən hörümçək kimi onun