kəndinə qaçmağın yaxşı fikir olduğunu düşünmüşdü. Görünür yanılıb. Onu burada lap çoxdan gözləyirdilər.
Küçələr işıqsız, yer yöndəmsiz idi. Arxasına baxaraq qaçarkən dəfələrlə yıxılmış, bütün paltarı palçıq içində qalmışdı. Ara-bir şaqqıldayan ildırımların ağ işığı dolaşıq yolları və bir-birinin eyni olan evləri ani olaraq işıqlandırırdı. Çarəsizlikdən yerində donub qalan adam hər parıltıda gördüyü kölgələrin getdikcə yaxınlaşdığını hiss edirdi.
“Qaçışın mənasızdı,” bir neçə addım gerisindən kapyuşonlu yad səsləndi “Bunu özün də bilirsən.”
Adam çevrilib zil qaranlığa baxdı. Onu görmək üçün növbəti ildırımın çaxmağını gözləyirdi.
“Sənin üçün lazımından artıq vaxt itirdik,” deyə yad palçıqlı yolda addımlayaraq bildirdi. Ayaq səsləri demək olar ki eşidilmirdi. “Mənə sənin həyatın lazım deyil, bunun üçün özümü yormaram bilirsən. Mənə bildiklərin lazımdı.”
İldırımın işığı yenidən küçəni aydınlatdı. Adam, kapyuşonlu yadın arxasında qara paltarlı bir neçə döyüşçü gördü. Öz arxasında daha bir neçəsi olduğuna şübhə etmirdi.
“Nə istədiyinizi bilirəm,” dedi adam. “Amma digərləri kimi mənim də bu haqda məlumatım yoxdu.”
Yad daha da yaxınlaşdı. İndi aralarında heç, bir, addım da yox idi.
“Bəs onda niyə gizlənirsən?”
İldırımın ani işığı kapyuşonlu yadın üzünü aydınlatdı. İnsanın içini donduran o gözlər… başqa heç nə bu qədər qorxulu ola bilməz.
“Bir-birimizi yaxşı tanıyırıq Etrak,” deyə adam bütün cəsarətini toplayaraq bildirdi. Onu, simasından əvvəl səsindən tanımışdı. “Həyat Sandığı haqda nə isə bilsəydim, siz bilməyəsiniz deyə özümü çoxdan öldürərdim.”
Etrak yumruğunu sıxdı.
“Bu gümüşü gözlərin nə mənaya gəldiyini yaxşı bilirəm,” dedi adam.
Gecənin qaranlığında çox qısa bir qışqırtı eşidildi. Yenidən ildırım çaxan zaman nə Etrak, nə də digər döyüşçülər orada deyildi. Yalnız qara alovlar içində yanaraq külə dönən bir cəsəd qalmışdı.
6. Qovulmuş nakra yoxsa metha
Ümidsizlik hiss edirəm
İçimdəki dərin boşluq
İşıq saçan qara günəş
Yuxudan durmaq getdikcə çətinləşir, yataqdan qalxmaq isə hər gün daha da əzablı gəlirdi. Eçsonun Mərkəzi Azar şəhərinə gəlişindən artıq iki ay keçmişdi. Keçirdiyi ruh düşkünlüyü və yataqxananın ondan, dərslərə və idmana qatılmaq haqda tanıdığı azadlıq Günəş döyüşçüsünü yatağan bir tənbələ çevirmişdi. Pulu artıq tükənməyə başlamışdı və uzun müddətdir ki, addımını yataqxanadan çölə atmırdı.
Eçso yataqdan qalxıb ərincək addımlarla əlüzyuyana yaxınlaşdı. Qabdakı suda öz əksini görüb bir müddət seyr etməyə başladı. Baş ağrısı kefsiz yanaqlarında və qızarmış gözlərində əks olunurdu. Bir aya yaxındı qırxmadığı tüklü üzü qaşınırdı və bədəni hədsiz dərəcədə əzgin idi. Üzünü yuyub, yataqda oturdu. Qarnı acmışdı. Səhər yeməyinə çoxdan gecikdiyini bilirdi, amma ola bilsin günorta yeməyini də qaçırmışdı.
Paltarını geyinib yeməkxanaya endi. Adətən Eçso yeməyini ya nakrinlər yeməyə gəlməzdən əvvəl, ya da getdikdən sonra yeyirdi. Hər şeyi öyrənməyə maraqlı yeniyetmələrin suallarına və baxışlarına səbri çatmırdı. Demək olar ki, heç kimi tanımırdı, heç kimlə əlaqə saxlamırdı. Bir vaxtlar evi kimi gördüyü bu yerdə uğursuz bir yad kimi hiss edirdi özünü
Bu dəfə günorta yeməyinə gecikməmişdi. Yeməkxanada aşpaz və bir neçə işçidən başqa heç kim yox idi. Bu hadisəyə artıq öyrəşməyə başlayan aşpazlar Eçsonu görən kimi onun yeməyini çəkib, çörəyini verdilər. Bu tənbəl gəncin varlığına artıq hər kəs öyrəşməyə başlayırdı. “Heyf belə gəncdən.” Bu sözü heç kim onun üzünə deməsə də, Eçso bunu hər birinin gözlərində oxuyurdu. Hətta indi də o, arxasını çevirən kimi pıçıldamağa başlayırdılar. Bu Eçsonu çox yaralayırdı. İnsanların üzünə əvvəlki kimi tez-tez baxmasa da, onun haqda düşündüklərini yaxşı bilirdi. Özündən nifrət etməyi üçün başqa bir səbəb daha yaranmışdı.
Oturub, yenicə bişmiş qaynar şorbadan bir neçə qaşıq içdi. Dadı həmişəki kimi ləziz olmağına baxmayaraq bu ona əvvəlki kimi həzz vermirdi. Bayırdan səslər eşidilməyə başladı. Yemək vaxtı gəlmişdi. Qısa müddətdə qızlı-oğlanlı gənc nakrinlər içəri doluşaraq yeməklərini götürməyə başladılar. Hərəkət və davranışlarında nakra intizamı olsa da çox danışırdılar və gülüşləri Günəş döyüşçüsünün əsəblərinə toxunurdu. Durub getmək istəsə də artıq gec idi. Həm də çox acmışdı.
Nakrinlərin gülüş və söhbətləri Eçsonu görməkləri ilə pıçıltılara dönüşürdü. Yeməkxananın zalına qısa müddətdə hiss olunacaq dərəcədə səssizlik çökməyə başladı. Gənclərin təəccübü oturmaq üçün yer axtarmağa gəldikdə tərəddüdə dönüşürdü. Bəziləri maraq üçün ona daha yaxın oturmaq, bəziləri isə kənarda durmağa üstünlük verirdi. Adətən arxa tərəflərdə özlərinə yer ayırmış qızlar belə onu daha yaxından görmə şansını əldən buraxmaq istəmirdilər.
Bütün fikrini yeməyinə verən Eçso, ona baxan gözlərə fikir verməməyə çalışırdı. Qarşısında oturan gənc, bir otağı bölüşdüyü nakrinlərdən biri olmağına baxmayaraq onunla da danışmadı. Yeməyini bitirib, qaçar addımlarla yeməkxanadan çıxdı.
“Tək qalmalıyam,” dedi öz-özünə. Sonra həyatının son iki ayında onsuz da tək olduğu ağlına gəldi. Bəlkə də məsələ burada idi. Təklik.
Eçso yataqxanadan çıxıb bağçaya keçdi. Son həftələr havanın necə soyuq keçdiyini unutmuşdu. Payız yerini yavaş-yavaş qışa verməyə hazırlaşırdı. Ağaclar tamam lütlənmiş, yer qurumuş otlarla sarı rəngə bürünmüşdü. Hava küləkli olmasa da ara-bir qalxan əsinti insanı üşütməyə kifayət edirdi.
Ən uzaqdakı oturacağa tək oturdu. Bağçada demək olar ki, ondan başqa heç kim yox idi. Harada səhv etmişdi? Niyə heç kim onu qəbul etmək istəmirdi? Niyə onun həqiqi üzünü tanıyanlar ona üz döndərmişdilər? Ən əsas da Elion ondan niyə uzaqlaşırdı?
Günəş döyüşçüsü bu iki ayda Elionun yanına bir neçə dəfə getmiş, lakin baş təlimçi müxtəlif bəhanələrlə onunla görüşmək istəməmişdi. Bundan başqa onun Mərkəzi Azardakı təlimçiləri də Eçsodan qorxulu bir xəstəlik kimi qaçırdılar. Heç bir ekro onunla söhbət etmək istəmir, məcbur qaldıqda suallara qısa cavablar verərək ondan qaçmaq üçün bəhanə uydururdular.
Səbəb çox ehtimal ki, Qaranlıq Günəş idi. Sirenatda olanlar ucbatından artıq ona əvvəlki kimi güvənmirdilər. Bəlkə də idarəni yenidən itirəcəyindən qorxurdular. Əgər bu baş versə bir neçə döyüntü içində bütün şəhəri məhv edə bilərdi.
Eçso