белән су җырын кушып эчтеләр.
Кайберәүләр бу дуслыктан куркалар.
Курка алар дөньяны су басудан,
Курка алар без тудырган җырлардан,
Бу дөньяга дуслык уты кабудан.
Кайберәүләр бу дуслыктан көлделәр:
«Ут кабынса, су сүндерер», – диделәр.
Берәүләре батыраеп киттеләр —
Ут белән су арасына керделәр.
Тик алары бик тиз һәлак булдылар —
Утта янып, суда батып үлделәр.
Шунда гына бик күбәүләр бу җирдә
Бөек дуслык бар икәнен белделәр.
Көтмим
Кеше түземле дә…
Табигате бунтарь булса да
Көтә белә…
Түземлегем җитеп, һаман көттем —
Сабый чакта көттем җылы аш,
Егет чакта олы сөю көттем,
Бер шәп малай көттем, ир булгач.
Кая барсам, шунда көттерделәр:
Иген чәчсәм – яңгыр көттерде,
Акча алсам – кассир көттерде,
Юлга чыксам – такси көттерде.
Җылы сүзләр бик көттереп килде,
Көтеп алдым якын дусларны,
Ачу килсә көттем бер зилзилә,
Бик лаеклы көттем дошманны.
Булды вакыт, ялган бик тиз килде,
Ә дөреслек озак көттерде.
Берәү, хәтта олы бәхетне дә
Егерме ел гына көт, диде,
Һаман көттем, ләкин эндәшмәдем,
Дәшәр өчен, вакыт көттем мин.
Вакыт җитеп, түземлегем беткәч,
Киләчәккә үзем киттем мин.
Хәзер мине беркем көттералмый,
Көтүләрдән туйды заман да.
Мин бәхетне хәләл көчем белән
Карар кылдым үзем табарга.
Ике ашкыну
Ерак-еракларга
Торналар очып бара.
Малай:
– Хыялым булып,
Болытлар оча,
Җилләр дә оча,
Кошлар да оча
Сихри якларга.
Шулар шикелле
Очар идем лә
Мин шул якларга,
Ерак-еракларга!..
Бабай:
– Хәтерем булып,
Болытлар оча,
Җилләр дә оча,
Кошлар да оча
Сихри якларга.
Шулар шикелле
Очар идем лә
Туган якларга
Ерак-ераклардан…
Галәми зат
«Әйдә, яула бу дөньяны!»[8]
Дөнья синнән калмасын.
Син аласы офыкларны
Башка берәү алмасын.
Күк-Тәңребез кемнәрнең кем
Икәнен анык белгән.
Көч-куәтне, акыл-аңны
Лаеклы, гадел бүлгән.
Синең бездән аермаң шул:
(Моны әйтү бик зарур)
Безнең өчен – дөнья бик зур,
Дөнья өчен – син бик зур!
Дөньяви зат кына түгел,
Галәми зат булдың син.
Яшәешнең иң-иң пешкән,
Алма кебек мәмрәп төшкән
Мизгелендә тудың син.
Әйдә, яула бу дөньяны,
Чат саен када әләм.
Йолдызлар, мең еллар аша
Күз кыса сиңа Галәм.
Чакыра