тора карап сокланып,
Шул изге каласына.
Бар шагыйрьләр дә җыр язып
Җәйде аягы астына…
Ел башы
Яшибез —
шуңадыр
тоелмый, сизелми
вакытның, гомернең
узганы…
Һәркемнең – үз юлы.
Һәркемнең – үз елы.
Һәркемнең – үз гаме…
Яшибез…
Ашыгабыз, көтәбез:
Уза яз, җитә җәй,
үтә көз —
без гомер итәбез.
Кырыс та, көчле дә,
назлы да, иркә дә
икән без…
Якты да, нурлы да,
кайчакта болытлы
таңыбыз, иртәбез.
Яшибез —
иң кирәк кешеләр
Җирдә без…
Вакыт – ак аргамак,
тотабыз, җигәбез:
Ай-айлап, ел-еллап,
көн-көнләп
Ашкынган үрләргә
җитәбез.
Ә бүген —
ел башы.
Иминлек, тигезлек,
изгелек
булсын Җир юлдашы!
Җирнең – бер кояшы,
Синең – бер, минем – бер
кояшым:
Һәркемгә – уртак юл,
Һәркемгә – уртак ел,
Һәркемгә уртак тел
булсачы!..
Әниләр сөенсен,
Әтиләр куансын,
Сабыйлар елмайсын!
Кешеләр еласа – бары тик
Шатлыктан еласын…
Галәмдәй киң тормыш
елгасын
Армыйча кичәрлек,
дәрт-дәрман өстәрлек
таза, нык, көр булсын
ел башы!
Ел башы…
Онытмагыз җирне!
Кешеләргә беркөн
дәһшәтле төш керде,
Галәм бушлыгыннан
иңрәп кайткан кебек,
шомлы аваз килде:
«Югалттыгыз Җирне!
Югалттыгыз Җирне!..»
Байтак вакыт узган,
имеш, аннан бирле…
Күпме сулар аккан,
дияр идең – юк су!
Күпме көннәр үткән,
дияр идең – юк шул,
Җирнең битен Кояш
бүтән назлап үпми —
Җир юк! Бушлык! Моңсу!
. . . . . . . . .
Кот очарлык сүзләр! —
Укымасын күзләр,
Ишетмәсен колак,
әйләнмәсен телләр,
язалмасын куллар —
ташлар гына елар…
Тфү… тәүбә… төкер…
Төш кенә бу, шөкер!..
Инеш-сулар агар,
Кояш көн дә багар,
ә бу куллар бары,
якса, учак ягар,
якса, учак ягар…
Бу кулларның мәңге
кеше үтерткәнен,
капка, сарайларга
качып ут төрткәнен
Кояш күзе күрмәс.
Андый шаһит булмас!
Күрсә күрер аның
урман утыртканын,
бишек тирбәткәнен,
икмәк пешергәнен,
җирне сугарганын.
Көл итәргә түгел,
гөл итәргә җирне
яралган бу куллар —
онытмагыз аны!..
ычкынмасын кулдан,
Ныграк тотыйк Җирне!
Җитәр, җитәр инде —
Дәваларга вакыт
Җирдә яман чирне.
Кемгә таянырга?
Кемгә