кыз борын очын җәлт кенә сыпырып алды һәм канәгатьләнеп көлде.
– Үзләре бергә торалар. Аерылганнар да…
– Кызык икән.
– Кызык булмыйча! Эчмәсеннәр. Мужикларга шул кирәк! Акчаларын кайтарып бирә белмәгәч, шулай итә замана хатыннары.
Ринат артыгын дәшмәде. Кызның турыдан чәчкән сүзләренә аптырап, уйланып калды: «Менә сиңа авыл кызы! Усал хатыннардан ким димәссең. Шәһәргә килеп эшли башлаганына әле ел да юк бит, кияүгә чыккач, ни булмас! Хатын-кызлар арасында шәфкатьлесе сирәк була торгандыр инде ул. Аннары тагын күп нәрсә тәрбиядән, нәселдән дә килә торгандыр. Соң, үз хатыныңны ал әнә. Кайчак ярыйсы да кебек. Кайчак?.. Юк, минем Хәния моның кебек үз эчендәген шәрран ярмас. Ризасызлыгын белдереп, бер-ике сүз әйтер дә күпмедер вакыт дәшми йөрер. Шул бер-ике сүзе дә кайчак җитә кала: йөрәгеңне арыш кылчыгы кадалган күк сызландыра. Җанга җан җылысы кирәклеген аңламый. Юкса инде барысын булдырасы килеп дәртләнеп йөрисең. Бу хатын-кыз шәхесен аңламассың…»
Ул, бүлмәсеннән группага чыккач, як-ягына каранды. Нигәдер Потапов күзенә чалынмады. Ул мастерының үз-үзен тотышы, дорфалыгы белән килешмәде. Бу кешедә ачыклык күрмәде, ниндидер яшертенлек сизде. «Крутяков бригадасына «калҗа»лар ыргыткалавы да юкка гына түгел, чөнки анда малае эшли. «Без икебез дә бер ноктага сугарга тиеш», – дип, теләктәшлек белдергәндәй итә дә… Тик ихлас күңелдән микән? Бәлкем, бүтән мастерларның биредән китүенә шушы каты чикләвек сәбәпче булгандыр?»
Чатта Ринат каршына сынын туры катырып атлаучы Потапов үзе килеп чыкты. Аның төксе карашы сискәндерерлек иде.
– Иван Владимирович!
– Тыңлыйм! – Ул, шып туктап, Ринатка төбәлеп карады.
– Экспортка дигән створка киттеме әле?
– Тора.
– Нигә?
– Сварка җөендә чатнау бар, накладка астына кергән.
– Аны шулай тотып булмый бит?
Потапов өлкән мастерның болай кырыслануын көтмәгән иде. Ул кинәт җитди тавыш белән:
– Эшләсеннәр соң! – диде. – Мин аларга әйттем. Алар: «Без аны бер эшләдек инде, ике тапкыр эшләү нормада каралмаган», – диделәр.
«Менә сиңа мә!»
– Кемнәр әйтте?
– Зайцев.
– Ике сәгатьлек өстәмә картаны теш арасына кыстырырга кирәк иде.
– Каян алып? Нинди хәзинәдән?
Потапов башын тилегә сала иде.
– Ремонтка килгән узелдан алып! – диде Ринат, әңгәмәдәшенең күзенә карап. – Анда Крутяковларга болай да җитәрлек.
Потапов сүзнең кая барып төртелгәнен сизгәч дәшмәс булды. Ялт кына борылды да аска карап китеп барды…
Ринат фрезер участогына таба атлады. Күңел түренә янә Сөләй килеп керде. «Тагын эчә микән? Әллә…» Төгәл генә әйтү кыен иде. Үзен күргәч, ныклап сүгәргә ният итте. Сиңа иң кирәк чагында тотсын да килмәсен. Ну, сәрхуш!.. Исеректән өметеңне өз дигәннәр… Ул синең эш дип янып йөрүләреңне колагына да элми. Әле, фәлән-төгән дип, акланып маташыр. Юк, болай булмый, чиген табарга… Эшен белмәсә бер хәл иде… Айныткычка эләгеп, үзен группа җыелышында тикшергәнгә күптәнме?..
Тәбәнәк буйлы, чандыр гәүдәле фрезерчы Бәһрам, кемнеңдер күтәртмә баскычына килеп