Китми булмас инде…
Зәбидә. Кая китәсең?
Билгиз. Казанга, Зөлфия апалар янына булыр инде.
Зәбидә (карашын читкә алып). Шәһәргә киткәч, безне онытырсың инде.
Билгиз (Зәбидәгә якыная төшеп). Сине – юк… Онытмам, Зәбидә, онытмам… Син бит, син бит минем күңел күгемдә балкыган йолдызым…
Зәбидә (үпкәләгән сыман). Әй, көлмә әле, Билгиз…
Билгиз. Көлмим ич… (Пауза.) Чынлап әйтәм.
Зәбидә (уңайсызланып). Билгиз!..
Билгиз. Нәрсә?.. Йә, әйт инде?
Зәбидә (нәрсәнедер исенә төшереп елмаеп). Теге чакта син Кабык күпер урманында җиләк җыйганны хәтерлисеңме?(Билгизнең кулын тота.)
Билгиз. Хәтерлим. Әле ничек кенә!..
Зәбидә. Икебезнең дә кулда тырыслар. Урман аланында җиләк мыжгып үскән иде. Яшел үлән араларыннан аннан да, моннан да, «мине ал да мине ал» дип, күз кысалар. (Якты елмаеп.) Әй-йе-ме? «Әй-йе» диген! Син мине иң эре, кып-кызыл җиләкләр белән сыйладың, (күрсәтеп) менә болай иреннәремә сузып, «Монысы иң-иң тәмлесе» дисең. Мин дә «Мә, минем җиләкләрне дә кабып кара әле, телеңне йотарсың» дим. Исеңдәме? Әйт инде, «исемдә» диген.
Билгиз (елмаеп). Исемдә!..
Зәбидә. Шулай көлешә-көлешә, бер-беребезне сыйлыйбыз, аннары тагын ярышып җиләк җыя башлыйбыз.
Билгиз (хәтерләп). Аннары син бер агач төбеннән йөгереп чыктың да «Елан бар! Елан бар!» дип кычкырып җибәрдең. Мин «Кайда, кайда?» дип яныңа йөгереп килдем.
Зәбидә. Шунда куркуымнан синең кочакка ничек кереп сыенганымны да сизми калдым…
Көлешәләр.
Билгиз. Тузбаш елан иде ул. Чакмый торган.
Зәбидә. Ә мин аны чагар дип курыктым… Аннары…
Билгиз. Нәрсә «аннары»?
Зәбидә. Урманнан кайтырга чыккач, син миңа «Әйдә, Зәбидә, без синең белән гел дуслар булыйк!» дидең. Беренче тапкыр. Мин дәшмим, авызыма су каптым…(Көлә.)
Билгиз. Шуннан, шуннан?..
Зәбидә. Ә син «Йә, әйт инде берәр сүз?» дидең. (Пауза.) Шул чактагы сүзем өчен син мине гафу итсәң иде. (Зәбидә уйчанланып кала.)
Шулчак Зәбидәнең әйткән сүзләре, кайтаваз булып, микрофоннан яңгырый.
Зәбидә. Без синең белән дуслар була алмыйбыз.
Билгиз. Ник, Зәбидә? Нигә тотлыгып калдың?
Зәбидә. Мин әйтмим, олылар әйтә…
Билгиз. Ни дип әйтәләр? (Пауза.)
Зәбидә. Сине җилдән туган, диләр…
Билгиз. Эх син, Зәбидә!..
Ул, берни булмагандай, Зәбидәне, кулыннан тотып, кочагына ала.
Мин аларны оныттым инде, Зәбидә… Мин сине яратуымны гына беләм…
Зәбидә. Мин дә…
Билгиз. Бүген син инеш буена – «Пызул»га уйнарга чыгасыңмы?
Зәбидә. Чыгам. Ә син?
Билгиз. Мин дә.
Зәбидә. «Наза» уенын уйнарбыз, биербез, җырларбыз…
Билгиз (исенә төшереп). Мин тиз генә Кәримә апаларга кереп чыгыйм инде… «Пызул»да очрашырбыз… (Китә.)
Зәбидә үз юлын дәвам итә.
Өченче күренеш
Мөнҗия, борчулы кыяфәттә, чаршау артыннан Билгиз бүлмәсенә чыга, аптырап йөренә-йөренә дә аның киемнәрен, урын-җирләрен рәтли, өстәл янына килеп утыра. Ире Фәйзулла рәсеменә карап уйга