юындык.
Биек тауда изге ташны күрдек,
Кояш нурларында коендык.
Тәнгә – сихәт, җанга тынгы алып,
Шифаларын тоеп суларның,
Кайтыр юлга чыктык, озатып калды
Изге чишмәләрнең чыңлавы.
Сокланырга гүзәл табигатькә,
Чын күңелдән теләк теләргә.
Эш-мәшәкатьләрне куеп торып,
Бер барыгыз әле Биләргә!
Шигырь сөючеләргә
Сөенә-сөенә шигырь язам,
Укучылар булганда.
«Көтәбез, тагын яз» диеп,
Дәртләндереп торганда.
Укып минем шигырьләрне,
Йөрәгегез ял алсын.
Күңелегез төшкән чакта,
Өмет чаткысын салсын.
Арып-талып тукталганда,
Сезгә көч-дәрман бирсен.
Борчуларны оныттырып,
Юаныч алып килсен.
Сүнмәсен иҗат утың
Нәфисә апага
Җилкәнеңне җил екса да,
Җилләрдә сыгылмадың.
Авырлыклар каршысында
Абынып егылмадың.
Җиңеп барлык киртәләрне,
Алга таба барасың.
Син һаман да елмаясың,
Горур булып каласың.
Үзең читтә яшәсәң дә,
Күңелең гел туган якта.
Шигырьләрең һәм җырларың
Сөйлиләр шушы хакта.
Бер кабынган иҗат утың
Сүнмәсен, сүрелмәсен.
Шигърият дөньясында
Гел югары үрлә син.
Кышкы урман
Агачларын, куакларын
Капласа да ап-ак кар,
Сокланырга матурлыкка
Син кышкы урманга бар.
Әнә агач куышыннан
Бер тиен карап тора.
Көздән җыйган чикләвеген
Черт-черт ватып утыра.
Тукранның да тамагы ачкан,
Авызына корт капкан.
Тук та тук килеп, агачтан
Җим эзли – җаен тапкан.
Үзенең өе каршында
Төлкекәй нидер көтә.
Караңгы төшүгә, ул да
Азык эзләргә китә.
Ак тун кигән куяннар да
Йөгерешеп йөриләр.
Ара-тирә күзәтәләр,
Килмиме, дип бүреләр.
Кышын урман тыныч диеп
Уйлый күрмәгез ялгыш.
Игътибар белән күзәтсәң,
Кайный урманда тормыш.
Энҗе карлар сибелде
Тирә-юньне акка төреп,
Сагынып көткән кыш килде.
Бизәкле энҗе карлар
Җир өстенә сибелде.
Куаклар-агачларга
Ап-ак юрганын бирде.
Туңмасын дип аяклары,
Җылы итек кидерде.
Мамык шәлләрен япты
Иркәләп иңнәренә.
Куркытмый хәзер аларны
Бураны-җилләре дә.
…Куышып, шаярып
Куышып, шаярып,
Очына-очына,
Иң тәүге ак карлар
Кундылар учыма.
Күр, нинди матурлар,
Бизәкле-бизәкле.
Кемнәр соң аларга
Ясаган бизәкне?
Тирә-юнь сафланып
Төренде