бу гамәлегезгә барлык урам җанварлары да каршы. Тыңлагыз сүземне, аны кире кешеләргә илтеп бирик!
Наира. Ләкин кешеләр аны үзләре араларыннан чыгарып ташладылар, димәк, ул аларга кирәкми.
Каракүз. Алар барысы да бертөсле түгел.
Ялкын. Без дә төрле. Урам барлык артык җаннарны да сыендыра. Кешеләр ни эшләгәннәрен үзләре үк аңламый башлаганнар. Алар әле безнең ише җан ияләрен генә урамга чыгарып бәрәләр иде, хәзер инде үзләренә хасларны, хәтта үз балаларын да артык күрәләр.
Бәләкәч. Бу бит кыргыйлык.
Каракүз. Үз балалары белән теләсәләр ни эшләсеннәр.
Ялкын. Ә ул гөнаһсыз сабыйның ни гаебе бар? Без барыбыз да бер Тәңренең балалары, бер-беребезгә булышырга тиешбез. Әгәр дә кешеләр дөрес юлдан тайпылганнар, ни эшләгәннәрен аңламый башлаганнар икән, аларга ярдәм итәргә кирәк.
Каракүз. Ничек итеп? Без бит бары тик этләр генә.
Ялкын. Бәби! Ул эт түгел, ул – кеше! Һәм без аны дөрес итеп тәрбияләрбез.
Каракүз. Ул кеше баласы һәм кешеләр арасында гына кеше булып үсә алачак.
Наира. Кешеләр арасында ул алар кебеккә әйләнәчәк.
Бәләкәч. Алар аны ташлап киттеләр, ул кешеләргә кирәк түгел.
Каракүз. Ә безгә бигрәк тә!
Ялкын. Алдашма, Каракүз! Без бит синең аңа сөтеңне имезгәнеңне күрдек. Син үзең дә аны яратасың.
Каракүз. Баланың ашыйсы килгәндә нинди ананың йөрәге түзсен икән?
Ялкын. Аны ташлап китәргә анасының йөрәге җиткән бит әле…
Каракүз. Таш бәгырьле булгандыр ул…
Ялкын. Менә! Ә безнең бәгырьләр таштан түгел. Шуңа күрә, Бәбине без тәрбияләсәк, дөресрәк булыр!
Каракүз. Үз-үзегезгә ышанычыгыз булу әйбәт, ләкин алда әле кыш бар. Менә шунда нишләрсез икән, күрербез. (Чыгып китә.)
Ялкын. Барысы да без дигәнчә булачак!
Бәләкәч. Каракүз апа Алехоны кайдарак күрде икән, сорыйм әле. Бәлки, ул кайтыр юлны табалмый адашып йөридер. (Каракүз артыннан чыгып йөгерә.)
Наира. Шулай да Алехо безне ташлап китте микәнни?
Ялкын. Ышанасы килми, ләкин шулай булганда да кәефсезләнергә ярамый. Бүген безгә ышанмаганнар тиздән бик нык үкенерләр!
Наира. Син безнең хаклы булуыбызга тәгаен ышанасың!
Ялкын. Тәгаен! Чөнки киләчәк буыннар безнең кебек яши алмыйлар. Бу берничек тә дөрес булмас иде. Нидер үзгәрергә тиеш. Һәм ул үзгәрешне без үзебез ясамасак, берәү дә безнең өчен моны эшләмәс.
Наира. Ялкын, ә беләсеңме, мин сиңа нәрсә әйтмәкче идем?!
Ялкын. Нәрсә?!
Наира. Бер сер!
Ялкын. Нинди сер ул, Наира?!
Наира. Безнең тиздән бәбиләребез булачак!
Ялкын. Ничек?!
Наира. Без тиздән әти белән әни булачакбыз!
Ялкын. Кабатла!
Наира. Безнең кечкенә генә улларыбыз, кызларыбыз булачак!
Ялкын. Наира! Алтыным, мин сине шундый яратам!
Наира. Син шатмы? Син шат?!
Ялкын. Әлбәттә, шат! Ничек шуңа шатланмыйсың ди инде! Безнең бәләкәчләребез булачак! Беренчеләребез!
Наира. Әйе, беренчеләребез!
Ялкын. Наира! (Аны кочаклап, күтәреп әйләндерә.) Менә шулар өчен булса да без бу Бәбине тәрбияләп үстерергә тиешбез! Безнең нарасыйларыбыз беркайчан да