ўз отасини кўриб, лол қотди: ҳанг-манг бўлганча падарига интилди.
Чой устида шу ҳолатни отасига гапириб берган эди, Одил бобо:
– Тўқиёпсан-а, – деган кулганча.
Шунга ўхшаш ғалати ҳолатлар кейинги икки-уч йилдан буён унда рўй бермаётгандай эди. Айни ҳозирги лаҳзаларда ўша ноёблик қайтмаган бўлсин-да, дея Худодан илтижо қилиб турганида эшик тақилладию у сапчиб тушди:
– Кираверинг, эшик очиқ, – дедию сабри чидамай ўша томон юрди.
– Сизни тилпонга чақиришяпти, – деб қоровул тезда изига қайтди.
– Ким бўлдийкин? Ҳар қалай, уйдан эмасдиров… – у ўзига таскин бериб, бироқ нафаси бўғзига қадалгудай бўлиб, шиппагини оёғига шошиб илганча, чопқиллаб пастга тушди, устол устида ётган дастакни дарҳол кўтарди.
– Дадаси, мен… – Озоданинг овозини эшитиб, унинг кўзлари катта очилди, – сизни безовта қилишга мажбур бўлдим.
– Нима гап? – ҳовлиқиб сўради у хотинидан.
– Ҳозиргина Фазли телефон қилди, шуни сизга айтиб қўяй дедим…
– Чўзмай айтақол, тинчликмикан?
– Ойимни тоблари қочибди… – Озоданинг товуши пасайиб кетди. Нуриддиннинг жони бўғзига тиқилгудай бўлиб, дастакка қараганча уни чақирди. Овози тутилиб, лабидан нари ўтмади. Аёли эса ўз мулоҳазасини каловланиб, тортиниброқ билдирди. – Боришимизга тўғри келади, дадаси.
– Яхшироқ суриштирдингми? Бирор нима бўлмаганда… – давомини айтишга унинг тили бормади. – Касалхонада эканларми?
– Йўқ, уйда дўхтирлар даволаётганмиш…
“Уйда” сўзи унга сал нажот бағишлади ва хотинига тайинлади:
– Нарсаларни тайёрлаб қўй, мен тезда етиб бораман…
Сафарга Озоданинг ўзи ҳам шайланибди. Ҳилолнинг қўшилгани ҳам айни муддао. Ҳар қалай, доғда қолмаган яхши-да. Лекин унинг азми-қарори…
– Акаа… – деди Ҳилола қўрқа-пуса, Нуриддиннинг хаёлларини учириб, – тушда тиш нима?
– Тиш? – Нуриддиннинг вужудида титроқ қўзғалди. Онаси: “Тушда тишинг тушса, яқинларингдан бири ўлади” деган бир марта. Тушларни кўрилган вақтига қараб, аниқ таъбир қилардилар, таъбирлари кўпинча тўғри чиқарди. Ҳилола бунақа гапларга қулоқ солавермас, бошини китобдан кўтармас эди. Бироқ ҳозир акасидан таъбир сўраяпти. Акаси тўғри жавоб қайтаришга ўзини ожиз сезяпти. Шундай эса-да: – Тиш – тиш-да, – деб қўйди ҳеч нима билмагандай.
– Биронта тушим эсимда қолмасиди. Бунисини шу азонда кўрдим: олддаги катта тишимни шундай тортсам, қўлимга суғрилиб келибди. Эсиз-а, жуда керакли тишим бевақт тушди-я, деб куйиниб ётибман…
Нуриддин тўлғаниб, иккинчи ёнига ўгирилди, лабини қаттиқ тишлади. Гўё ухлаш учун кўзларини юмди. Автобус тун бағрини тилиб-тилкалаб, бамисоли учиб боряпти. Унинг ичидаги эллик жон, эллик вужуд ҳар қайси ўз дарди, ўз ташвишига кўмилганча курсиларига қапишгандай. Аммо улардан ҳеч бирининг дарди ёнма-ён ўтирган ака-сингилникига ўхшамас… Ким билади, балки буларнинг ғамидан ҳам ошиб тушувчи кулфатлар йўқ эмасдир.
Нуриддин