қўйган қизалоқ деган ўйга боради. У ўзига ҳам, яқинларига ҳам ўта талабчан. Ҳеч кимга гард юқтиришни истамайди.
Нуриддин бу синглисини бошқа қондошларига нисбатан камроқ билади. Лекин уларнинг ҳаммасидан бир мунча фарқ қилишини, кўп жиҳатдан онасини эслатишини, баъзан ўзига ҳам тортадиган белгилари борлигини ўзича ҳис этади. Авваллари кичкина Ҳилолани унча ёқтирмасди: онасига катта ташвиш, ҳатто ўлим хавфи солгани учун “Шу носкадихон туғилмаса нима қиларди”, деган сўзни беписандлик билан айтиб ҳам юборган. Гап шундаки, Ҳилола онасининг ўн тўртинчи фарзанди ҳисобланар эди. Булардан ҳар бирининг туғилиши, вояга етиши ғалати воқеаларга бориб тақалади. Учтаси эса вафот этган. Халта қоқдиҲилола ўн биринчи рақам олиб, отасининг дафтарига тушган.
Ҳилолага ҳомиладорлик онаси учун жуда оғир кечди. Туғилиши эса ундан-да, машаққатга айланди. Дорилфунун талабаси бўлмиш Нуриддин бир кунгина аввал қишги таътилга келган, эртасига бир гуруҳ меҳмонлар унга эргашган – ноқулай вазият ҳукм сурган эди… Волидасининг аҳволини кўриб, у йиғлашдан ўзини аранг тийган… Отаси эса олис Қизилқумда, катта рўзғор ташвишида қаҳратон совуқ, жазирама иссиқ, қум бўронлари демай, ҳаловатлардан кечиб юрибди. Шундай қилмаса, бу рўзғорни эплаш қийин. Буни бош ўғил яхши тушунади, отасини айблай олмайди. Бунга ҳақи ҳам йўқ. Фақат ҳамма ташвишларни онаси ўз елкасига олишидан изтироб чекади. Хайриятки, фарзандлар қаттиққўл волидалари измидан чиқишмайди, барча ишларни қулоқ қоқмай, ўзлари бажариб кетаверадилар. Аммо мана бунақа қалтис вазиятда уларнинг қўлидан нима ҳам келарди?
Нуриддин меҳмонларни укаси ихтиёрига қолдириб, шоша-пиша велосипедга ўтиради-да, қишлоқ шифохонасига жўнайди, бош шифокор ҳузурига кириб, онасининг аҳволини тўлқинланиб тушунтиради. Сўзлари, шубҳасиз, қатъиятли ҳамда таъсирли эди. Шифокор дарҳол туман туғруқхонасига сим қоқиб, “Тез ёрдам” сўрайди.
Шом чоғи “Тез ёрдам” машинаси билан Нуриддин ҳам бирга жўнайди. Аслида, онасининг ҳисоби бўйича, фарзанд туғилишига ҳали икки ойдан мўлроқ вақт бор, аммо рўзғордаги оғир юмушлар, бўлар-бўлмас ишларга уринаверишлар ҳомиланинг эрта қўзғалишига, кўп қон кетишига олиб келган. Энди катта ёшдаги ҳомиладорлик, қувватсизлик, кам қонлик ҳам ўз таъсирини кўрсатади. Бола туғилиши учун кучаниқ етишмайди. Аҳвол шу зайлда давом этса, бола ичда, қон орасида қолиши, бу муқаррар ўлимга олиб бориши, онани ҳам хавфли аҳволга тушириши мумкин. Фақат тиғни ишга солсагина омон қолишга умид бор. Бунинг учун аёлнинг ўзидан ҳам, яқинларидан ҳам розилик олиш зарур.
Нуриддин кўз ёшларини тиёлмайди ва бошқа нажот ҳам йўқлигига кўзи етиб, иккилана–иккилана розилик билдиради. Туни билан Худога ёлвориб, дераза ортида у ёқдан бу ёққа юриб чиқади. Тонгга яқингина ҳамшира унинг кўнглига чироқ ёқади:
– Сингилча муборак бўлсин, укажон!
– Онам… ўзлари тузукми? – қуйилиб келган ёш дарёларини тўхтатолмай, сўзларни ичдан аранг суғуриб чиқаргандай сўрайди у ҳамширадан.
– Яхши… Умрларидан бор