ва янги чақирувларга ортиқ эҳтиёжим йўқ. Менга тинчлик керак.
Балки ўзимни бахтли одам ҳисоблашим керакдир: энг қийин касблардан бирини танлаб, муваффақият қозондим; севган аёлим билан йигирма етти йилдирки, биргамиз; саломатлигим аъло; яқинларимга ишонаман; кўчада эса завққа тўлган китобхонлардан аранг қутуламан. Авваллари шуларнинг ўзи етарли эди. Аммо сўнгги икки йилдан бери ҳеч нимадан кўнглим тўлмаяпти.
Менга нима бўляпти? Вақтинчалик руҳий сиқилишми? Наҳотки одатий ибодатлар, табиатни Парвардигорнинг ижоди деб қабул қилиш ва унинг гўзаллигига мафтун бўлиш ҳам менга ёрдам бера олмайди? Ўз чегарамга етганимга ишончим комил бўлса, олға интилишнинг нима кераги бор?
Нега мен дўстларимдек бўла олмайман?
Ёмғир кучайиб, шовқини бошқа овозларни босиб кетади. Ичимгача ивиб кетсам ҳам, жойимдан силжий олмайман. Жўнаб кетмоқчи эмасман. Чунки қаерга боришни билмайман. Ж. ҳақ: мен ўзимни йўқотиб қўйдим. Агар ўз имкониятларим чегарасига етган бўлганимда мени айбдорлик ҳисси тарк этарди. Аммо у йўқолгани йўқ. Қўрқув ва титроқ. Худо одамга ҳаётини ўзгартириш ва олға интилиш пайти келганининг белгиси сифатида хавотир ҳиссини юборади.
Менда аввал шунга ўхшаш ҳолат содир бўлган. Ўз йўлимда давом этишдан бош тортган замоним қандайдир мусибатга йўлиқардим. Мен айнан шундан қўрқаман – фожиадан. Фожиалар ҳаётимиздаги туб ўзгаришлардан, албатта, йўқотишлар билан боғлиқ ўзгаришлардан далолатдир. Фожиага дуч келганда ўтмишга ёпишишдан маъно йўқ. Энг тўғриси – олдимизда юзага келган бўшлиқни янги бир нималар билан тўлдириш. Назарий олганда ҳар бир йўқотиш бизнинг фойдамизга хизмат қилади. Аслиятда эса биз кўпинча жудоликдан сўнг Худонинг иродасига шубҳа қиламиз ва “Қайси гуноҳим учун?” деган саволга бериламиз.
Парвардигорим, ўзинг жудоликлардан асра ва Сенинг хоҳишингга бўйсунай.
Шуларни ўйлаб улгурмасимдан, бошим узра момақалдироқ қаттиқ гумбурлаб, осмон бағрини чақмоқ тилиб ўтади.
Яна қўрқув ва титроқ. Бу – белги. Ҳар доим энг яхши хислатларимни намойиш қиламан, деб ўзимни ишонтиришга уринсам-да, табиат бунинг аксини таъкидлайди: ҳаётни чин севган одам ҳеч қачон тўхтамайди. Еру осмонда жала авжига минади. У тингач эса далаларнинг ҳосилдорлиги ошади, ҳаво тозаланади. Аммо бундай жаладан сўнг қанчадан-қанча уйлар томсиз қоларкин, неча юз йиллик дарахтлар йиқиларкин ва яна қанча водийлар сув ичида қоларкин?
Узоқда сариқ шарпа кўринади.
Ўзимни ёмғир ихтиёрига топшираман. Чақмоқ ҳамон тинмайди. Ожизлик ҳисси ўрнини умуман ўзга туйғу эгаллайди: қалбимни кечирим сувлари ювиб кетгандек гўё.
Кечирсанг, кечириласан.
Бу сўзлар кўнгил қаъридан чиқади. Ўтган йиллар давомида ўрганганим – ўзимга тегишли бўлмаган, шубҳа-гумонларимни тарқатиш учун баъзан пайдо бўлиб турадиган донишмандлик.
Мана муаммом қаерда – менда шундай ҳолатлар бўлиб турса-да, шубҳаланишда давом этавераман.
Сариқ шарпа энди қаршимда турибди. Рафиқам экан. Эгнига