бир “Волга” ўн қадамча нарига ўтиб тўхтади. Икковлари кетма-кет югуриб боришди.
– Қаёққа, биродар? – шопмўйлов таксичи машинанинг қия деразачасидан мўралади.
– Бўстонга обориб қўйинг! – деди Алимардон нафасини ростлаб ололмай.
Ҳайдовчи кулди.
– У ёққа “собственний” машинангизда борасиз, ука!
Алимардон парпарондай елиб кетган машинанинг орқасидан қараб, тишларини ғижирлатиб қолди: “Бўпти! ўз машинамда борганим бўлсин!”
Қишлоқ ёмғирдан ювилиб, яшнаб кетган эди. Деворлар тагида адашиб бош кўтарган мунис майсалар эртага қор остида қолишидан бехабар яшнаб турарди.
Алимардон олдинда кетар, Анвар дўстининг текис талпинаётган баланд гавдасига қараб борар, Алимардоннинг телевизорда чиққанида, бунда ўзининг ҳам хизмати борлигидан шод эди.
Катта кўчанинг муюлишидаги тут тагига етганда Алимардон бурилиб қаради.
– Дўхтирхонага бораман, деганмидинг?
Анвар ҳам тўхтаб, соатига қаради.
– Муқаддам кетмагандир ҳали?..
– Кўришинг шартми?
Анвар унинг чеҳрасида бир қалқиб ўчган масхарали табассумни ўзича тушунди.
– Соғиндим, – деди секин. Зах ерга ёпишиб ётган тут хазонларини оёғининг учи билан титкилади. Кейин дўстига қараб оҳиста хўрсинди. – Сен билмайсан-да… Ҳеч тушуниб бўлмайди бу қизга. Икки ҳафтадан бери гаплашмай қўйди. Нима бўлаётганини ўзим билмайман. – У бошини баланд кўтариб, куз осмонида кезиб юрган бир парча булутга тикилди. Унинг кўзларида ширин бир орзуми, энтикувчан табассумми бор эди.
Алимардон яна боягидай масхарали кулди. У энди бу қўймижоз ошнасидан оладиганини олиб бўлган, студиядагилар билан танишиб олган, яна телевизорда чиқиш учун Анварнинг ёрдами керак эмасди.
– Мен уйланяпман, – деди хотиржамлик билан.
Анвар ярқ этиб бурилиб қаради. У севинишдан кўра кўпроқ ҳайрон қолди.
– Қўйсанг-чи ҳазилингни!
Алимардоннинг юзида яна ўша қув табассум қалқди.
– Ҳазили йўқ, – деди совуққина қилиб.
–Шайтон-эй, нега айтмадинг? – Анвар энди ишонди. – Қачон? Кимга?
Алимардон ҳозир унинг юрагига бигиз санчишидан завқланар, ич-ичидан тошиб келган кулгисини аранг босиб турарди. Овозини иложи борича бепарво қилиб, қошини чимирди.
– Муқаддамга…
– А? Қайси Муқаддам? – Даҳшатга тўлиқ қисқа бир ҳайқириқ ҳавода фарёд солди. – Қайси Муқаддам?!
Анвар оёқларининг учигача музлаб кетганини ҳис қилиб, Алимардоннинг бепарво кўзларидан маъно қидириб қолди. Алимардон тағин бир марта кулиб қўйди.
– Ўша ўзинг билган Муқаддам-да! – У оёғининг учида кескин бурилиб кетаверди.
Алимардон бошини ғоз тутиб борар, жаҳонда ҳеч ниам ўзгармагандек, ҳамма нарса кўнгилхушлик билан бораётгандек эди.
У тутзор кўча ичига кириб кетганидан кейингина Анвар ўзига келди. Юрагини тилимлаб ташлаган хабарни ҳазилга йўйишга ҳаракат қилгандек шуурсиз жилмайди. Югуриб бориб, Алимардонни