деган ғор келиб қолди,
Ҳечқиси йўқ.
Турфа ташвиш ёр келиб қолди,
Ҳечқиси йўқ.
Сийнабанд ҳам тор келиб қолди,
Ҳечқиси йўқ.
Бу аёлнинг
ўттизга чиққиси йўқ.
Ўсма тортиб яйрайди бу қуш,
Ҳечқиси йўқ.
Сурма тортиб яйрайда бу қуш,
Ҳечқиси йўқ.
Ўз ўзини аврайди бу қуш,
Ҳечқиси йўқ.
Бир нағмани сайрайди бу қуш:
− Ҳечқиси йўқ…
Бу аёлнинг
ўттизга чиққиси йўқ.
Бир сўз мудом узади тизгин −
Ҳечқиси йўқ.
Лабига ўт қўяди эзгин
Ҳечқиси йўқ.
Тошойнанинг қошида ғамгин
“Ҳечқиси йўқ.”
Қароғидан ахтарар таскин:
− Ҳечқиси йўқ.
Бу аёлнинг
ўттизга чиққиси йўқ.
− Ҳаққингизни олдингиз, янга.
− Ҳечқиси йўқ.
− Эрта қариб қолдингиз, янга.
− Ҳечқиси йўқ.
− Гул эдингиз, сўлдингиз, янга.
− Ҳечқиси йўқ.
− Энди ўтин бўлдингиз, янга.
− Ҳечқиси йўқ.
Бу аёлнинг
ўттизга чиққиси йўқ.
Ўтин бўлсам ёнадирман.
Қайнижоним.
Беш болага онадирман,
Қайнижоним.
Буёғидан кўнглимиз тўқ,
Қайнижоним.
Ўттизга оғангиз чиқди,
Қайнижоним.
Мен ўттизга чиққаним йўқ,
Қайнижоним.
Мен ўттизга чиққаним йўқ,
Қайнижоним!
Ўттиз менга чиқди найлай,
Қайнижоним.
Энди қайга борадирман,
Қайнижоним?
Ўтин бўлсам ёнадирман,
Қайнижоним.
Юрагимни пона айлаб,
Қайнижоним;
Бул ўтинни ёрадирман,
Қайнижоним.
Ўтин бўлсам ёнадирман,
Қайнижоним.
БУ ШИКАСТА КЎНГЛИМА…
Бу шикаста кўнглима
эмди шифо топилмағай.
Айрилиқ майи тахир,
андин сафо топилмағай.
Мискиниман, мискиним
ҳолимни сўрмас не учун?
Ҳеч кима мундин зиёд
тиғи жафо топилмағай.
Ўтда куйгай жисму жонинг,
Карбало сийнангдадир.
Ушбу дардға ибтидо бор,
интиҳо топилмағай.
Севгининг ғуссасини
ол бўйнингга, бул ғуссани
Якка тортар ҳар киши,
бир муддао топилмағай.
Сарғариб йўлиға кўз тик,
майли, Яҳё, тоабад,
Гарчи, тақдир йўлида
ул дилрабо топилмағай.
ШАКЛБОЗНИНГ ШУБҲАЛИ ШЕЪРИ
Шомнинг ширин шивири ширдек,
Шикаста шам – шамс шамшири.
Шаршарами, шоввами, шердек
Шовуллайдур шоирнинг шеъри:
Шаҳаншоҳнинг шону шавкатин
Шаҳодати Шоҳизиндадур.
Широқлару шайху шаҳидлар
Шажараси, шаъни шундадур.
Шаҳзодалар шайдои шикор,
Шумғиянинг шоқоли шодми?
Шармандаи