Бобурдек ёки
Абдулҳамид Чўлпон мисоли
Севгини ҳам,
нафратни ҳам
Енгиб бориш керак!
Енгиб бориш керак!
Улар етолмаган баҳорга аммо
Сўзсиз
Етиб бориш керак!
Етиб бориш керак!
Фақат ёзиш керак!
Фақат ёниш керак!
Гуллар сўлса сўлар,
Йиллар ўтса ўтар.
Ўтмаслиги керак фақат бесамар!
Япроқлар устида мотам тутмасдан,
Бир гулнинг ҳажрида қонлар ютмасдан,
Саратон остида куйиб ўтаётган,
Ерни суйиб ўтаётган бир халқ ҳурмати,
Бир Ватан ҳурмати,
Ҳар битта сатрда
Ёниш керак!
Ёниш керак!
Фақат ёниш керак!
Ёниш керак!
МУИН БСИСУ МОНОЛОГИ
Мен дунё овозиман.
Мангу дард зурёдиман,
Юракнинг парвозиман,
тилакнинг муродиман.
Борим-йўқлигим бирлан
тирикликнинг ёдиман.
Мен Замин фарёдиман –
самоларда жон бердим.
Умрим менинг минг битта
аламларда турланди,
Қалбимнинг зиёсидан
не зулматлар нурланди,
Шеърлар айтдим – виждонлар
тозаланди, ҳурланди,
Мен Замин фарёдиман –
самоларда жон бердим.
Кўз олдимда судралди
неча тиллар, элатлар,
Ўзлигини тополмай
сарсон юрган миллатлар,
Одамзод ичра юрган
одамсифат иллатлар,
Мен Замин фарёдиман –
самоларда жон бердим.
Бу нокаслар – бу хаслар
ўз жонини ўйлайди,
Сени хор кўрмагунча
тубан кўнгли тўлмайди,
Алар бор ерда яшаб,
ҳатто ўлиб бўлмайди,
Мен Замин фарёдиман –
самоларда жон бердим.
Арабистоним менинг –
харобистоним менинг,
Булбулидан абадий
айро бўстоним менинг,
Сени қутқаролмадим шеъру
достоним менинг,
Мен Замин фарёдиман –
самоларда жон бердим.
Бу Замин – менинг элим,
бу Замин – менинг дилим,
Бу Замин – менинг онам,
бу Замин – менинг синглим,
Оғир тушмасин унга
ҳатто сўзсиз ўлимим…
Мен Замин фарёдиман –
самоларда жон бердим.
Мен Замин фарёдиман –
самоларда жон бердим.
ПАҲЛАВОН МАҲМУД
Сенинг ҳасратларинг узун,
Шеърларинг қисқа.
Не-не гадо кўрдинг,
Не султон кўрдинг.
Нуҳ минг йил яшади –
Кўрди бир тўфон.
Сен Нуҳ бўлмасанг ҳам
Минг тўфон кўрдинг.
Бировдан тахт қолди,
Бировдан – дарахт.
Сендан мерос қолмиш байтлар