мен, сен мендан қочиб кел.
Кундузим – кимсасиз биёбон,
Кечалар – тўхтаган бир даврон,
Осмоним – йиртилган соябон,
Қўйиб юбор уни, Художон,
Дил куйди – ёмғирдай томиб кел,
Очилиб қолганман – кўмиб кел,
Рухсат олиб қўйдим, фақат кел.
Рухсат бериб қўйдим, фақат кел,
Фақат кел…
Кел…
ҲОЛИМ
Қадаҳни ҳижроннинг гарди-ла артди,
Ўзига тўлдириб қуйди Шодмонқул.
Жон деди – юраги бўғзига келди,
Жонидан бунчалар тўйди Шодмонқул.
Фақат вафо топди Беминнатидан,
Бевафони бунча суйди Шодмонқул.
Ўзи ўтин ташиб, чўғлар келтирди,
Сўнгги бандигача куйди Шодмонқул.
Бўталоғи ўлган мояни соғди,
Ичмади – қисматин чайди Шодмонқул.
Бемурод оламнинг молини урдинг,
Беқора шу қалбинг бойдир, Шодмонқул.
Кўзёшинг лой этди тўрт томон йўлни,
Шу йўлда ёлғонни тойдир, Шодмонқул.
Кимнинг мотам куйи кимларга тўйдир,
Очкўз туйғуларни тўйдир, Шодмонқул.
Отанг айтолмаган сўзларни тингла,
Бу нидо энг мунис куйдир, Шодмонқул.
Воҳ! Шуни увуллаб айтиб юрибди –
– Одам шаклидаги найдир Шодмонқул.
««Бўлмасайди, бу оламда бари ўткинчи!»…»
«Бўлмасайди, бу оламда бари ўткинчи!»
Бўлмасайди, муҳаббатга айролиқ жавоб.
Бўлмасайди қарилик, хасталик, ўлим,
Келмасайди азобларнинг ортидан азоб.
Юрмасайди соясига эргашиб одам,
Дарахтларнинг сўзлашганин тушунса равон.
Бўлмасайди ибодатда риё ва макр,
Таҳрир этилавермаса ҳақ чеккан фармон.
Деразадан қараб турган қизалоқ каби
Ё ёмғирда титраётган ёлғиз барг мисол,
Нигоҳларда ниҳон бўлган туйғулар ҳаққи!
Юрак ва йўл ўртасида бўлмаса даллол.
Шодон қайтгач эҳромларнинг зиёратидан,
Ўз қабрига гул кўтариб боролса эди.
Маймунними томоша қип қафас ортидан
Аслида ким қафасбанддир – билолса эди.
Чуқур-чуқур хўрсинишни ўрганса эди,
Кўзёшлари юрагига етиб боролса.
Фақатгина онажони ўлмаса эди!
Болаликнинг тушларини қайта кўролса.
Қўрқмасайди ўзи билан ёлғиз қолишга,
Тангрисидан хабар олиб туролса эди.
Йўқлигидан надоматлар келса ортидан,
Борлигидан гоҳ-гоҳида уялса эди.
Ва кўнсайди… (кўнган билан кошки иш битса?)
Йўқ, кўнмаса… (кўнмаганга яна ҳам оғир.)
Ҳа, тушунса, яшаш – азоб, ҳеч роҳат эмас!
Ҳа, англаса – таскин майи зарур ва тахир.
Анчагина бахтли бўлар эди, балки, одамзод.
«Тангрим, мени «йўқ» де сўраганларга…»
Тангрим, мени «йўқ» де сўраганларга,
Манзилимни ўчир юракларидан.
Туш кўргандай бўлсин бул қари морбоз,
Сира кўринмайин истакларида.
Йўқ, қўл силтамадим,